Боз тайлақ жасы толған, қайымаған, Қайғырып мал иесі зар жылаған. Балгерге бал аштырып, бақсы ойнатып, Қалмаған құмалақшы айырмаған.
Бақсы ойнап күңірентсе де қобыз үнін, Қойқаптан қозғағанда Қорқыт жынын. Боз інген боталамай болды бедеу, Шашты ашпай құмалақшы қырық бірін.
Жұрт жиып Бағлан айтты: – Елім – халқым, Інгенім қайымады, көңіл салқын. Əулие көп ауызы, не айтасыңдар, Барлар жан бар ма ішінде мұның парқын?
Күңіренген бəйбіше де қоңыр қазша! «Бермес пе ед бір шикі өкпе, ие жазса!» Ұйлыққан үндей алмай отырған жұрт, Шеттегі тұра келді жетім тазша:
«Ау жарандар, жарандар, Маған да бір қараңдар. Мен болжайын, байқайын, Қамалмаңдар, бағыландар. Мен дауасын айтайын: Құлақ салып тыңдасаң. Тойыңды жеп қайтайын, Егер мені сыйласаң.