Kitobni o'qish: «Şah Abbasın nağılı», sahifa 3

– Ey vəzir Allahverdi xan, bilirsən nə var?

Vəzir Allahverdi xan cavab verdi:

– Xeyr, qurbanın olum, bilmirəm.

Şah Abbas dedi:

– Vəzir, bu imarət işsiz deyil, gəl, bir bura baxaq!

Vəzir Allahverdi xan cavab verdi:

– Qibleyi-aləm, fərmayiş sənindi, necə buyurursan, elə də eləyək.

Şah Abbasla vəzir Allahverdi xan imarətə tərəf yaxınlaşıb gördülər ki, bu imarətdə çilçıraqlar yanıb, aləmi işıqlandırır. Bir oğlanla bir qız oturub, yastıqlara təkiyə verib, söhbət edirlər. Şah Abbas yavaşca vəzir Allahverdi xanın qulağına dedi:

– Vəzir Allahverdi xan, yaxşı gəlmişik, hər nə əngəl var, burda var. Gərək gözləyək.

Çəkilib pəncərənin qabağında bir küncdə durdular. Bir də gördülər, vallah, bu oğlan, bu qız o qədər gözəldi ki, deyirsən, Allah-taala xoş günündə, xoş saatında bunları xəlq eləyib. Oğlan olar iyirmi beş yaşında, qız da olar iyirmi yaşında, özləri də bir-birinə elə oxşayırlar ki, deyərsən, bir almadılar, ortadan tən bölünüblər. Qız oğlanı bir qədər öpəndən sonra dedi:

– Mənim canım, başını qoy dizimin üstə, yat, mən də gül camalına baxım!

Oğlan başın qoydu qızın dizinin üstə, qız da başladı onun başını tumarlamağa.

O qədər tumarladı ki, oğlan yuxuya getdi. Qız baxıb gördü, oğlan yatıb. O saat oğlanın başın dizinin üstündən üsullu götürüb qoydu yerə. Ayağa qalxıb, göydən xəncəri aldı, qəfildən oğlanın başını kəsib, bədənindən ayırdı. Bu işi qız elə cəld gördü ki, oğlan hərəkət eləyə bilmədi. Oğlanın gözündən bir damcı yaş çıxıb yanağında durdu. Vəzir Allahverdi xan bunu görən kimi əl atıb əbasının altından qılıncı çəkdi, istədi, içəri girsin, qızı öldürsün. Şah Abbas onu dayandırıb, yavaşca qulağına dedi:

– Tələsmə, gizlən, bu işi elətdirəni tapmalıyıq.

Vəzir Allahverdi xan başı ilə razılıq verdi, çəkilib bir yanda gizləndilər.

Gördülər, qız oğlanın başını bir qızıl xonçaya qoyub üstünə də sərpuş çəkdi. Əl-üzünün qanını yuyub təmizlədi. Yeddi qələmlə özünə zinət verib, tovuzquşu kimi bəzəndi. Oğlanın bədəninin üstünə bir palaz çəkib, xonçanı da əlinə alıb evdən çıxdı. Düşüb başladı küçə ilə bir tərəfə getməyə. Şah Abbasla vəzir Allahverdi xan da düşdülər bunun dalına, başladılar qarabaqara getməyə. O qədər getdilər ki, gördülər, qız şəhərdən kənara çıxdı. Gethaget, gedib çıxdı qəbiristanlığa. Bir tərəfdən altı qəbir sanadı, yeddinci qəbirin üst daşın qalxızdı, girdi içəri. O saat həmin daşı qalxızdılar, bir yırtıq altından bir pilləkən açıldı. Şah Abbasla vəzir Allahverdi xan pilləkəndən düşdülər aşağı, gördülər ki, paho, bura böyük bir zirzəmi imiş… O yan-bu yana gəzməyə başladılar. Bir tərəfdən çalğı səsi eşidib ora tərəf getdilər, yetirib gördülər, elə qız da təzəcə bir qapını açıb girdi içəri. Bunlar da haman qapını açıb qızın dalınca girdilər içəri, bir tərəfdə gizləndilər.

Gördülər, bir az aralı işıq gəlir, həmin çalğı da ordadı. Qız gedib həmən işıq gələn qapını açıb, girdi içəri. Şah Abbasla vəzir Allahverdi xan da o saat yetirib qapının arasından baxmağa başladılar, gördülər, paho, burada qırx hərami oturub kef eləyir. Həramibaşı da yuxarı başda bir taxt üstə əyləşib, qıçını-qıçının üstündən aşırıb, bığını eşib aparıb qulağının dibinə. Qız elə ki həramibaşına yaxınlaşdı, əl-əl üstə qoyub dayandı. Həramibaşı başını qalxızıb qızı görəndə dedi: