Kitobni o'qish: «Martin İden»

1

İrəlidə gedən adam açarla qapını açdı. Arxada gələn cavan oğlan isə kandara ayaq basmazdan öncə yöndəmsiz hərəkətlə kepkasını başından çıxardı. Cavan oğlanın əynindəki paltar dəniz iyi verirdi. O, gen-bol hollda özünə münasib bir yer tapa bilməyib sıxıldı. Heç kepkasını hara qoyacağını da bilmirdi. Onu büküb cibinə soxmaq istəyəndə yol yoldaşı kepkanı əlindən aldı. Bunu elə təbii etdi ki, oğlan mütəəssir oldu. Başından ani bir fikir keçdi: “O məni başa düşür… məni satmaz”.

Cavan oğlan yırğalana-yırğalana iri addımlarla yoldaşının arxasınca gedirdi. Qabaqda inamla yeriyən yol yoldaşına baxıb öz yerişinin nə qədər yöndəmsiz olduğunu düşündü. Bu fikirdən utanıb qızardı. Pərtliyini zarafatla gizləməyə çalışdı:

– Artur, dostum, ayaq saxlayın. Bilirsiniz ki, bura gəlmək istəmirdim. Yəqin, sizinkilərin də məndən ötrü ürəkləri atmır.

– Boş şeydir! – dostu halını pozmadı. – Biz sadə adamlarıq. Oho, mənə məktub var!

Artur zərfi açıb məktubu oxumağa başladı. O isə fürsətdən istifadə edib ətrafa göz gəzdirdi. Masanın üstündəki kitabları görəndə gözləri parıldadı. Həyəcanla onları vərəqlədi. Kitabların, müəlliflərin adına baxdı. Suinbernin cildini əlinə götürüb harada olduğunu unudaraq oxumağa başladı. Sifəti alışıb-yandı. Müəllifin adına yenə baxmaq üçün iki dəfə kitabı örtdü. Suinbern! Görəsən, şairlərin çoxu kimi ölüb-gedib, yoxsa hələ yaşayır?

Başı kitab oxumağa elə qarışmışdı ki, gənc bir qızın otağa girdiyindən xəbəri belə olmamışdı.

– Ruf, bu, mister İdendir! – Arturun səsi onu ayıltdı.

Həyatı boyu “İden”, ya ”Martin İden”, ya da, sadəcə, “Martin” deyə çağırılmışdı, indi isə birdən-birə “mister İden” demişdilər.

Qarşısında solğun bənizli ilahi bir xilqət dayanmışdı. Qızın parlaq, iri mavi gözləri, qalın, sarışın saçları vardı. Ruf əlini ona uzatdı və bu zaman oğlanın gözlərinin içinə baxdı.

– Mister İden, əyləşin, – qız dedi. – Arturun danışdıqlarından sonra çox istəyirdim ki, sizinlə tanış olum. Özünüzü çox cəsarətli aparmısınız.

Martin başını yırğalayıb mızıldadı ki, onun yerində kim olsa, belə edərdi. Bu zaman qız onun əllərinin sıyrıldığını gördü. Üzündəki, alnındakı çapıqlar da qızın gözündən qaçmadı. Oğlanın torba kimi sallanan, çiyinləri bürüşmüş kostyumunun altında əzələli qollarını da sezdi.

Ruf sərbəst və zərif bir əda ilə keçib kresloda əyləşdi. Martin öz yöndəmsiz görkəmini təsəvvür eləyib lap sıxıldı. Ehtiyatla kresloda oturdu. Bilmirdi ki, əllərini hara qoysun. Tərs kimi, Artur da otaqdan çıxdı.

– Mister İden, – qız dedi, – boynunuzdakı o çapıq hardandır?

– Meksikalının bıçağının yeridir, miss, –boğazını arıtlayıb cavab verdi. – Əlbəyaxa olduq. Əlindən bıçağı alanda burnumu dişləmək istədi.

– Ay!.. – qız ucadan dedi. Üzündən çaşqınlıq oxundu.

Martin kübar bir xanımla belə axmaq şeylər haqqında danışmağın yersiz olduğunu anlayıb söhbəti qıza yaxın mövzunun üzərinə gətirməyi qərara aldı.

– Bu… Svaynbern adlı şair…

– Svaynbern yox, Suinbern, – qız onun səhvini düzəltdi.

– Hə, – deyib yenə qızardı. – Çoxdan ölüb?

– Öldüyünü eşitməmişəm, – qız ona maraqla baxdı. – Bəs siz harda tanış olmusunuz?

– Heç onun üzünü belə görməmişəm. Siz gəlməmişdən əvvəl o masanın üstündəki kitabdan bir neçə şeirini oxudum. Onun şeirləri xoşunuza gəlir?

Qız Martini maraqlandıran mövzuda çox sərbəst danışmağa başladı. O, gərginliklə qulaq asır, bu balaca başa bu qədər bilik sığdığına təəccüblənir və qızın gözəlliyi qarşısında heyranlıq duyurdu. Hə, kitablarda yazılanlar doğrudur. Həyatda belə qadınlar olur. Onlara görə yaşamağa, onlara görə vuruşmağa, onlara görə ölməyə dəyər.

Martinin gözlərindəki parıltı qızı qorxutdu. Ancaq ona dikilən baxışlardan həm də xoşlanırdı.

– Hə, dediyim kimi… Axı mən nə deyirdim? – qız özünü saxlaya bilməyib bərkdən güldü. – Hə, deyirəm ki, Suinbernin elə şeirləri var ki, heç oxumağa dəyməz. Böyük şairin şeirindən bir misranı belə çıxarıb atmaq olmur.

– Miss, – o dedi, – belə şeylərdən çox da başım çıxmır. Bunlar mənim ağlım kəsən şeylər deyil. Mən kitabları, şeiri sevirəm, vaxt tapan kimi mütaliə edirəm. Ancaq onlar haqqında sizin kimi düşünə, danışa bilmirəm.

– İnanıram ki, siz çox şeyə nail olacaqsınız. Çünki siz çox güclüsünüz.

Bu zaman otağa ucaboy, qamətli, gözəl, sarışın qadın girdi. Qız dərhal ayağa qalxıb ona doğru getdi. “Yəqin, anasıdır”, – deyə Martin düşündü.

2

Süfrə arxasında Rufla yanaşı oturmuşdu. Çəngəl-bıçağın çoxluğu onu qorxudurdu. Qarşısında Artur və Norman əyləşmişdi. “Rufun qardaşlarıdır!” – ürəyində onlara sevgi duydu. Onun bu mühitdə gördüyü ən gözəl şey ailə üzvlərinin bir-birinə olan məhəbbəti idi. Martin ömrü boyu sevgi axtarmışdı. Odur ki indi ailə üzvlərinin qarşılıqlı məhəbbəti onun qəlbini riqqətə gətirdi.

Martin əvvəllər kübar məclislərin qonağı olmamışdı. Ona görə altdan-altdan çəngəl-bıçağı necə tutduqlarına, hansı yemək üçün nədən istifadə etdiklərinə baxır, eyni zamanda, süfrə arxasındakıların Rufa olan münasibətlərini aydınlaşdırmağa çalışırdı. Bundan əlavə, o danışmalı, ona deyilənlərə qulaq asmalı, ətrafda nə danışdıqlarını eşitməli, lazım gəlsə, cavab verməli, həm də ağzından ədəbsiz söz çıxarmamağa çalışmalı idi. Bu fikirlərə başı qarışan Martin naharın ilk yarısını çox sakit oturdu. Ancaq bu davranışla Arturu yalançı çıxardığını bilmirdi. Artur qohumlarına demişdi ki, qonağı vəhşi olsa da, maraqlı adamdır. Martinin ağlına da gəlməzdi ki, bəladan qurtardığı adam onun haqqında belə danışar.

Nahardan sonra Ruf royalda Martin üçün mahnılar çaldı. Qız ona gizlicə meydan oxuyur, aralarındakı uçurumu daha da dərinləşdirir, sanki başqa-başqa təbəqənin adamları olduqlarını bir daha gözə çarpdırırdı.

O, Rufa heyranlıqla baxırdı. Bəli, onlar başqa-başqa təbəqənin adamlarıydı, ancaq Martin aradakı uçurumu adlamağı çox arzulayırdı.

Oğlan sıxıla-sıxıla xudahafizləşmək istəyəndə qız Suinbernin və Brauninqin kitablarını ona verdi.

– Bu gün həyatımda ən gözəl gündür. Bilirsiniz, belə məclislərə elə də öyrəşməmişəm, – çaşqın halda ətrafına boylandı, – bu cür adamlara, evlərə alışmamışam. Bunlar mənim üçün tamamilə yenidir… ancaq xoşuma gəlir.

