Kitobni o'qish: «กลายร่าง », sahifa 5

บทที่สิบ

น้ำจากหม้อที่เทลงสู่ตัวของเธออย่างต่อเนื่อง ทำให้ยากต่อการหายใจหรือลืมตา เมื่อผ่านไปประมาณสิบวินาที หลังจากที่ผม ร่างกายและเสื้อผ้าทั้งหมดของเธอเปียกโชกไปหมดแล้ว เคทลินกระพริบตาของเธอ เธอเตรียมตัวรับความเจ็บปวดที่กำลังจะมาถึง

แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอกระพริบตา เงยหน้าขึ้นมองหม้อต้ม สงสัยว่ายังมีน้ำอยู่หรือไม่ แต่มันว่างเปล่า เธอมองลงมาที่ตัวของเธอ และเห็นว่าเธอเปียก แต่เธอไม่เป็นอะไร ไม่มีความเจ็บปวดเลยแม้แต่นิดเดียว

ชายผู้นำลุกขึ้นจากเก้าอี้ อ้าปากค้าง เขาตกตกตะลึงเป็นอย่างมาก ไคล์ก็เช่นกัน เขาหันมามอง ปากของเขาอ้าอยู่ ทั้งห้องประชุม แวมไพร์นับร้อย ทั้งหมดยืนขึ้น และอ้าปากค้างทั่วทั้งห้อง

เคทลินเห็นได้ว่านี่ไม่ใช่ปฏิกิริยาที่พวกเขาคาดหวัง พวกเขากำลังตกตะลึงจนพูดไม่ออก

อย่างไรก็ตาม น้ำของพวกเขาไม่ได้ผลกับเธอ หรือบางทีเธออาจจะไม่ใช่แวมไพร์?

เคทลินสบโอกาส

ขณะที่พวกเขากำลังยืนอยู่ ตกใจเกินกว่าที่จะตอบสนอง เธอรวบรวมพลังของเธอ และในการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว เธอพังโซ่ออก แล้ววิ่งออกจากที่ประชุมไปทางประตูด้านข้าง เธอภาวนาให้มันนำไปที่ไหนสักแห่ง

เธอวิ่งไปได้ครึ่งทางของห้องก่อนที่พวกเขาจะหายตกใจและหันมาจัดการเธอ

“จับเธอเอาไว้!” ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงผู้นำร้องออกมา

และจากนั้น พวกเขานับร้อยพุ่งมาที่เธอ เสียงสะท้อนไปมาจากกำแพงทั่วทุกที่ เธอรู้ได้ว่าพวกเขาไม่เพียงแต่วิ่งมาหาเธอ พวกเขายังกระโดดลงมาจากเพดาน ระเบียง ปีกของพวกเขากางออก เร่งความเร็วมาที่เธอ พวกเขาร่อนลงมาหาเธอ เหมือนนกอินทรีย์ที่ลงมาหาเหยื่อ และเธอเร่งฝีเท้าขึ้น วิ่งด้วยพละกำลังทั้งหมดที่เธอมี

เธอมุ่งหน้าไปท่ามกลางความมืด มีเพียงคบไฟที่คอยนำทาง และเมื่อถึงทางโค้ง ในที่สุดเธอก็มองเห็นประตูที่อยู่อีกไกล ประตูนั้นกำลังเปิดอยู่ และแสงไฟที่ส่องมาจากด้านหลังประตูต้องเป็นทางออกแน่นอน เส้นทางดูปลอดโปร่ง ยกเว้นเพียงอย่างเดียว แวมไพร์ตัวสุดท้ายที่อยู่ตรงนั้น

เขายืนอยู่หน้าประตู กำลังขวางทางเธอ แวมไพร์สูงใหญ่ รูปร่างดี แต่งกายชุดดำ เขาดูหนุ่มกว่าคนอื่น ๆ น่าจะอายุประมาณ 20 ปี เขาช่างดูสง่างาม แม้ว่าเธอกำลังเร่งรีบ แม้ว่าชีวิตของเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย เคทลินกลับรู้สึกอดไม่ได้ที่จะสังเกตว่าแวมไพร์ตัวนี้น่าดึงดูดขนาดไหน เขายังคงขวางทางออกที่มีอยู่เพียงทางเดียวของเธอ

