Kitobni o'qish: «Bahçıvanın Bir Yılı»

BAHÇELER NASIL DÜZENLENİR?

Bahçeleri birkaç şekilde düzenlemek mümkündür. En iyi yöntemlerden biri de bu iş için bahçıvan tutmaktır. Bahçıvan; akçaağaç, akdiken, mürver, çalı gülü ve diğer çeşitlerin fidelerini bahçemize eker. Sonra toprağı kazar, ters yüz eder ve tekrar düzeltir. Mıcırdan yol yapar, oraya buraya uzun ömürlü bitki diye adlandırdığı solmuş yaprakları koyar; İngiliz çimi, karaçayır, tilkikuyruğu, köpekkuyruğu ve çayır otu olarak isimlendirdiği tohumları gelecekte çıkmasını beklediğimiz çimenlerin yerine eker. Ve toprağı muhakkak düzenli bir şekilde sulamanızı, çimen uyandığında yan yollar için kum getirtmenizi öğütledikten sonra dünyanın ilk yaratıldığı günkü kadar kahverengi ve çorak bir bahçeyi ardında bırakarak çekip gider. Peki öyleyse… Bahçeyi sulamak basit bir iş olarak görülebilir, özellikle su hortumunuz varsa ancak hortumun hain ve tehlikeli bir yaratık olduğu hemen anlaşılır. Eğer evcilleştirilmemişse kıvranır, zıplar, sıçrar; altına suyu bırakarak coşku içinde kendisinin yarattığı çamura dalıp sulama yapmayı düşünen insana saldırır, ayaklarına dolanır. Muhakkak üstüne basmak lazım; birden havaya kalkar ve insanın beline, boynuna dolanır. Kurban, âdeta bir piton yılanıyla boğuşurken bu canavar, pirinçli ağızlığını yukarıya doğru çevirir ve pencereye, yeni yıkanmış perdelere kuvvetlice su fışkırtır. Mutlaka enerjik bir şekilde başından tutup mümkün olduğu kadar onu gereceksiniz. Canavar acıyla kıvranırken suyu ağızlıktan değil hidranttan ve bedeninin ortasındaki bir yerlerden püskürtmeye başlar. Onu evcilleştirmek için en başta üç kişiye ihtiyaç vardır; daha sonra herkes savaş alanını kulaklarına kadar çamura bulanmış bir hâlde terk eder. Bahçeye gelince, yer yer kaygan su birikintilerine bürünürken diğer yerler sussuzluktan çatlamaktadır. Bu işleri her gün yapıyorsanız eğer, on dört gün sonra çimen yerine yabani otlar çıkmaya başlayacak. Nasıl olur da ektiğiniz en iyi çimen tohumları gür, fırça gibi otlara dönüşür? Bu, doğanın sırlarından biridir. İyi bir çimenin çıkması için galiba yabani ot tohumu ekmek gerek. Üç hafta sonra çimen; deve dikenine, diğer sarmaşık otlara veya yarım metre derinlere kök salmış yabani otlara dönüşür. Onları yolmak istediğinizde ya hemen kökün dibinden kopar ya da kocaman toprak parçasıyla birlikte gelir. Bu iş böyle, ot ne kadar berbatsa o kadar da hayat doludur. Bu arada gizemli bir şekilde yan yollardaki cüruf düşünemeyeceğiniz kadar yapışkan ve kaygan bir balçığa dönüşür. Ne var ki çimendeki yabani otları kökünden sökmek gerek, sen temizliyorsun, temizliyorsun ve temizliyorsun ancak adımlarının arkasından dünyanın ilk yaratıldığı günkü kadar kahverengi ve çıplak bir toprağa dönüşüyor. Sadece bir iki yerde yeşil, küfe benzeyen, hafif, seyrek ve tüy yumağı gibi bir şey çıkmaya başlamış; bu kesinlikle çimen. Etrafta parmak uçlarının üzerinde gezinirsin, serçeleri kovalarsın ve sen yerlere şaşkın şaşkın bakarken Bektaşi üzümü ile Frenk üzümü üzerinde ilk yapraklar çıkmıştır; ilkbahar asla gelmeyecek. Etrafındaki şeylere bakış açın değişmiştır. Yağmur yağıyorsa bahçeye yağıyor diye düşünürsün, güneş parıldıyorsa öylesine parıldamıyor, ışığını bahçeye veriyor. Geceleyin bahçenin dinleneceğine sevinirsin. Bir gün gözlerini bir açacaksın ki bahçe yeşillenmiş olacak, çimendeki çiy damlaları parlayacak ve pembe taçların arasından dolgun, morumsu goncalar görünecek. Ardından ağaçlar yaşlanacak, nemli gölgede çürüme kokusu salacak, güçlü ve kasvetli görünecekler. Ve sen, düzenlemeye başladığın dar, çıplak, kahverengi bahçeyi, ilk çimeni, ilk tomurcukların zayıfça serpilmesini ve tüm bu mütevazı, dokunaklı güzelliği hatırlamazsın. Artık sulama, yabani otları temizleme, topraktan taş toplama zamanı…

NASIL BAHÇIVAN OLUNUR?

Sanılanın aksine bahçıvan; tohumla, filizle yetişmez. Tecrübeyle, çevre ve doğa şartlarıyla yetişir. Ben küçükken babamın bahçesine karşı isyankâr hatta art niyetli vaziyetteydim çünkü çiçek yataklarına basmak ve olgunlaşmamış meyveleri koparmak bana yasaktı. Buna benzer şekilde Âdem’e de Aden Bahçesi’ndeki tarhların üzerine basmak, İyiyi ve Kötüyü Bilme Ağacı’ndan olgunlaşmamış meyveleri koparmak yasaktı ama Âdem, aynen biz çocuklar gibi olgulaşmamış meyveyi ağacından koparıp cennetten kovulmuştur. Ve o günden sonra İyiyi ve Kötüyü Bilme Ağacı’nın meyvesi olgunlaşmamış olarak kaldı, öyle kalmaya devam edecek.

İnsan altın çağındayken bir çiçeğin sadece yakaya takılan veya kızlara verilen bir nesne olduğunu düşünür. Bir çiçeğin; kış uykusuna yatan, çapalanan, gübrelenen, sulanan, yeniden ekilen, budanan, ipe bağlanan; yabani otlardan, kuru yapraklardan ve küften temizlenen bir canlı olduğunu bilmez. Çiçek yataklarını yeniden kazımak yerine kızların peşinden koşar. İhtirasını giderir ve gerçekten zararlı davranışlar sergiler. Amatör bahçıvan olabilmek için belli bir olgunluğa ihtiyaç vardır; nasıl desem, baba olacak yaşta bulunmak gerek. Bunun dışında kendi bahçenize sahip olmanız gerekiyor. İşten sonra bahçeyi izlemeye ve kuşların seslerini dinlemeye geleceğini sanarak çoğunlukla bahçeyi meslekten bahçıvan olan birine yaptırırsınız fakat bir gün kendi ellerinizle çiçek ekersiniz. Ben bunları sukulent ile keşfettim. Ve o sırada ruhunuza küçük bir yaratıcılık duygusu ve bedeninize biraz toprak girer. Bu bir çeşit zehirlenme veya iltihaplanmaya sebep olur, kısacası insan ateşli bir bahçıvan hâline gelir. Pençe takılmış ve kuş kafese girmiştir. Bir başka zaman bahçıvan, komşudan bulaştığı için bahçıvan olur. Mesela komşusunun çiçek açan ibrik çiçeğini görür ve kendi kendine şöyle der: “Lanet olsun, benimki niye büyümesin ki? Benimki daha güzel olmazsa ben neyim!” Ve bu başlangıçtan itibaren bahçıvan, başarı ile beslenen, başarısızlıklarla kamçılanan bu yeni tutkunun derinine, daha da derinine düşer. İçinde biriktirme isteği uyanır, her bitkiyi acaena ile başlayarak ve zauchsnerie ile bitirerek, alfabeye göre yetiştirmeye başlarsın. Daha sonra içinde uzmanca bir istek uyanır; bu istek, o ana kadar mantıklı olan insanı; gül, yıldız çiçeği eksperi veya bir başka büyük manyak hâline getirir. Kimileri sanat tutkusunun eline bırakırlar kendilerini ve durmadan kendi bahçelerini düzeltirler ve bir şeylerin yerini değiştirirler, renkleri tertip ederler ve sanatsal hoşnutsuzlukla kışkırtılmış olarak yetişen ve orada burada duran şeylerin yerleriyle oynayıp dururlar. Hiç kimse gerçek bahçıvanlığın pastoral ve dinlendirici bir faaliyet olduğunu düşünmesin. Titiz insanın yapmış olduğu diğer her şey gibi bu da doyumsuz bir tutkudur. Bir de gerçek bahçıvanı nasıl tanırsınız söyleyeyim size. Size şöyle der: “Bana uğramalısınız, size bahçemi göstermeliyim.” Onu sevindirmek için uğradığınızda, karşınızda uzun ömürlü bitkilerin arasında salınan bir popo bulursunuz. Omzunun üzerinden size, “Hemen geliyorum.” der, “Şuradakileri bir ekeyim.” Siz de nazik bir şekilde, “Hiç rahatsız olmayın.” dersiniz. Bir süre sonra ayağa kalkar, elinizi kirletir ve üzerinde ışıldayan misafirperverlikle der ki, “Gelin görün, bahçe biraz küçüktür ama… Bir dakika…” Ve dar bir çiçek yatağının üzerine eğilip birkaç ot temizler. “Gelin. Burada size dianthus musalae göstereceğim, bakakalırsınız. Hay aksi, şurayı çapalamayı unutmuşum.” der ve toprağı karıştırmaya başlar. On beş dakika sonra yine ayağa kalkar ve şöyle der: “Ha bir de size şu çan çiçeğini, campanula wilsonae’ı göstermek istiyorum. Bu, çan çiçeklerinin en güzeli… Bekleyin şu delphinium’u bağlamalıyım.” Bağladıktan sonra hatırlar, “Pöf, tabii ya, siz şu erodium’u görmek istiyorsunuz. Bir dakika…” diye homurdanır, “Şuradaki saraypatını başka yere koyayım, yeri dar.” ve ardından parmak uçlarına basarak uzun ömürlü bitkilerin arasına gömülen bir popo olarak kalır. Ona bir daha rastladığınızda şöyle der: “Bana gelmelisiniz bir gülüm, rosa pernet çiçek açmış, hiç böyle bir şey görmediniz! Gelecek misiniz? Gelirsiniz…” Peki, o hâlde ona uğrayalım ve bir yılı nasıl geçiyor gidip bir bakalım.