– Ümidvaram ki, yenə gələcəksiniz, – qız dedi.

O, kepkasını başına basdı, kandarda ilişib büdrədi və qapıdan çıxdı.

– Hə, necədir, xoşuna gəldimi? – Artur soruşdu.

– Çox məzəli adamdır, bizim üçün də sanki təmiz bir hava axınıdır, – Ruf dedi. – Onun neçə yaşı var?

– İyirmi-iyirmi bir olar.

Ruf qardaşları ilə xudahafizləşib otağına çəkiləndə düşündü: “Demək, mən ondan üç yaş böyüyəm”.

3

– Lənət şeytana! – Martin pilləkəndən düşə-düşə heyranlıqla dedi.

Soyuq yağış çisələsə də, ətrafa nəzər salmadan başıaçıq gedirdi. Axır ki, xəyalı ilə yaşadığı qadına rast gəlmişdi. Doğrudur, qadınlar haqqında çox düşünmürdü, bu onun təbiətinə yad idi. Lakin gec-tez yoluna belə bir qadının çıxacağına ümid eləyirdi.

O çox gözəl bilirdi ki, Ruf kimi qızın əlinə su tökməyə də layiq deyil. Rufla oturub söhbət etməyin özü böyük xoşbəxtlikdi.

– Lənət şeytana!

Martin ikimərtəbəli evin yanında tramvaydan sıçrayıb düşdü. Bir an ayaq saxlayıb “Higginbotamın xırdavat dükanı” sözləri yazılmış lövhəyə baxdı. Martin bu hərflərdə də xudbinlik, xırdaçılıq, miskinlik əlamətləri görürdü. Bernard Higginbotam Martinin bacısının əri idi.

Martin öz açarı ilə qapını açıb ikinci mərtəbəyə qalxdı. Yeznəsi burda olurdu, dükan alt qatda idi. Lakin çürümüş tərəvəz qoxusu bura da gəlib çatırdı. Qaranlıq dəhlizdən keçəndə bacısı uşaqlarından hansınınsa unudub burada qoyduğu oyuncaq arabaya ilişib büdrədi və guppultu ilə qapıya dəydi. Əlhavasına dəstəyi axtarıb tapdı. Qapını açıb bacısı ilə Bernard Higginbotamın oturduğu işıqlı otağa girdi. Bacısı ərinin şalvarını yamayır, Bernard isə stulda oturub, arıq ayaqlarını başqa stula qoyaraq qəzet oxuyurdu. Martin otağa girəndə qəzetin üstündən bic-bic ona baxdı. Bernard həmişə Martinin qəlbində ikrah hissi doğururdu. Bacısı bu adamda, görəsən, nə tapmışdı?

– Nə olub? – Martin özünü saxlaya bilməyib soruşdu.

Bilinmədi, mister Higginbotam gileylənir, yoxsa acığını tökür:

– Bu qapı keçən həftə rənglənib. Ehtiyatlı olmağın məsləhətdir.

Martin ona sərt cavab vermək istədi, lakin fikrindən daşındı.

– Yaxşı, gecəniz xeyrə qalsın! – dedi.

O, qapıya tərəf gedəndə palaza ilişib yenə büdrədi.

– Qapını çırpma, – mister Higginbotam hər ehtimala qarşı arxasınca səsləndi.

Martin hirsini boğub qapını ehmalca örtdü.

Mister Higginbotam qalibanə nəzərlə arvadına baxdı:

– Keflidir! Sənə demədimmi doyunca vurub gələcək?! Əgər bir də içib gəlsə, rədd olub getsin! İstəmirəm ki, uşaqlar ondan pis şeylər öyrənsinlər! Keçən həftənin pulunu verib?

– Onun hələ pulu var, – arvadı dedi.

– Dənizə nə vaxt gedəsidir?

– Yəqin, pulu qurtaranda.

– Burda işləmək istəsəydi, onu özümə arabaçı götürərdim, – əri dedi. – Tom haqq-hesabını üzdü, Garruzerslərdə işləyəcək, onlar daha çox zəhmət haqqı verir; mən o qədər verə bilmərəm.

– Gördün?! Sənə demişdim, ona çox az zəhmət haqqı verirdin, – arvadı dedi.

– Bura bax, arvad, sənə min dəfə demişəm ki, burnunu hər yerə soxma! – mister Higginbotam acıqlı-acıqlı donquldandı.