เธอสามารถวิ่งหนีคนอื่นได้ แต่เธอไม่สามารถผ่านผู้ชายคนนี้ได้โดยปราศจากการวิ่งไปตรง ๆ เขาเปิดประตูกว้างขึ้น ราวกับการทำทางให้เธอผ่านไป หรือว่าเขากำลังหลอกเธอ? เธอมองตรงไปและเห็นว่าเขาถือหอกยาวอยู่ในมือ

เมื่อเธอเข้าไปใกล้มากขึ้น เขายกหอกขึ้นและเล็งมาที่เธอ ตอนนี้เธออยู่ห่างจากประตูเพียงหนึ่งฟุต และเธอไม่สามารถหยุดได้ พวกเขาตามหลังเธอมาและถ้าเธอลดความเร็วลง มันคือจุดจบของเธอ ดังนั้นเธอจึงวิ่งไปที่เขา พร้อมที่จะหลับตาลงและเตรียมตัวรับผลที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงจากหอกของเขาที่กำลังจะพุ่งผ่านตัวเธอไป อย่างน้อยมันคงเป็นการเจ็บปวดที่รวดเร็ว

ก่อนที่เธอจะปิดตา เธอมองเห็นเขาเขวี้ยงหอกออกไป และเธอก้มลงทันที

แต่เขาเล็งสูงเกินไป ทิศทางนั้นอยู่ในระดับที่สูงเกินไป เธอชะเง้อคอมองไปด้านหลัง และเห็นว่าเขาไม่ได้เล็งมาที่เธอตั้งแต่แรก แต่เล็งไปที่หนึ่งในแวมไพร์ซึ่งกำลังวิ่งไล่หลังเธอ หอกเงินพุ่งทะลุคอของแวมไพร์ และเสียงอันน่ากลัวดังกึกก้องไปทั่ว แวมไพร์ตัวนั้นล้มลงบนพื้น

เคทลินมองไปที่แวมไพร์คนใหม่อย่างสงสัย เขาเพิ่งช่วยชีวิตเธอไว้ ทำไม?

“ไป!” เขาร้องออกมา

เธอเร่งความเร็วและวิ่งตรงไปยังประตูที่เปิดอยู่

หลังจากนั้น เขาหันกลับมาพร้อมกับเธอและปิดประตูด้วยแรงทั้งหมดของเขา เขาปิดประตูอย่างแน่นหนา เขาเอื้อมมือออกมาอย่างรวดเร็ว สอดแท่งเหล็กขนาดใหญ่ และวางขวางประตูไว้ เขาถอยออกมาหลายก้าว ยืนข้างเธอ มองไปที่ประตู

เธอไม่อาจห้ามตัวไม่ให้มองไปที่เขา แนวคางที่ได้รูป ผมสีน้ำตาล และดวงตาสีน้ำตาลของเขา เขาช่วยเธอทำไม?

แต่เขาไม่หันมามองเธอเลย เขายังคงมองไปที่ประตู ความกลัวปรากฏอยู่ในแววตาของเขา หลังจากที่เขากั้นประตูไว้เพียงไม่กี่วินาที คนที่อยู่ด้านในกระแทกออกมา ประตูเหล็กกล้าหนากว่าหกฟุต กำลังถูกปะทะจากอีกฝั่ง ประตูเริ่มงอ ดูเหมือนว่าจะพวกเขาจะพังมันออกมาในอีกไม่กี่วินาที

“ไปเร็ว!” เขาตะโกน ก่อนที่เธอจะทันโต้ตอบ เขาจับแขนของเธอและพาเธอวิ่งออกไป ทำให้เธอวิ่งเร็วกว่าเดิม เร็วมากกว่าที่เธอจะสามารถทำได้ ภายในไม่กี่วินาทีพวกเขาก็วิ่งไปตามทางเดินที่สลับซับซ้อน เลาะเลี้ยวไปเรื่อย ๆ สิ่งเดียวที่พวกเขามองเห็นเป็นช่วง ๆ คือคบไฟ เธอไม่สามารถออกไปจากที่ได้ด้วยของเธอตัวเองแน่ ๆ