BAHÇIVANIN OCAK AYI

Tüm bahçıvanlık rehberleri şöyle der: “Ocak ayı bile bahçıvan için tembellik zamanı değildir çünkü bahçıvan özellikle hava durumunu takip etmektedir.” Şu hava ne garip, hiçbir zaman uygun değil. Hava durumu her zaman bir tarafa veya öbür tarafa isabet ediyor. Sıcaklık hiçbir zaman yüz yıllık standardına isabet etmez ya -5 derece altındadır ya +5 derece üstünde. Yağış ya 10 mm normalin altında ya da 10 mm normalin üstündedir. Eğer çok kuraklık yoksa o zaman her yer fazlasıyla ıslaktır. Eğer bitkilerle alakadar olmayan insanların bile havadan şikâyetçi olmak için bu kadar çok sebebi varsa bahçıvan ne yapsın? Az kar yağdıysa bunun hiçbir yere yetmediğini düşünüp haklı olarak homurdanır, kar çok fazla yağdıysa iğne yapraklıların ve orman güllerinin kırılacağı konusunda ciddi endişeler yaşar. Kar yoksa bu sefer yakıcı ayaza hayıflanır. Çözülme başlayınca bahçesindeki dalları sağdan sola savuran ve lanet olsun ki bir ağacı kıracak derecede deli gibi esen rüzgârlara sayıp söver. Oldu da ocak ayında güneş kendini gösterme cüretinde bulunduysa çalılıkların erkenden açılabileceği ihtimaline karşı bahçıvan başını ellerinin arasına alır. Yağmur yağınca Alp çiçekleri için korkar, orman güllerini ve yabani biberiyelerini acı içinde düşünür. Onun gönlünü hoş tutmak aslında o kadar da zor olmazdı; ocak ayının başından sonuna kadar hava +0,9 derecede seyretse, 127 mm kar yağıp (hafif ve taze), çoğunlukla bulutlu, rüzgârsız veya batıdan esen hafif rüzgârlı bir hava olsa her şey istediği gibi gelişirdi ama tabii biz bahçıvanlarla kimse ilgilenmiyor, kimse bize ne olması gerektiğine dair bir şey sormuyor. Bu yüzden dünya bu hâldedir. Yakıcı ayazlar başlayınca bahçıvan olabilecek en kötü durumdadır. İşte o zaman toprak günden güne, geceden geceye daha da derin bir şekilde sertleşir ve iliğine kadar kurur. Bahçıvan ölü ve taş gibi sert toprakta buz kesilmiş kökleri, kuru ve soğuk rüzgârın iliklerine kadar dondurduğu dalları, tomurcukları düşünür. Bir işe yarayacağını bilsem çobanpüskülüne kendi paltomu, ardıç ağacına kendi pantolonumu giydirirdim; açelya, senin için gömleğimi çıkartırım; ateş feneri, senin üstünü şapka ile örterim ve senin için kızgözü, senin için sadece çoraplarım kaldı, kabullen.

Hava durumunu oyuna getirmek ve değişmesini sağlamak için çeşitli şeyler var. Örneğin ne zaman beni en sıcak tutan kıyafetlerimi giymeye karar versem çoğunlukla hava ısınıyor. Birkaç arkadaş, dağlara kayak yapmaya gitme konusunda anlaşırlarsa o zaman da hava ısınıyor. Eğer birileri buzlanmayı, sağlıklı, donmuş yanakları, buz pateni pistlerindeki kalabalığı ve buna benzer faaliyetleri tarif eden bir gazete yazısı yazarsa tam da yazının baskıya girdiği anda hava ısınır ki insanlar bu yazıyı okurken dışarıda ılık, hafif bir yağmurla karşılaşırlar, sıcaklık +8 dereceyi bulur. Bu durumda okuyucu tabii ki gazetede hep yalanların ve hilelerin yazıldığını söyler, gazeteyi görmek bile istemez. Tabii buna karşın bela okumanın, ağlamanın, sızlanmanın, lanet okumanın, burun çekmenın, “brrr”lamanın ve diğer büyülü sözlerin hava durumuna etkisi yoktur. Ocak ayının bitkileri arasında en bilinenler camdaki çiçeklerdir. Bunun için odada az da olsa buhar olması gerekir, eğer hava mükemmel derecede kuruysa bırakın penceredeki çiçeğin büyümesini, basit bir iğne yaprağı bile çıkmaz. Bundan başka, pencerenin herhangi bir yerinden hava girecek, hangi yönden pencereye hava giriyorsa orada buz çiçekleri oluşacaktır. Bu yüzden bu çiçekler zenginlerden çok fakirlerin pencerelerinde büyür çünkü zenginlerin pencereleri daha yalıtımlıdır. Botanik açıdan buz çiçekleri aslında tam olarak çiçek değil, yapraktır. Bu yaprakları; hindiba, maydanoz, kereviz yapraklarıyla cynarocephalae, carduaceae, dipsaceae, acanthaceae, umbelliferae familyasından dikenli türlerle, ostropes yani eşek dikeni, aspir, kenger, kirpi dikeni, deve dikeni, yalancı safran, akantus ve diğerleri ile karşılaştırmak mümkündür. Onlar, çatallı, çentikli, kırk yapraklı bitkilere benzerler. Bazen aşkmerdiveni veya palmiye yapraklarına, bir başka zaman da iğne yapraklılara benzerler ancak çiçekleri olmaz.