– Özün bilərsən. Ancaq Tom yaxşı oğlandır, – arvad mızıldadı.

– Qardaşcığazın tənbəl olmasaydı, arabanı sürərdi.

– O, yeməyin, mənzilin pulunu vaxtlı-vaxtında verir. O mənim qardaşımdır, nə qədər ki sənə borcu yoxdur, onunla öcəşməyin nahaqdır. Mən də insanam, yeddi il sənə boş yerə arvadlıq eləmişəm?!

– Ona demisənmi, gecələr kitab oxusa, qaz pulu verməlidir? Eşitdin? Günü sabah hökmən deyərsən. Bir də unutma, sabah tezdən Meriyenin dalınca adam göndər, gəlsin uşaqlara baxsın. Bir halda ki Tom işdən çıxıb, özüm mal dalınca getməli olacam, sən də mənim əvəzimə dükanda alver edəcəksən.

– Sabah paltar yuyacam, – arvadı qorxa-qorxa etiraz elədi.

– Nə olsun?! Canın çıxsın, yuxudan tez dur, –mister Higginbotam acıqlı-acıqlı qəzetin səhifəsini çevirdi.

4

Martinin qaldığı bu dar hücrəyə yalnız bir çarpayı, əlüzyuyan və bir stul yerləşmişdi. Son dərəcə xəsis olan mister Higginbotam arvadının işləyə bildiyini görüb qulluqçu saxlamırdı.

Martin kitabları stolun üstünə qoydu. Pencəyini çıxarıb çarpayıda oturdu. Əyilib ayaqqabısını çıxarmaq istəyəndə nəzərləri qarşıdakı divara dikildi. Ağ suvaq çəkilmiş divarda damdan sızmış yağışdan sonra qara zolaqlar qalmışdı. Martin yerində dondu. Bu kirli fonda xəyallar baş qaldırmağa və əriyib itməyə başladı. O, uzun-uzadı divara baxıb: ”Ruf!”– deyə pıçıldadı. Adi səsin bu qədər gözəl ola biləcəyi Martinin ağlına gəlməzdi. Bu səs xoşuna gəldiyindən dönə-dönə təkrar etdi: “Ruf, Ruf”…

Onun ailəsi öz ruzisini zəhmətlə qazanırdı. Bacısı Hertrudanın paltar yumaqdan əlləri şişir, bişmiş ət kimi qızarırdı. Digər bacısı Meriyen də onun kimi: konserv zavodunda işləyirdi: pomidor doğramaqdan balaca, qəşəng əlləri kəsik-kəsik idi. Ötən qış karton fabrikində işlədiyi zaman maşın onun iki əl barmağını üzmüşdü. Tabuta qoyulmuş anası gözünün qabağına gəldi. Onun sinəsində çarpazlanmış əlləri də cadar-cadar idi. Ömrü boyu çalışıb-çabalamış atasının da əlləri qabar-qabardı. Rufun əlləri isə zərif idi; tək onun yox, elə ailə üzvlərinin də. Bu əllər onları ayıran məsafənin uzaqlığını göstərirdi.

“Hər halda, məni yenə evlərinə dəvət etdi,” – Martin düşündü. Sonra güzgüdə özünə baxıb təntənəli səslə dedi:

– Martin İden, sabah səhər sənin ilk işin pulsuz kitab verilən qiraətxanaya gedib davranış qaydaları ilə bağlı bir şey oxumaqdır. Başa düşdün? Ən başlıcası da, “cəhənnəm olsun, lənət olsun” sözlərini dilinə az gətirməlisən. Bunu birdəfəlik yadında saxla! – sonra qaz lampasını söndürüb yuxuya getdi.

5

Səhər yuxudan oyanan Martin sabun və çirkli paltar iyini duyub, özünün çəhrayı yuxularını unutdu. Otağından çıxanda bacısının acıqla kimisə səslədiyini, sonra şillə səsi eşitdi. Uşağın çığırtısı onun ürəyini dağladı. Rufun yaşadığı evdəki rahatlıqla bütün bunlar bir-birinə nə qədər yad idi.

O, gözünün yaşını tökən uşağı səslədi:

– Alfred, bura gəl! – əlini cibinə saldı, uşağın ovcuna iyirmi beş sentlik basıb, ovutmaq üçün qucağına aldı. – Ağlama! İndi get nabat al; qardaş-bacılarına da verərsən.

