Kitobni o'qish: «Hekayələr»

QARA PİŞİK

Danışacağım bu heyrətləndirici əhvalata inanacağınızı sanmıram, sizi inanmağa da məcbur etmirəm. Mənim özümün inanmadığım bir şeyə sizləri inandırmağa çalışmağım dəlilik olardı. Bununla belə, dəli deyiləm və xəyal da görməmişəm. Amma sabah öləcəyim üçün bu gün içimi boşaltmaq istəyirəm. Məqsədim müxtəlif düşüncələr, fərziyyələr irəli sürmədən hər kəsə açıq, qısa şəkildə evimdə olub-keçənləri başa salmaqdır. Bu hadisələr ən sonda məni dəhşətə salıb şiddətli, çox böyük sıxıntılar içində qıvrandırdı və çökməyimin səbəbi oldu. Bununla belə, bunları açıqlamağa çalışmayacağam. Mənə dəhşətdən başqa bir şey verməyən bu hadisələr başqalarına qorxunc gəlmədiyi kimi, şişirdilmiş də görünə bilər. Bəlkə, irəlidə, məndən daha sakit, daha şüurlu və daha az təsir altında qalan biri danışacağım şeylərin bir-birini təbii formada izləyən hadisələrdən başqa bir şey olmadığını ortaya qoyub gördüyüm qarabasmanı gerçəklik sadəliyinə endirəcəkdir.

Uşaqlığımdan bəri itaətkarlığım və hər kəsə, hər şeyə mərhəmət hissim diqqət çəkirdi. Bu mərhəmət hissi məndə o qədər çox idi ki, dostlarımın ələsalmalarından yaxamı qurtara bilmirdim. Xüsusilə də heyvanlara qarşı belə idim və ailəm bir çox heyvan bəsləməyimə göz yummaq məcburiyyətində qalırdı. Vaxtımın çoxunu bu heyvanlara ayırır, ən yaxşı dəqiqələrimi onları bəsləyib əzizləyəndə yaşayardım. Bu qəribə xüsusiyyət yaşım artdıqca bir hobbiyə çevrildi; insana çox bağlı və sadiq bir iti sevənlərə bu zövqü anlatmağım gərəksizdir. Eqoistlikdən tamamilə uzaq və heç bir mənafe gözləməyən heyvanın sevgisi ilə insanın heç də sağlam təməllərə dayanmayan dostluğu bir-birindən çox fərqlidir.

Gənc yaşımda evləndim və arvadımın zövqlərinin də mənimkilərə uyğun olduğunu görərək çox sevindim. Mənim ev heyvanlarına aludəliyimi görən arvadım rastlaşdığı ən yaxşı heyvan çeşidlərini evə daşıdı. Quşlarımız, qızılbalıqlarımız, əla bir itimiz, dovşanlarımız, kiçik bir meymunumuz və bir pişiyimiz oldu. Çox iri və gözəl olan bu pişik qapqara və son dərəcə ağıllı idi. Onun ağlından söhbət açılmışkən, köhnə inanclara heç də bel bağlamayan arvadım qədim bir inanca görə bütün qara pişiklərin başqa cildə girmiş ifritələr olduğunu deyirdi. Arvadım bunu zarafatla deyərdi, indi ağlıma gəldi deyə bunu qeyd elədim. Adı Pluton olan bu pişik ən çox sevdiyim, baxdığım heyvan idi. Onu, sadəcə, mən bəsləyərdim. Evin içində hara getsəm, arxamca gələrdi. Küçədə belə məni müşayiət edərdi.

Dostluğumuz bu yolla illərlə davam etdi. Təəssüflər olsun ki, içki aludəçisi oldum (söyləməyə utanıram), xasiyyətim tamamilə dəyişdi, pisliyə tərəf yönəldi. Hər keçən gün bir az daha əsəbi, cəncəl, başqalarının hislərinə qarşı sayğısız oldum. Arvadıma da ağzıma gələni deyirdim. Getdikcə daha da pisləşərək döymək həddinə qədər çatdım. Bu arada evdəki heyvanlar da xasiyyətimdəki dəyişiklikdən paylarını almaqda gecikmədilər. Yalnız baxımsız qoymaqla qalmayaraq onlarla pis davranmağa da başladım. Bununla belə, Plutona olan hədsiz sevgim ona qarşı sərt davranmağıma, demək olar ki, mane olurdu. Amma dovşanları, meymunu və iti ətrafımda görüncə təpikləmədən özümü saxlaya bilmirdim. İçkinin təsiri ilə xəstəliyim getdikcə artırdı; əyyaşlıqdan betər xəstəlik varmı?! Artıq xeyli yaşlanmış Pluton da təpiklərdən “payını” almağa başladı.

Bir gecə şəhərin meyxanalarını gəzib evə dönəndə pişiyin məndən qaçmaq istədiyini gördüm. Heyvanı tutdum; pişik qorxudan çaşbaş qalıb əlimi dişlədi. O anda şeytan qəlbimə girdi və sanki ruhuma sahib oldu, hər tərəfim pislik etmək istəyi ilə titrədi. Elə bil mən özüm olmaqdan çıxmışdım, məni cin idarə edirdi. Cibimdən iti, qatlama bıçaq çıxarıb açdım və yazıq heyvanın boğazından tutaraq bir gözünü oydum. Bu qəddarlıq anını danışarkən titrəyir, utandığımdan yerin dibinə girirəm.

Səhər ağlım başıma gələndə etdiklərimi qorxu və peşmanlıqla xatırladım. Amma bu duyğular çox çəkmədi, yenidən içki aləminə qərq olaraq etdiyim bu pisliyi yaddaşımdan sildim. Bu arada pişik yavaş-yavaş sağaldı. Oyulmuş gözünün çuxuru nə qədər qorxunc görünsə də, daha əzab çəkmirdi. Həmişəki kimi evin içində gəzirdi, çox təbii olaraq məni görəndə qorxuyla qaçırdı. Əvvəllər məni çox sevən heyvanın bu hərəkətini görəndə üzüldüm, amma bu hissiyyat getdikcə qıcıqlanmaya çevrildi. Bundan sonra məni uçurumun kənarına gətirən PİSLİK bütün ruhumu əhatə etdi. Bu ruhi vəziyyəti fəlsəfədə tapmaq mümkün deyil. Yaşadığıma inandığım qədər, pisliyin də insanlığın ilk və təməl instinktlərindən biri olduğuna, insan xarakterinə istiqamət verən duyğuların birini əmələ gətirdiyinə inanıram. Bütün şüurumuzda və məntiqimizdə sırf qəbul edilmiş olduqları üçün pozmağa meyilli olduğumuz adət-ənənələr, qanunlar yoxdurmu? Məhz bu pislik istəyi məni uçuruma sürükləyən son güc oldu. Sırf əziyyət vermək, xarakterimə zidd davranış göstərmək üçün məsum heyvanlara pislik edirdim.

Bir gün səhər pişiyin boynuna ip keçirib onu bir ağacın budağından asdım. Amma buna baxmayaraq onu asarkən gözlərimdən yaş süzülürdü və onun mənə olan əvvəlki sevgisini xatırlayır, bu zülmə layiq olmadığını anlayırdım. Bu günahı ruhumun heç bir şəkildə bağışlanma ehtimalına qovuşmaması üçün işləmişdim.

Eyni günün gecəsi “Yanğın!” çığırtılarına oyandım. Alov hər tərəfi əhatə etmişdi və bütün ev yanırdı. Arvadım, mən və xidmətçi özümüzü çətinliklə bayıra ata bildik. Heç nəyi xilas etmək mümkün olmamışdı. Əlimdə-ovcumda nə vardısa, yanğın hamısını silib-süpürmüş, məni acınacaqlı vəziyyətə salmışdı. Bu hadisə ilə işlədiyim cinayət arasında bir əlaqə quracaq qədər aciz vəziyyətdə olmaq istəməzdim. Amma hər şeyi əksiksiz demək, sizə tam məlumat vermək istəyirəm. Yanğının ertəsi günü dağıntının ətrafında dolaşdım. Evin bütün divarları dağılmışdı. Dağılmayan, sadəcə, evin ortasındakı yatağımın söykəndiyi divar idi. Suvaq yeni olduğundan yanğın buranı dağıda bilməmişdi. Bu divarın ətrafına xeyli insan toplaşmışdı; böyük diqqətlə gözlərini bir yerə dikib baxırdılar. “Çox qəribədir, çox təəccüblüdür..” sözləri məndə maraq oyatdı. Yaxınlaşdım və divara baxanda sanki xüsusilə çəkilmiş kimi böyük bir pişik rəsmi gördüm. Forması qüsursuz idi. Heyvanın boynunda bir ip var idi. Bunu görəndə çaşqınlıq və qorxu içində qaldım. İlk olaraq kabus gördüyümü düşündüm (o an başqa cür düşünmək mümkün deyildi). Handan-hana ağlım yerinə gəlməyə başlayanda xatırladım ki, pişiyi evə bitişik olan bağçadakı ağacdan asmışdım. Yanğın çıxar-çıxmaz bağçaya doluşan adamlardan biri pişiyin boynundakı ipi kəsmiş və hər halda, evdə yatanları oyandırmaq məqsədi ilə heyvanı pəncərədən içəri atmışdı. Bu arada dağılan divarlar öldürdüyüm heyvanı möhkəm qalan divara sıxışdırmış və alovun təsirindən yanan cəsəddən əriyib çıxan yağ gördüyüm formanı əmələ gətirmişdi. Məsələni məntiqimi və düşüncəmi işlədərək həll etməyimə baxmayaraq, faciəvi mənzərə düşüncələrimi alt-üst edirdi. Tam bir ay pişiyin qorxunc şəkli ağlımdan çıxmadı və peşmanlığa bənzər, amma ondan çox uzaq bir hissiyyata qapıldım və pişiyin yoxluğunu hiss etməyə başladım. Daha tez-tez baş çəkdiyim meyxanalara gedib-gələrkən eyni rəng və bənzərlikdə bir pişik axtarmağa başladım.

Bir gecə, yarıayıq vəziyyətdə rəzil bir meyxanada oturanda gözüm böyük bir rom çəlləyinin üstündə uzanmış qara cismə sataşdı. Çəlləyə yaxınlaşdım və bunun qara bir pişik olduğunu gördüm. Bu, Pluton qədər iri və ona bənzəyən bir pişik idi. Ancaq Plutonun bütün tükləri qapqaraydı, bu pişiyinsə sinəsini əhatə edən ağ tükləri vardı. Heyvana toxunanda o saat yatdığı yerdən qalxdı, miyovuldadı, əlimi yaladı və bu tanışlıqdan duyduğu sevinci hiss etdirdi. Tam istədiyim, axtardığım pişik idi. Meyxanaçıya heyvanı mənə satmağı təklif etdim. O, pişiyin sahibi olmadığını və onu ilk dəfə gördüyünü söyləyərək aparmağıma icazə verdi. Heyvanı sığallamaqda davam edirdim. Evə getmək üçün qalxanda baxdım ki, mənimlə gəlmək istəyir. Çıxdım, heyvan da arxamca gəlməyə başladı. Qovmadım, arabir dayanır, onu əzizləyirdim.

Evə tezliklə alışdı və arvadımın sevimlisi oldu. O ki qaldı mənə, tezliklə bu pişikdən də diksinməyə başladım, belə olacağını heç gözləmirdim. Bilmirəm niyə, amma heyvanın mənə olan bağlılığı bezdirir, məni əsəbiləşdirirdi. Amma Plutona etdiklərimi düşünəndə xeyli utanır, buna görə pişiyə qarşı pis davranmaqdan çəkinirdim. Bir müddət heyvanı vurmadım, amma vaxt keçdikcə ona qarşı böyük bir kin bəsləməyə və xəstəlikdən qaçırmış kimi uzaqlaşmağa başladım. Bu kinimin səbəbi isə pişiyi evə gətirdiyim gün, eynən Pluton kimi, bir gözünün oyuq olduğunu görməyim oldu. Lakin bu vəziyyət arvadımın pişiyə qarşı daha həssas, qoruyucu davranmağına səbəb oldu. Çünki daha əvvəl söylədiyim kimi, arvadımın həssaslığı və mərhəməti hədsiz idi. Amma qəribədir ki, pişiyə olan nifrətim artdıqca heyvan mənə daha çox yarınırdı. Evdə hara getsəm, addım-addım arxamca gəlir, oturduğum stulun yanına uzanır, ya da qucağıma çıxaraq yaltaqlanırdı. Ayağa qalxıb gəzişəndə ayaqlarımın arasına dolanır, ya da dırnaqlarını şalvarıma keçirərək üstümə dırmaşmağa çalışırdı. Belə anlarda pişiyi bir vuruşla yox etmək istəyirdim; amma əvvəlki cinayətim və etiraf edirəm ki, heyvandan çəkindiyimə görə belə bir şey etməyi bacarmırdım.

Bu qorxu, əslində, hiss etdiyim fiziki ağrı idi: mən özümə görə qorxurdum. Amma bunun sırf nədən ibarət olduğunu aydınlaşdıra bilmirdim. Hətta burda – həbsxanada belə etiraf etməyə utanıram ki, pişiyin mənə aşıladığı nifrət və qorxu, bəlkə də, boş görünən bir şeydən daha da alovlanmağa başladı: belə ki, arvadım bir neçə dəfə pişiyin ağ tüklərinə işarə etmişdi. Ağ tüklər asdığım Pluton ilə bu pişik arasındakı yeganə fərqi göstərirdi. İlk günlər diqqətimi çəkməmişdi, amma zaman keçdikcə yavaş-yavaş bu tüklər gözümdə müəyyən bir forma almağa başladı. Ağlım, məntiqim əvvəlcə bunu xəstə təxəyyülün bəhrəsi hesab edir və yaxına buraxmırdı. Gözümün önündə getdikcə aydınlaşan bu formanın nə olduğunu dilimə gətirməyə qorxuram… Qorxu və dəhşətin özünü təmsil edən bu qarabasma dar ağacının forması idi!..

Artıq insanlıq hissiyyatını tamamilə itirmiş, aciz bir məxluq vəziyyətinə gəlmişdim. Düşünmədən, nifrətlə öldürdüyüm şüursuz heyvan Allahın idrakla yaratdığı ali varlığa – şüurlu insana qalib gəlmişdi! Heyhat! Məndə gecə-gündüz, bir dəqiqə belə rahatlıq qalmamışdı. Mənim yerimi sanki yırtıcı bir məxluq almışdı. Gündüzlər pişik məni rahat buraxmır, gecələr isə sonu gəlməyən qorxunc qarabasmaların ağırlığı altında əzilirdim. Oyananda isə bu iyrənc pişiyin üstümdə ağırlığını, üzümdə qaynar nəfəsini hiss edirdim; onu özümdən kənarlaşdırmağa da cürət etmirdim, o isə düz ürəyimin üstündə uzanırdı.

Bu daimi qarabasmaların təsiri ilə yaxşılıq anlayışının son qırıntıları da qəlbimdən silinib getdi. Beynimdə, sadəcə, pislik düşüncələri yerləşdi. Qəddar və qorxunc düşüncələr mənə yoldaş oldu. Hər kəsdən, hər şeydən getdikcə daha çox iyrənib diksinməyə başladım. Nəticədə, davamlı bir böhran içində olurdum və arvadım bütün bunlara sinə gərmək məcburiyyətində qalırdı.

Bir gün arvadımla birlikdə dağılmış evin zirzəmisinə endik (ehtiyac üzündən elə dağılmış evin bir hissəsini düzəldib yaşamalı olmuşduq). Pişik ayaqlarımın arasında dolaşaraq məni az qala nərdivandan aşağı yıxacaqdı. Hirsimdən dəliyə dönub orada olan bir baltanı götürdüm və qorxumu unudaraq heyvanı vurmaq üçün qaldırdım. Əgər qaldırdığım kimi də endirə bilsəydim, pişiyi o anda öldürəcəkdim. Lakin arvadım qolumu tutaraq vurmağıma mane oldu. Bu məndə daha şeytani bir qəzəb oyatdı: onun araya girməsinə çox pis əsəbiləşərək qolumu çəkdim və baltanı var gücümlə arvadımın başına endirdim. O, cınqırını belə çıxarmadan yerindəcə keçindi.

Bu cinayəti işlədikdən sonra heç bir vicdan əzabı duymadan ölünü gizlətmək işinə girişdim. Nə gündüz, nə də gecə, qonşular görmədən cəsədi evdən çıxarmağın mümkün olmayacağını bilirdim. Müxtəlif yollar düşündüm. Əvvəlcə cəsədi kiçik parçalara bölərək yandırmağı planlaşdırdım. Daha sonra isə zirzəminin altını qazaraq ora basdırmağı düşündüm. Bundan başqa, ölünü bağçadakı quyuya atmaq, bir sandığa yerləşdirib sanki lazımsız avadanlıq kimi hambal çağıraraq daşıtmaq da ağlıma gəldi. Nəhayət, bütün bunlardan daha yaxşı olduğunu düşündüyüm bir yol tapdım. Cəsədi orta əsrlərdə keşişlərin etdiyi kimi – divara hörməyə qərar verdim.

Doğrudan da, bu iş üçün zirzəmi çox uyğun idi. Divarları tökülmüş və çoxlu suvaq ilə yenidən əhənglənmişdi: rütubətli havanın ucbatından hələ qurumağa macal tapmamışdı. Bundan başqa, divarlardan birində əvvəllər buxarı kimi istifadə olunmuş bir çıxıntı var idi. Bu çıxıntı sonradan doldurulmuşdu və boşluğun o biri hissələrindən ayırd edilmirdi. Bu çıxıntını örtən kərpicləri yerlərindən çıxararaq cəsədi o boşluğa yerləşdirmək, sonra kərpiclərlə divarı yenidən hörmək asan idi. Beləcə, heç kim işin fərqinə varmazdı. Hesablamalarımda aldanmadım; lingin köməyi ilə kərpicləri yerlərindən söküb meyiti divarın içinə yerləşdirdim və çox əziyyət çəkmədən divarı yenə əvvəlki kimi hördüm. Divara yenidən elə suvaq çəkdim ki, əvvəlki vəziyyəti ilə yenisi arasında fərq yox idi. Yerə düşmüş parçaları böyük bir diqqətlə yığışdırdım, sağa-sola göz gəzdirdim: hər şey öz yerində idi. Heç kim divarın yenidən hörüldüyünü anlaya bilməzdi, iş bitəndə bacarığımdan xeyli razı qalmışdım.

Daha sonra isə bu cinayətin səbəbi olan pişiyi axtarmağa başladım. Çünki bu mənfur heyvanın işini bitirməkdə tamamilə qərarlı idim. Əgər o bu dəqiqə əlimə keçsəydi, sonu çatmışdı, amma görünür, bu hiyləgər pişik mənim həddindən artıq qəzəbli olduğumu görüb aradan çıxmışdı. Ancaq pişiyin ortalıqda olmaması məni hətta rahatlaşdırdı. Pişik bütün gecəni gözümə görünmədi, beləcə, vicdanımda cinayətin ağır yükünü daşımadan rahat yuxuladım: bu, son zamanlarda keçirdiyim ən rahat gecəydi, yuxumu tam ala bilmişdim.

İkinci və üçüncü gecə pişik yenə görünmədi. Mən də rahat bir nəfəs aldım. Bu iyrənc heyvan, hər halda, qorxmuş və mənim evimi birdəfəlik tərk etmişdi. Bir daha onu görməyəcəkdim! Özümü xoşbəxt hiss edirdim, törətdiyim cinayət heç vecimə də deyildi. Başdansovdu bir araşdırma, sorğu-sual aparsalar da, sual- larına çətinlik çəkmədən cavab verdim, şübhə yaradacaq heç bir şey çıxmadı. Üstəlik, evdə axtarış da oldu, amma bir şey tapmadılar. Artıq özümü təhlükədən uzaq hiss edirdim.

Cinayətdən sonrakı dördüncü gün polislər yenə gəldilər və evi başdan-ayağa araşdıracaqlarını bildirdilər. Cəsədi tapa bilməyəcəklərinə əmin olduğum üçün heç təlaş keçirmədim. Polislər axtarış zamanı məni də özləri ilə apardılar. Baxılmayan künc-bucaq qoymadılar. Ən sonda – üçüncü, ya da dördüncü dəfə – yenidən zirzəmiyə düşdük. Tüküm belə tərpənmədi. Vicdanı rahat bir adam kimi təlaşlanmadım. Qollarımı sinəmdə çarpazlayaraq, o baş-bu başa var-gəl edərək onları seyr etdim. Polislər bir şey tapmamışdılar, getməyə hazırlaşırdılar. Sevincimdən yerimdə dayana bilmirdim. Təqsirsiz olduğumla bağlı onların inamlarını bir az da artırmaq istəyi ilə zirzəminin nərdivanlarını çıxmağa başlamış polislərə üzümü tutdum:

– Cənablar! – dedim. – Hamınıza cansağlığı, yaxşı günlər arzu edirəm. Sizdən bir az daha nəzakətli olmağınızı da diləyirəm. Yeri gəlmişkən deyim ki, bu ev çox yaxşı tikilib. (Tez-tələsik nəsə demək istədiyimdən nə danışdığımı da bilmirdim.) Bəli, bu ev çox möhkəm düzəldilib. Bu divarlar… Nə oldu, siz gedirsinizmi? Bu divarlar çox möhkəmdir.

Sonra əlimdəki əsa ilə izaholunmaz bir axmaqlıqla meyitin yerləşdiyi divara sürətlə döyəclədim. Tanrı məni şeytanın qəzəbindən qorusun! Elə bil mənim əlağacım susan kimi qəbirdən mənə hay verdilər. Divardan əvvəlcə körpə ağlamasına bənzər qopuq-qopuq iniltilər, sonra adi insan səsinə bənzəməyən davamlı fəryad səsi yüksəlməyə başladı. Bu səs sanki cəhənnəmin dibindən gələn və zəbanələrin toppuzları altında inləyən mənfur ruhların ulaşmalarına bənzəyirdi. O an düşündüklərimi izah etməyə qadir deyiləm. Huşumu itirirmiş kimi qarşı divara tərəf səndələdim.

Nərdivanları çıxmaqda olan polislər bir an qorxu və çaşqınlıqdan donub-qaldılar. Sonra vaxt itirmədən altı cüt qol dərhal işə başladı. Az bir müddətdə divarı söküb kərpicləri yerlərindən çıxardılar. Çürüməyə başlamış və irinli qana bulanmış arvadımın ölüsü dimdik bir vəziyyətdə, polislərin təəccüb və qorxu dolu baxışları altında ortaya çıxdı. Başının üstündə isə məni cinayətə sürükləyən, indi də dar ağacına göndərəcək olan o mənfur pişik kəskin dişlərini göstərir və parıldayan tək gözü ilə mənə baxırdı! Demə, onu da arvadımla birlikdə divara hörmüşəm!..

“QIRMIZI ÖLÜM”ün MASKASI

“Qırmızı ölüm” ölkəni çoxdan viran qoymuşdu. Hələ heç bir mərəz belə amansız, öldürücü olmamışdı. Onun qana boyanmış damğasından, möhüründən al-qırmızı dəhşət damırdı!

Bu azara yoluxanı qəfil gicəllənmə, sonra əzablı titrətmə tutur, ardınca da xəstənin canından tər kimi qan sızırdı – ölüm beləcə qan-tər içində gəlirdi. Qurbanlığın bədəninə və üzünə tünd-qırmızı ləkə düşər-düşməz əzizləri zavallıdan əl üzürdülər. Azarın yaxalamağı ilə öldürməyinin arası yarım saat da çəkmirdi.

Ancaq şahzadə Prospero qabaqkı kimi şad-xürrəm dolanırdı – qorxu onun canına yol tapmamışdı, ağlı kəsərdən düşməmişdi. Torpaqlarında, demək olar, bir ins-cins qalmayanda o özünə yaxın min nəfər ən dözümlü adamı – kavalerlər və xanımları başına yığıb onlarla birgə ölkəsindəki ucqar monastırlardan birinə, əlçatmaz, ünyetməz bir bucağa çəkildi.

Şahzadənin şahanə zövqünə uyğun qurulmuş, həm gözəl, həm də əzəmətli tikili dəmir darvazalı topdağıtmaz uca divarla əhatələnmişdi. Hasarın o üzünə adlayan kimi saray adamları rəzələri dəmirçi kürəsində əridib ağır çəkiclərlə darvazaya bərk-bərk pərçimlədilər. Dərd içəri dürtülüb ağıllarını başlarından almasın deyə, əllərini ümiddən üzməsin deyə onlar bütün giriş-çıxışları bağlamaq fikrinə düşmüşdülər.

Monastırda dolanmaq üçün hər şey vardı, saray əhli azar-bezardan uzaqda arxayın yaşaya bilərdi. Divarın bayır üzündə qalanlar da zəhmət çəkib öz başlarına özləri çarə qılsınlar! İndi qəm dəryasına batmaq, baş sındırmaq sarsaqlıq olardı. Əyləncə qıtlığı olmasın deyə şahzadə qabaqcadan tədbir görmüşdü. Buranın təlxəyi də vardı, məddahı da, çalanı da vardı, oynayanı da, gözəli də vardı, şərabı da… Üstəlik, təhlükəsizliyi də… Eşikdə isə “Qırmızı ölüm” at oynadırdı.

Abbatlıqda yaşadıqlarının beşinci, ya altıncı ayında, azarın hələ də tüğyan elədiyi vaxtda şahzadə Prospero misli görünməmiş bir bal-maskarad hazırladıb min dostunu başına topladı. Bu maskarad əməlli-başlı bir eyş-işrət məclisiydi. Ancaq əvvəlcə məclisin qurulduğu otaqları təsvir eləyim: yeddi dəbdəbəli otaq idi. Qəsrlərin çoxunda yanaşı salınan belə otaqların birindən o birinə keçmək üçün ara qapıları olur; bu qapılar taybatay açılanda otaqları bir-birinə calayan yol uzun bir dəhliz kimi boyaboy görünür. Qəribəliyə meyilli Prosperonun qəsri isə tamam ayrı cür qurulmuşdu. Otaqlar elə qəribə düzülmüşdü, baxanda yalnız bir otağı görmək olurdu. Hər iyirmi-otuz addımdan bir qarşıya döngə çıxırdı, hər döngəni burulanda adam nəsə bir yeniliklə rastlaşırdı. Ara yolun dolanbaclarını təkrarlayan örtülü dəhlizə hər otağın sağ-sol divarlarının ortasından qotik üslublu hündür, ensiz pəncərə açılırdı. Rəngbərəng pəncərə şüşələri otaqların bər-bəzəyinə, yerinə uyğun seçilmişdi; məsələn, dəhlizin gündoğana baxan başındakı otaq mavi boyandığından pəncərələrinə də açıq-göy rəngli şüşə vurulmuşdu. İkinci otaq qırmızı bəzəndiyinə görə pəncərələri də yaqut kimi parıldayırdı. Yaşıla tutulmuş üçüncü otağa da özü rəngdə aynalar seçilmişdi. Dördüncü otağın xalısı, pərdəsi narıncı, beşinci otağın bər-bəzəyi ağ, altıncı otağın yar-yaraşığı da bənövşəyi rəngdəydi. Yeddinci otağa qara məxmər tutulmuşdu: tavandan divar boyu axıb tökülən ağır qara pərdələrin ətəyi qara xalı salınmış döşəmənin üstündə qat-qat dururdu. Yalnız bu otaqda pəncərələr divarlardan seçilirdi: pəncərə şüşələri al-qırmızı qana boyanmış kimi idi. Yeddi otağın yeddisində də künc-bucağa səpələnmiş, tavandan asılmış saysız-hesabsız qızıl-zinətin arasında bircə qəndil, bircə şamdan gözə dəymirdi – otaqlar şamla, çıraqla işıqlandırılmırdı: ara yolun başına dolanan dəhliz boyu hər pəncərənin qarşısına üstündə kürə alovlanan iri üçayaq qoyulmuşdu, alovun şöləsi şüşədən içəri axıb otağı rəngli işığa bürüdükcə dörd divar arasında nə varsa hamısı yuxu kimi, xəyal kimi görünürdü.

Günbatana baxan qara otaqda isə qan-qırmızı şüşədən keçib qaranlıq pərdələrin üstünə düşən işıq adama daha da sirli-sehrli gəldiyindən, üstəlik də, içəridəkilərin üzünü tanınmaz, qorxunc hala saldığından tək-tək qonaq bu qapının kandarını adlamağa ürək eləyirdi.

Bu otağın günbatana açılan pəncərəsinin altında qara ağacdan düzəldilmiş nəhəng bir saat vardı. Saatın ağır kəfkiri yeknəsəq boğuq cingiltiylə sağa-sola yellənirdi, hər saat başı onun mis “ciyər”lərindən aydın, ürəyəyatan, həm də olduqca məlahətli gur səs qopurdu. Ancaq bu səsin çox qəribə gücü, ahəngi olduğundan çalğıçılar hər saatın tamamında əl saxlayıb ona qulaq kəsilməyə məcbur qalırdılar. Onda oynayan cütlüklər fırlanmağına ara verirdi, kefcil dəstə çaşqın-çaşqın donub-qalırdı, saatın zəngi vurduqca ən arsız pozğunları da təşvişə salırdı, bir az yaşlı, müdrik olanlarsa qara-qura fikirləri başlarından silib atmaq üçün əllərini alınlarına çəkirdilər. Saatın səsi kəsər-kəsməz şən gülüşlər otaqları doldururdu; çalğıçılar boş yerə səksəkəyə düşdüklərini düşünüb təbəssümlə baxışırdılar, hər biri də böyründəkinə pıçıldayıb and-aman eləyirdi ki, indən belə zəng səsini vecinə almayacaq. Di gəl ki düz altmış dəqiqədən – sürətli zamanın xırda doğranmış üç min altı yüz saniyəsindən sonra yenə otağı bir çaşqınlıq bürüyür, məclis əhlinin canına yenə vəlvələ düşürdü. Bununla belə, şənlik çox təmtəraqlı, çox da əyləncəli keçirdi.

Şahzadənin fərqli zövqü vardı: o, zahiri parıltılara həris idi, rənglərin bilicisi idi, amma dəb qayğısına qalmazdı. Onun ağlına gələn hər fikir dəlicəsinə qeyri-adi olur, vəhşi bir dəbdəbəylə tamamlanırdı. Qıraqdan baxan onu dəli sanardı, ancaq şahzadənin yaxın adamları başqa fikirdəydilər. Di gəl ki şahzadəni görməyən-eşitməyən, onun həndəvərində dolanmayan kəs onların dediyinə inanmazdı.

Böyük məclisə hazırlıq görüldüyü günlərdə yeddi otağın döşənib-bəzədilməsinə şahzadə şəxsən özü başçılıq eləyirdi. Geyim və maskaların seçimində də onun dəstxəti duyulurdu. Söz yox ki, hər şey əndazəni aşmış biçimdəydi! Hamısında parıltı, bər-bəzək, hər şey yuxu kimi yalan, ancaq maraqlı, eynən sonralar “Ernani”də¹ gördüyümüz kimi idi. Hər yanda əcaib-qəraib məxluqlar fırlanırdı, hamısının da ya biçimində, ya da əyin-başında nəsə bir qəribəlik vardı. Bütün bu mənzərə qızdırmadan alışıb-yanan xəstənin sərsəm sayıqlamasına bənzəyirdi. Burada çoxlu gözəllik, çoxlu əxlaqsızlıq, çoxlu qəribəlik vardı, arabir nə isə dəhşət saçırdı, tez-tez nələrsə adamda özündən ixtiyarsız ikrah doğururdu. Yeddi otağın yeddisində də yuxularımızdan gəlmə qarabasmalar dolaşırdı. Qıvrılıb-açılan bu kölgələr hər otaqda rəngini dəyişə-dəyişə gah orda, gah burda sayrışırdı; adama elə gəlirdi ki, orkestrin qulaqbatıran gurultusu vur-tut onların addımlarının əks-sədasıydı.

Qara məxmər çəkilmiş zaldan isə vaxtaşırı saat səsi gəlirdi. Onda bir anlıq hər şey – zəng səsindən başqa hər şey donub-qalırdı, əcaib məxluqlarsa elə bil yerə yapışırdılar. Saatın bir göz qırpımı çəkən zəngi susan kimi şən, bir az da boğuq gülüşlər yenə axıb dəhlizi basırdı, musiqi yenə qulaq batırırdı, kabuslar yenə cana gəlirdi, kürələrin işığını otaqlara axıdan pəncərələrin altında rəng alıb rəng verən qəribə geyimli adamlar əvvəlkindən də qıvraq hərəkət edirdilər. Bu zaman maskarad əhli yalnız dəhlizin günbatana baxan başındakı otağa girməyə ürək eləmirdi: gecə yarı olduqca qızarmış kürənin al dilləri qan-qırmızı şüşələrdən sel kimi axıb keçir, matəm pərdələrinə bir az da qorxunc görkəm verirdi.

Qara xalıya ayaq basan kimsəyə saat zəngi əcəl zəngi kimi gəlirdi, bu səsin zəhmi altında onun ürəyi dəhlizin o başında kef eləyənlərin ürəyindən betər vururdu.

Qalan otaqlar qonaqla ağzınacan doluydu – oralarda həyat coşub-qaynayırdı.

Saat gecəyarısını vuranda şənliyin şirin yeri idi. Qabaqkı kimi yenə çal-çağır yatdı, vals oynayanlar fırlanmağına ara verdilər, haradansa əsən vahimə yeli hamını vurdu. Bu dəfə saat on iki dəfə zəng çalacaqdı, ola bilsin, elə buna görə qorxu yavaş-yavaş ən ayıq adamların da canına yol tapırdı. Son zəngin cingiltisi hələ qulaqlardan çəkilməmiş birdən-birə şənlik əhlinin gözü indiyəcən kimsənin fikir vermədiyi bir maskaya dikildi. Yeni maskanın peyda olması xəbəri bir anda bütün qonaqlara yetişdi; əvvəlcə pıçapıç düşdü, ardınca da kütlə əvvəlcə narazılıqdan, heyrətdən, sonra da qorxudan, dəhşətdən, hiddətdən uğuldadı.

Yeni bir maskalının peyda olması bu dəli yığıncağında, bəlkə də, kimsəyə qəribə görünməzdi. Bu gecə şadyanalığında heç kəsin hərəkətlərinə yasaq qoyulmasa da, yeni maskalı həddini aşmışdı, şahzadənin belə keçmədiyi sərhədi pozmuşdu. Ən dayaz qəlbin də elə telləri var, o telləri titrətmədən o qəlbə toxunmaq olmaz. Olumu da, ölümü də zarafat bilən ən ümidsiz adamların zarafata salmadığı şeylər də var.

Deyəsən, bu məqamda qonaqların hər biri yad adamın geyiminin, ədasının həm yersiz, həm də zarafatsız olduğunu duymuşdu. Boylu-buxunlu qonaq yorğun-üzgün görünürdü, başdan-ayağa kəfənə bürünmüşdü. Üzünə tutduğu maska donuq meyit cizgilərini elə dəqiq yamsılayırdı, tükü tükdən seçən gözlə də bu yalanı gerçəkdən ayırmaq çətin olardı. Heç bu da adamları bir-birinə vurmazdı, hələ bəlkə, məclis əhlinin xoşuna da gələrdi. Ancaq masqaraçı özünü “Qırmızı ölüm”ə bənzətməyə cəsarət eləmişdi. Üst-başına qan çilənmişdi, alnından, sir-sifətindən al-qırmızı dəhşət yağırdı. Öz rolunu yaxşı oynamaq üçün rəqs eləyənlərin arasında təntənəli yerişlə gəzişən qarabasmanı görəndə şahzadə Prospero qorxdumu, eyməndimi, nəydisə, bədənindən qəribə əsməcə keçdi, bir an sonra isə onun üzünə qəzəbdən qızartı çökdü.

– Kimdir bu?! – şahzadə başına dolanan saray adamlarından xırıltılı səslə soruşdu. – Bu şeytan fəndi kimin ağlına gəlib? Tutun onu, maskasını da çıxarın ki, bilək səhər qala divarından kim asılacaq!

Şahzadə Prospero bu sözləri dəhlizin gündoğana baxan başındakı mavi otaqda dedi. Güclü, qətiyyətli şahzadənin aydın, uca səsi yeddi otağın yeddisində də ildırım kimi çaxdı, onun bir əl işarəsi ilə hamı, hər şey susdu. Hə, bu hadisə mavi otaqda baş verdi, rəngi qaçmış saray adamlarının aralığa aldığı şahzadə bu otaqdaydı. Onun buyruğunu eşidən kütlə yaxınlıqda dayanmış yad adamın üstünə atılmağa hazır durmuşdu, adamsa qəfildən sakit, arxayın addımlarla şahzadəyə sarı yeridi. Kimsə ona əl qaldırmağa ürək eləmədi – bu dəlinin yekəxanalığı hamının canına anlaşılmaz bir vəlvələ salmışdı. O, şahzadənin yanından düz keçdi, – qonaqlar ona yol vermək üçün hər iki divar boyu sıralanmışdılar, – onu başqalarından ayıran həmin o səlis, təntənəli yerişlə mavi otaqdan qırmızıya, qırmızıdan yaşıla, yaşıldan narıncıya, oradan ağ otağa, oradan da bənövşəyi otağa, nəhayət, qara otağa adladı, bu müddətdə bir adam da onun qabağına durmadı.

Bu zaman həm qəzəbdən, həm də ötəri ağciyərliyinə görə çəkdiyi xəcalətdən başını itirmiş şahzadə Prospero özünü dəhlizin dərinliyinə atdı; ancaq ölüm qorxusuna mübtəla olmuş saray adamlarından heç kim onun ardınca getmədi.

Əlində siyrilmiş xəncərlə qaçan şahzadə qara otağın astanasında düşmənə çataçatda yad adam qəfil dönüb gözlərini ona zillədi. Tükürpədən bağırtı qopdu, əvvəlcə qaranlıqda parıldayıb-sönən xəncər, sonra da şahzadənin cansız bədəni matəm xalısının üstünə düşdü. Onda qorxudan hərəkətə gələn məclis əhli bütün cəsarətini toplayıb qara otağa axışdı. Ancaq saatın kölgəsində donub-qalmış mənfur məxluqu ələ keçirər-keçirməz dəhşətlə anladılar ki, hikkəylə yırtmaq istədikləri kəfənin də, qorxunc maskanın da altında heç nə yoxdu. Gələnin “Qırmızı ölüm” olduğuna daha kimsənin şübhəsi qalmadı. O, gecənin qaranlığında içəri gizlincə girmişdi.

Qan çilənmiş ziyafət salonlarında əyyaşlar bir-birinin ardınca yerə döşənir, ölüm onları hansı vəziyyətdə haqlayırdısa, o halda da can verirdilər. Sonuncu kef əhlinin ölümüylə qara ağacdan qayrılmış saatın da səsi batdı, kürələrin də alovu söndü.

Sonra hər yerdə Zülmətin, Fəlakətin, bir də “Qırmızı ölüm”ün mütləq hökmranlığı başlandı.