Yani bahçıvanlık kılavuzlarının iddia ettiği gibi -ki galiba bu rahatlatma amacıyla yapılır- ocak ayı bile tembellik dönemi değildir. Öncelikle toprağı işlemek gerekir çünkü buzlanmadan dolayı parçalanıyor. O zaman bahçıvan yeni yılda toprağı işlemek için bahçeye fırlar. İşe çapayla başlar ve uzunca bir gayretten sonra koruna¹ kadar sert toprakta çapayı kırmayı becerir. Kazmayla dener, bu sefer de kazmanın sapını kırar. Sonra tirpidin alır ve onunla sonbaharda ekmiş olduğu lalenin soğanını parçalamayı başarır. Toprağı işlemek için tek araç keski ve çekiçtir fakat bu insanı kısa sürede bıktıran çok yavaş bir işlem hâlini alır. Toprağı belki de dinamit ile çapalamak mümkün olurdu fakat bahçıvan genellikle dinamit bulundurmaz. Peki bırakalım, her şeyi ısınmaya bırakalım, hava halletsin. Ve işte havalar ısındı, bahçıvan bahçeye fırlar ve bahçeyi işlemeye başlar. Bir süre sonra toprağın tamamını ayakkabılarına yapışmış bir hâlde eve götürür. Bu arada gelecek sezon için çeşitli hazırlıklar yapmaktan başka elden bir şey gelmiyor. “Eğer bodrumunda kuru yer varsa saksı için toprağı hazırla; yaprak çürüğünü, gübreyi, inek pisliğini ve biraz kumu güzelce karıştır.” Mükemmel! Fakat bodrumda kömür var; ah şu kadınlar, aptal ev eşyalarını her yere taşırlar. Şöyle bir yığın humus için yatak odasında ne çok yer var. “Kış dönemini kameriye, taraça ve çardağı tamir etmek için kullan.” Bu doğru ama benim ne kameriyem ne taraçam ne de çardağım var. “Ocak ayında bile çim tohumu depolamak mümkündür.” Ancak yer lazım, belki hol veya tavan arasında olur. “Seradaki sıcaklık derecesine dikkat et.” Yani çok isterdim ama seram yok. Şu bahçıvanlık kılavuzları insana pek bir şey anlatmıyor. Beklemek ve beklemek! Tanrı’m şu ocak ne kadar uzun! Şubat bir gelse artık! Şubatta bahçede yapılacak pek bir şey yok mu? Var, martta bile var. Bu arada farkında bile olmadan bahçesinde çiğdem ve kardelen çıkmış.

TOHUMLAR

Bazıları odun kömürünün eklenmesi gerektiğini söylerler, diğerleri buna karşı çıkar. Bazıları demir içerdiğinden biraz sarı kum tavsiye ederler ancak bazıları da yine demir içerdiğinden kullanmamamız konusunda bizi uyarırlar. Kimileri saf nehir kumu kimileri de turba veya talaş tavsiye ederler. Yani kısacası toprağın tohumlar için hazırlanması büyük bir muamma ve büyücülük merasimidir. Toprağa mermer tozunun eklenmesi gerekiyormuş. İyi de nereden bulalım? Bunun dışında üç yıllık inek pisliği (Burada üç yaşındaki ineklerin pisliğinden mi, yoksa üç yıl boyunca eskitilmiş gübreden mi bahsediliyor belli değil.), biraz taze köstebek yığını toprağı, eski domuz derisinde dövülmüş kil, Labe Nehri’nin kumu (Vltava Nehri’nin kumu olmaz!),² üç yıl eskitilmiş gübreli toprak, altın eğrelti otundan humus, asılmış bakirenin mezarından bir avuç kadar toprak gerekli. Bütün bunlar iyice karıştırılmalı. (Bu işlerin yeni ayda mı, dolunayda mı, yoksa cadı yakma gecesinde³ mi yapılması gerektiği bahçıvanlık kılavuzlarında yazmıyor.).