– On sent də bəsidir, – bacısı başını ləyənin üstündən qaldırıb dedi.

– Sabahın xeyir, bacıcan. Başın qarışıq olmasaydı, öpərdim səni!

Bacısının ürəyi yumşaq idi, ancaq illər ötdükcə deyingən olurdu. Bunun da səbəbi ağır əmək, böyük ailə, ərinin cansıxıcı xasiyyəti idi.

– Get yeməyini ye, – bacısı dedi, – yemək sobanın üstündədir; yəqin, Cim də durub.

O, mətbəxdə ikinci kirayənişini – Cimi gördü. Cim vələmir yarması yeyirdi. O, çilingər şagirdi idi.

– Axşam rəqsə gələcəksən? – Cim soruşdu.

– Yox… çox güman ki, yox.

Martin boşqabı kənara itələdi, pilləkənləri yüyürə-yüyürə düşüb küçəyə çıxdı. O, Oklənd qiraətxanasına getməyi qərara aldı. Çünki Ruf Oklənddə yaşayırdı. Kim bilir, bəlkə, Rufla rastlaşdı?..

Martin heyranlıqla rəflər arasında dolaşır, kitabların başlıqlarını nəzərdən keçirməkdən doymur, ədəb qaydaları haqqında təlim kitabını tapmaq istəyirdi. Lakin istədiyi kitabı tapandan sonra da suallarına cavab tapa bilmədi. Uzun-uzadı tövsiyələr içərisində başını itirdi.

Qiraətxanadan çıxanda masanın arxasında oturan adam soruşdu:

– Nə oldu? Axtardığınızı tapdınız?

– Bəli, ser, – Martin cavab verdi, – çox gözəl kitabxananız var.

– Tez-tez gəlin! Dənizçisiniz?

– Bəli, ser.

“Mənim dənizçi olduğumu hardan bildi?” – pilləkəndən düşə-düşə özündən soruşdu.

Küçəyə çıxanda yırğalana-yırğalana yeriməməyə çalışdı. Ancaq fikri yayınan kimi yenə həmişəki yerişinə qayıtdı.

6

Martin Rufu görmək arzusu ilə qovrulurdu. Onlara getməyə cəsarəti çatmırdı, qorxurdu ki, bununla nəzakət qaydalarını pozar. Vaxtının çoxunu Oklənd və Berkli kitabxanalarında keçirirdi. Otağındakı qaz lampası gecə səhərəcən yanmağa başladı. Mister Higginbotam artıq qaz yandırdığına görə Martindən əlavə olaraq həftədə əlli sent alırdı. Oxuduğu kitablar onun narahatlığını daha da artırırdı. Hazırlığı olmadığından hardan başlamaq lazım gəldiyini bilmirdi. Suinberni oxuyandan sonra Kiplinqin¹ şeirləri əlinə keçdi. Onu başqa şairlərdən fərqləndirən həyata məhəbbət, psixoloji incəlik Martini heyrətləndirirdi. “Psixologiya” Martin üçün yeni söz idi. O, izahlı lüğət almaqla pul kisəsini tamam boşaltdı. Bununla da quruda qalmaq müddəti qısaldı, həm də mister Higginbotam qəzəbləndi. Çünki o bu pulların kitaba verilməyindənsə, otaq kirayəsinə verilməsini daha doğru hesab edirdi.

Martin gecələr oğru kimi Morzların evinin başına dolanır, işıq gələn pəncərələrə oğrun-oğrun baxırdı. Bir dəfə də ani olaraq Rufu ikinci mərtəbənin pəncərəsi önündə görüb, otağının yerini öyrəndi. Ondan sonra ağacların arxasında gizlənib gözünü saatlarla həmin pəncərədən çəkmirdi.

Rufun səliqə-sahmanı ona çox böyük təsir bağışlamışdı. Düşünürdü ki, ona layiq olmaq üçün tərtəmiz olmalıdır. Dişlərini yuyub-təmizləyir, kiçik dırnaq şotkası ilə dırnaqlarını sürtürdü. Kitabxanadan aldığı şəxsi gigiyena haqqında kitabda tövsiyə olunurdu ki, hər səhər soyuq su ilə yuyunmaq lazımdır. Martin buna əməl etməyə başladı və bundan sonra mister Higginbotam ondan ayrıca supulu alıb-almamaq haqqında düşünməyə başladı.