“เกิดอะไรขึ้น?” เคทลินพยายามถามในขณะที่กำลังวิ่ง หายใจเหนื่อยหอบ “เราอยู่ที่---”

“ทางนี้!” เขาตะโกน กระชากเธอไปอีกทิศทางทันที

ด้านหลังของพวกเขา เคทลินได้ยินเสียงดัง ตามมาด้วยเสียงคนจำนวนมากที่กำลังมุ่งหน้ามา

พวกเขามาถึงบันไดวนที่ทำมาจากหิน หมุนวนขึ้นไปตามแนวกำแพง เขาวิ่งด้วยความเร็วสูงไปตามขั้นบันได ดึงมือเธอไปกับเขา และก่อนที่เธอจะรู้ตัว พวกเขาก็วิ่งขึ้นขั้นบันได หมุนวนเป็นวงกลม ก้าวทีละสามขั้น พวกเขาขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อพวกเขามาถึงด้านบน ดูเหมือนจะเป็นทางตันที่มีกำแพง ข้างบนเป็นเพดานหิน เธอมองไม่เห็นทางออกอื่น มันคือทางตัน เขาพาเธอมาที่ไหน?

เขารู้สึกสับสน และฉุนเฉียวในเวลาเดียวกัน แต่เขาดูมุ่งมั่น เขาถอยหลังออกไปไม่กี่ก้าว และเริ่มออกวิ่ง พุ่งไปที่เพดาน มันช่างเหลือเชื่อ พลังเหนือมนุษย์ทำให้เขาทะลุกำแพงออกไปกลายเป็นรู หินพังทลายลง แสงสาดส่องเข้ามา มันคือแสงไฟฟ้า พวกเขาอยู่ที่ไหน?

“มาเร็ว!” เขาตะโกน

เขาเอื้อมมือลงมาและจับแขนของเธอ ดึงเธอขึ้นไป ผ่านเพดานและเข้าไปยังห้องที่มีแสงสว่าง

เธอมองไปรอบ ๆ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังอยู่ในศาลหรือพิพิธภัณฑ์ โครงสร้างภายในที่สวยงามและโอ่อ่า พื้นหินอ่อนส่องประกาย ห้องทั้งหมดทำมาจากหิน และประดับด้วยเสาหิน ลักษณะทรงกลมเหมือนอาคารสำนักงานของรัฐบาล

“พวกเราอยู่ที่ไหน?” เธอถาม

เขาจับมือของเธอและพาวิ่งออกไป ดึงเธอด้วยความเร็วแสง เขากำลังจู่โจมไปที่ประตูเหล็กขนาดใหญ่ เขาปล่อยมือของเธอและพุ่งเข้าไป กระแทกไหล่ของเขาเข้าอย่างแรง ประตูพังกระจายและเปิดออก

เธอรีบตามเขาไป เธอได้ยินเสียงหินเคลื่อนไหวจากด้านหลัง และเธอรู้ว่าพวกนั้นกำลังใกล้เข้ามา

ในที่สุดพวกเขาก็ออกมาข้างนอก อากาศกลางคืนที่หนาวเย็นพัดผ่านใบหน้าของเธอ เธอรู้สึกมีความสุขมากที่ได้ออกมาจากใต้ดิน

เธอพยายามนึกถึงตำแหน่งของเธอ พวกเขาอยู่ในนิวยอร์กแน่นอน แล้วที่ไหนล่ะ? รอบตัวเธอดูคุ้นเคยแต่ไม่แน่ใจ เธอมองเห็นถนน แท็กซี่วิ่งผ่านไป เธอหันไปมองตึกที่พวกเขาเพิ่งออกมา ศาลากลางของเมือง พวกนั้นอยู่ใต้ศาลากลาง

พวกเขาวิ่งลงมาและข้ามสนามหญ้า มุ่งหน้าไปยังถนน พวกเขายังออกมาได้ไม่ไกลนักก็ได้ยินเสียงประตูที่กำลังเปิดอยู่ข้างหลัง กลุ่มของแวมไพร์

พวกเขามุ่งหน้าไปยังประตูเหล็กขนาดใหญ่ เมื่อเข้าไปใกล้ประตู เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองนายหันมา และเห็นพวกเขากำลังวิ่งไปที่ประตู เจ้าหน้าที่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ และเอื้อมมือไปจับปืน