Ve bu gizemli toprağı saksılara dökün. Üç yıl güneşte bekletilmiş, suya bastırılmış, onların dibinde biriken suda kaynatılmış cam kırıkları ve bir parça odun kömürü koyarak ki buna karşı çıkan başka otoriteler var. Bütün bunları gerçekleştirdiğinizde, yüzlerce kuralı aşıp işin özüne, tohum ekmeye geçebilirsiniz. Tohumlara gelince, bazıları burna çekilen tütün otuna benzer; diğerleri açık sarı renkli bit yumurtasına; kimileri parlak, simsiyah ve bacaksız pireye; bazıları madeni para gibi yassı, diğerleri kabarık, başkaları iğne kadar ince; kimileriyse kanatlı, havlı, çıplak, kıllı, hamam böceğine benzer. Böcek kadar büyük, güneş tozu kadar küçüktür. Her çeşidin farklı ve tuhaf olduğu konusunda sizlere şahitlik edebilirim. Hayat karmaşıktır. Bu büyük ibikli, çirkin şeyden alçak ve kuru deve dikeni büyüyecek fakat şu sarı bit yumurtasından dev çenek çıkacak. Ne yapabilirim? Açıkçası bunlara inanmıyorum. Pekâlâ, tohumları ektiniz mi? Saksıları ılık suya koyup üstünü cam ile örttünüz mü? Odada 40 derecelik sera sıcaklığının oluşması için pencereleri güneşe karşı korumaya aldınız mı? Şimdi her tohumcuyu büyük ve telaşlı bir hadise bekliyor, yani beklemek… Terlemiş, paltosuz, yeleksiz ve nefesini tutarak bekleyen kişi, saksıların başında eğilip filizleri topraktan gözleri ile çıkarıyor. Birinci gün bir şey çıkmaz; bekleyen kişi gece yatakta sağa sola döner, sabahı zor eder. İkinci gün toprakta bir tutam küf belirler. Bekleyen kişi seviniyor; hayati belirtilerin ilk izleri. Üçüncü gün uzun beyaz bir sap çıkar ve deli gibi büyümektedir. Bekleyen kişi “İşte bu!” diye neredeyse bağırarak sevinecektir ve ilk fideye gözü gibi bakar. Dördüncü gün filiz imkânsız bir uzunluğa erişince, “Acaba bu yabani bir ot mu?” diyerek bekleyen kişiyi bir huzursuzluk sarar. Bu endişenin sebepsiz olmadığını kısa sürede anlar. Her zaman saksıda ilk boy veren, uzun ve ince şey yabani ottur. Bu bir doğa kanunu olmalı. Sekizinci gün veya daha sonraki günlerde birdenbire gizemli ve kontrolsüz bir şekilde (Çünkü bunu şimdiye kadar kimse ne gördü ne de yakaladı.) toprak açılır ve ilk filiz ortaya çıkar. Her zaman bitkilerin, tohumdan, kök olarak aşağıya doğru veya patates sapı gibi tohumdan yukarıya doğru büyüdüğünü düşünmüşümdür fakat hiç de öyle değil. Neredeyse her bitki, tohumunu üzerinde şapka gibi taşıyarak tohumun altında, yukarıya doğru büyür. Düşünün ki bir çocuk büyürken başında annesini taşısa… Bu doğanın bir mucizesi ve bu atletik numarayı neredeyse her filiz yapar. Tohumu daha da cüretli şekilde kaldırmaktadır ancak bir gün onu bırakır veya atar ve işte buradadır, çıplak ve kırılgan, tombul veya zayıf… Tepesinde iki gülünç yaprakçık ve bu yaprakçıkların arasında bir şeyler görünür fakat size bunun ne olduğunu henüz anlatamam, o dereceye henüz erişemedim. Bunlar sadece ince sapta iki yaprakçık fakat o kadar garip bir şey ki çok fazla varyasyonu var. Her bitkide bu farklıdır. Ben ne demek istiyordum? Ha, hatırladım; hiçbir şey… Belki de sadece hayatın düşünebildiğimizden daha karmaşık olduğunu anlatmaya çalıştım.