İnkişaf yolunda növbəti addım şalvara əl gəzdirmək oldu. Ancaq elə ilk cəhd uğursuzluqla nəticələndi – ütülədiyi yerdə şalvarı yandırdı və yeni şalvar alası oldu. Bununla da dənizə çıxacağı günü yaxınlaşdırdı. O, artıq içkini də tərgitmişdi. Onun məstliyi Rufa olan məhəbbətdən idi.

Martin bir axşam Rufu görmək ümidilə teatra getdi və doğrudan da, qızı gördü. Qız Arturun və eynəkli cavan bir oğlanın müşayiətilə gəlmişdi. Həmin oğlan dərhal Martinin qəlbində qısqanclıq hissi oyatdı. Ruf keçib birinci sırada oturdu, Martin isə bütün axşamı onun qızılı saçlarından və yaraşıqlı çiyinlərindən başqa heç nə görmədi.

Bir neçə oturacaq aralıda oturmuş iki qız Martinə baxıb gülümsəyir, qaş-göz atırdılar.

Rufu, heç olmasa, uzaqdan görə bilmək üçün Martin tamaşanın qurtarmasına az qalmış salondan çıxdı. Təzəcə münasib bir yer tapmışdı ki, həmin iki qız da özünü yetirdi. Hər ikisi yenə ona baxıb gülümsədi, cavab olaraq o da gülümsədi. Martin Rufun onu qızlarla görəcəyindən qorxurdu. O yaxınlaşıb qızlarla yanaşı yeriməyə başladı. Tinə çatanda qızlardan ayrılıb geri qalmağa, burulub dalana girməyə çalışdı. Lakin qaragözlü qız onun dirsəyindən tutdu:

– Hara tələsirsən, Bill, yoxsa bizi qoyub qaçmaq istəyirsən?

Martin gülümsədi. Bura nisbətən qaranlıq idi, o, gözə çarpmaya bilərdi, ancaq Rufun evlərinə gedəcəyi yol burdan keçirdi.

– Adınız nə oldu? – Martin qaragözlü qızdan soruşdu.

– Siz öz adınızı dediniz ki?

– Düz tapmısınız. Adım Billdir.

– Zarafat eləmirsiniz ki?

– Bill-zad deyil, – o biri qız sözə qarışdı, – yalan deyirsiniz.

O, qızın əlini sıxanda ovcunun içindəki tanış kəsikləri hiss etdi.

– Konserv zavodundan çoxdan çıxmısınız? – soruşdu.

– Siz hardan bilirsiniz?

Martin keçib gedən izdihamı gözdən qoymurdu. Birdən fənərlərin parlaq işığında Rufu gördü. O, qardaşı ilə eynəkli oğlanın arasında gedirdi. Martinin ürəyi düşdü. O bayaqdan bu anı gözləyirdi. Qızın şux qaməti, incə yerişi, küçəni keçəndə paltarının ətəyini zərif hərəkətlə yığışdırması belə onu həyəcanlandırdı. Ruf keçib-getdi, o isə fabrikdə işləyən bu iki şit qızla qaldı.

– Bill, oyanın, sizə nə oldu? – qızlardan hansısa onun qoluna toxundu.

– Siz nəsə dediniz?

Qaragözlü qız rəfiqəsini göstərdi.

– Siz onun üçün də bir oğlan tapsaydınız, birlikdə qəhvə içməyə, dondurma yeməyə gedərdik.

– Mən bu gün məşğulam, – Martin onları başından eləməyə çalışdı.

– Bəlkə, xəstə dostunuza baş çəkmək istəyirsiniz? – qaragözlü qız kinayə ilə dedi.

– Yox, mənim ayrı qızla görüşüm var. Biz başqa bir gün görüşə bilərik.

– Yalan demirsiniz? – qız dodaqlarını büzdü.

– Həqiqi sözümdür. Adınız nə oldu? Harda yaşayırsınız?

– Adım Lizzidir. Beşinci küçənin tinində, bazarın yanında oluram.

Ayrılmazdan əvvəl hələ beş dəqiqə də qızlarla söhbət elədi. Evə getməyə tələsmirdi. Martin tanış ağacın yanına gəldi. Adət etdiyi yerdə, Rufun pəncərəsinin qarşısında dayanıb həyəcanla pıçıldadı:

– Mən sizinlə görüşə gəlmişəm, Ruf. Mənə başqa heç kim lazım deyil.