“อย่าขยับ!” เขาตะโกน

ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะทันตอบสนอง เขาจับแขนของเธอแน่น ก้าวกระโดดไปสามครั้ง และกระโจนด้วยพลังทั้งหมดที่มี เธอรู้สึกว่าพวกเขากำลังลอยอยู่ในอากาศที่ระดับ 10 ฟุต 20 ผ่านประตูเหล็ก และร่อนลงอีกฝั่งอย่างสวยงาม

พวกเขาแตะลงพื้นและวิ่งต่อ เธอมองดูคนที่ปกป้องเธอและประหลาดใจ สงสัยว่าเขามีพลังมากแค่ไหน สงสัยว่าทำไมเขาถึงห่วงใยเธอ และสงสัยว่าทำไมเธอถึงรู้สึกดีที่อยู่ข้างเขา

ก่อนที่เธอจะคิดอะไรต่อ เสียงเหล็กกระแทกดังขึ้นที่ด้านหลัง ตามมาด้วยเสียงปืน แวมไพร์ตัวอื่นกำลังวิ่งออกมา เขาจัดการกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ พวกมันใกล้เข้ามาแล้ว

พวกเขายังคงวิ่งต่อไป แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล กลุ่มพวกมันใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

ทันใดนั้น เขาตัดสินใจจับมือของเธอและเลี้ยวไปยังหัวมุม พวกเขาลงไปข้างถนน มันสิ้นสุดที่กำแพง

“มันคือทางตัน!” เธอตะโกน แต่เขายังวิ่งต่อ และลากเธอไปกับเขา

เขาไปถึงทางตัน คุกเข่าลง และใช้นิ้วเอื้อมไปดึงฝาท่อเหล็กขนาดใหญ่ขึ้นมา

เธอหันไป และมองเห็นกลุ่มของแวมไพร์จำนวนมากกำลังมุ่งหน้ามา อีกไม่ถึง 20 ฟุต

“ลงไป!” เขาตะโกน ก่อนที่เธอจะทันตั้งตัว เขาจับเธอและผลักเธอลงไปในท่อ

เธอจับบันไดไว้ และเมื่อมองขึ้นไป เธอเห็นเขาเตรียมตัวรับมือ เขายกฝาท่อขึ้นมาเป็นโล่

เขาตกเป็นเป้าท่ามกลางกลุ่มแวมไพร์ เขาเหวี่ยงฝาท่ออย่างบ้าคลั่ง เธอได้ยินเสียงของการต่อสู้ เขาจัดการแวมไพร์ตัวแล้วตัวเล่าด้วยเหล็กขนาดใหญ่ เขาพยายามลงไปหาเธอในท่อ แต่เขาไม่สามารถทำได้ เขากำลังถูกล้อมรอบ

เธอพยายามจะไต่ขึ้นไปเพื่อช่วยเขา ทันใดนั้น แวมไพร์ตัวหนึ่งแยกออกมาจากกลุ่ม และลอดเข้ามาในท่อ มันมองเห็นเคทลิน ส่งเสียงขู่ และเข้ามาหาเธอ

เธอรีบปีนบันไดลง ลงมาทีละสองขั้น แต่มันยังไม่เร็วพอ เขาร่อนลงสู่เธอ ทั้งคู่ร่วงลงไป

เมื่อเธอลอยอยู่ในอากาศ เตรียมตัวรับแรงกระแทก แต่ทว่าโชคดี พวกเขาร่วงลงไปในน้ำ

เมื่อเธอลุกขึ้นมา เปียกโชกไปทั้งตัว เธอกำลังอยู่ในท่อระบายน้ำที่สกปรก

เธอไม่มีเวลาจะคิดเรื่องอื่น แวมไพร์ที่หล่นลงข้างเธอกำลังง้างมือขึ้น เขาฟาดหลังมือไปที่ใบหน้าของเธอ ทำให้เธอกระเด็นออกไปหลายฟุต

เธอนอนนิ่งอยู่ในน้ำ และเห็นเขากระโจนเข้ามาอีกที พุ่งมาที่คอของเธอ เธอม้วนตัวออกทันเวลา กระโดดขึ้นยืน เขารวดเร็ว แต่เธอก็เร็วเช่นกัน

เขาทำหน้าไม่พอใจ เขาลุกขึ้นและแสดงความเกรี้ยวกราดออกมา ง้างมือขวาที่เป็นกรงเล็บพุ่งตรงไปที่ใบหน้าของเธอ เธอหลบทัน มือของเขาผ่านเธอไปแบบฉิวเฉียด ลมผ่านแก้มของเธอ มือของเขาชนเข้ากับกำแพงอย่างแรงและติดอยู่ในหิน

เคทลินเริ่มโมโห ความโกรธสุดขีดกำลังพุ่งพล่านอยู่ในเส้นเลือดของเธอ เธอเดินไปหาแวมไพร์ที่ติดอยู่ ง้างเท้าของเธอไปข้างหลัง และเตะสุดแรงไปที่ท้อง เขาตัวงอลง

เธอจับเขาจากด้านหลังและเหวี่ยงเข้ากับกำแพง หัวของเขากระแทกเข้ากับหินอย่างรุนแรง เธอภูมิใจกับผลงานตัวเองที่รู้ว่าเธอจัดการเขาเรียบร้อยแล้ว

แต่เธอก็ต้องตกใจกับความเจ็บปวดบนใบหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว เธอพบว่าตัวเองถูกฟาดด้วยหลังมืออีกครั้ง แวมไพร์ตัวนี้ฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว --- เร็วกว่าที่เธอคาดคิด ก่อนที่เธอจะทันตั้งตัว เขาขึ้นมาบนตัวเธอ และทุ่มแรงกระแทกใส่เธอ ทำให้เธอล้มลง เธอประเมินเขาต่ำเกินไป

มือของเขาวางอยู่บนคอของเธอ เขาพร้อมที่จะฆ่า เธอแข็งแรง แต่เขาแข็งแรงกว่า เขามีพลังอำนาจอันเก่าแก่วิ่งผ่านไปทั่วร่างกาย มือของเขาเย็นชืด เธอพยายามขัดขืน แต่ไม่อาจต้านทานได้ เธอล้มลง คุกเข่าข้างเดียว และเขาบีบคอเธอแรงขึ้น เขาผลักหัวเธอลงไปในน้ำ ช่วงวินาทีสุดท้าย เธอร้องตะโกนออกมา “ช่วยด้วย!”

วินาทีต่อมา หัวของเธอจมอยู่ใต้น้ำ

*

เคทลินรู้สึกถึงการหยุดชะงัก คลื่นน้ำกระแทกเข้ามา ใครอีกคนลงมาในน้ำ เธอกำลังเสียออกซิเจนอย่างรวดเร็ว ไม่สามารถต่อสู้กลับได้

เคทลินรู้สึกถึงแขนที่แข็งแรงใต้ตัวเธอ และรับรู้ได้ว่าเธอถูกยกลอยขึ้นมาเหนือน้ำ

เธอกระโดดขึ้นและอ้าปากเพื่อหายใจ สูดหายใจลึก เธอหายใจถี่ ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“เธอเป็นอะไรมั้ย?” เขาถาม จับที่ไหล่ของเธอ

เธอพยักหน้า มันเป็นสิ่งดียวที่เธอสามารถทำได้ตอนนี้ เธอมองไปรอบ ๆ และเห็นคนที่มาทำร้ายเธอนอนนิ่งอยู่ที่นั่น ลอยอยู่ในน้ำ เลือดซึมออกมาจากคอของเขา เขาตายแล้ว

เธอมองมาที่เขา ดวงตาสีน้ำตาลของเขามองลงมาที่เธอ เขาช่วยเธอเอาไว้ อีกครั้ง

“เราต้องไปต่อ” เขาพูด พร้อมจับแขนของเธอและพาเธอไป ผ่านน้ำที่สูงระดับเอว “ฝาท่อนั้นคงขวางไว้ได้ไม่นาน”

แล้วก็เป็นไปตามคาด ฝาท่อด้านบนพังทลายลง

พวกเขาวิ่งอย่างรวดเร็ว เลี้ยวไปตามอุโมงค์แล้วอุโมงค์เล่า และได้ยินเสียงน้ำกระเด็นดังมาจากด้านหลังพวกเขา

เขาเลี้ยวหักมุมอย่างรวดเร็ว ระดับน้ำลดลงเหลือที่ข้อเท้า พวกเขาเริ่มใช้ความเร็วได้มากขึ้น

พวกเขาเข้าไปในอีกอุโมงค์หนึ่ง และพบว่าพวกเขากำลังอยู่ท่ามกลางระบบสาธารณูปโภคหลักของนิวยอร์ก ที่นี่มีท่อไอน้ำขนาดใหญ่ กำลังปล่อยควันออกมา ความร้อนที่ไม่สามารถทนได้

เขาพาเธอไปยังอีกอุโมงค์ อุ้มเธอขึ้นมาและวางเธอไว้บนหลังของเขา ประสานแขนของเธอไว้รอบอก และขึ้นบันไดไปทีละสามขั้น พวกเขาขึ้นไปเรื่อย ๆ และเมื่อขึ้นไปถึงด้านบน เขาชกไปที่ฝาท่อ ทำให้ฝาท่อลอยกระเด็นออกไป

พวกเขาขึ้นมาบนพื้นดิน บนถนนนิวยอร์ก อยู่ที่ไหน เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน

“จับเอาไว้แน่น ๆ” เขาพูด เธอประสานมือรอบอกของเขาแน่นขึ้น เขาเริ่มออกวิ่ง ความเร็วของเขามากกว่าที่เธอเคยพบเจอ เธอเคยมีความทรงจำเกี่ยวกับการซ้อนมอเตอร์ไซค์ครั้งหนึ่ง เมื่อหลายปีมาแล้ว ลมที่พัดผ่านเส้นผมของเธอด้วยความเร็ว 60 ไมล์ต่อชั่วโมง ความรู้สึกเหมือนกับตอนนั้น แต่เร็วกว่ามาก

พวกเขาต้องทำความเร็ว 80 ไมล์ต่อชั่วโมง เพิ่มจาก 100 เป็น 120... ความเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ อาคาร ผู้คน รถยนต์---กลายเป็นภาพเลือนลาง และก่อนที่เธอจะรู้ตัว พวกเขาก็ไม่ได้อยู่บนพื้นแล้ว

พวกเขากำลังบินอยู่ในอากาศ เขากางปีกสีดำขนาดใหญ่ ปีกของเขากระพืออย่างช้า ๆ ข้างเธอ พวกเขาอยู่เหนือรถ เหนือผู้คนด้านล่าง เธอมองลงไปและเห็นว่าพวกเขาอยู่เหนือถนนหมายเลข 14 จากนั้นไม่กี่วินาทีอยู่ที่ถนนหมายเลข 34 และอีกไม่กี่วินาทีถัดมา พวกเขาอยู่เหนือเซ็นทรัลปาร์ค มันทำให้เธอประหลาดใจอย่างมาก

เขาหันไปดูข้างหลัง เธอมองตามไป เธอมองไม่ค่อยชัดเพราะลมที่พัดแรง แต่เธอสามารถเห็นได้ว่าไม่มีใครหรือสิ่งมีชีวิตใดตามพวกเขามา

เขาบินช้าลง และลดระดับความสูง ตอนนี้พวกเขาบินอยู่เหนือแนวต้นไม้ มันช่วงสวยงาม เธอไม่เคยเห็นเซ็นทรัลปาร์คแบบนี้มาก่อน ยอดไม้ที่อยู่ด้านล่าง ราวกับว่าเธอสามารถเอื้อมมือออกไปและสัมผัสได้ เธอรู้สึกว่ามันไม่เคยสวยงามแบบนี้มาก่อน

เธอประสานมือแน่นขึ้นรอบอกของเขา สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น เธอรู้สึกปลอดภัย เหมือนความฝัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกลับมาสู่ปกติเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขา เธออยากบินอย่างนี้ไปตลอดกาล เธอหลับตาลง รับรู้ได้ถึงอากาศเย็นที่กระทบกับใบหน้าของเธอ เธอภาวนาว่าคืนนี้จะไม่สิ้นสุดลง