Kitobni o'qish: «Босыя на вогнішчы», sahifa 4

11. Не ціхне бура. Стогне лес…

 
Не ціхне бура. Стогне лес…
На ўсе лады віхура свішча!..
Лясун стары к русалкам злез
Спраўляць над возерам ігрышча.
Чырвоны колер ціхіх хваль…
У іх відаць адбітак неба,
І з тых краёў, дзе смерць і баль,
Руччы крывавыя шле глеба.
Русалкі скачуць з лесуном.
Музыка грае – «бух ды бразь!».
І вось, хто спаў адвечным сном, —
Усплыў над возерам – «сам князь!».
Не далі спаць. Вайна, агонь
Руйнуе ўсю яго краіну.
Пад ім стаяць не хоча конь.
І кліча князь сваю дружыну…
Русалак рогат… Ночы ціш…
Пужаюць князя над вадою…
Адказ чуваць: «Чаго крычыш?
Твая дружына там, з табою».
– А дзе паслухны мой народ?
Ён за мяне у бойцы ляжа!..
І чуе шум крывавых вод:
– Цяпер ён сам сабою княжыць!
І злосна князь рвануў каня,
Падняў уверх пярэдні ногі, —
На ўсход зірнуў, дзе золак дня,
Дзе кроўю змочаны дарогі…
Вось чуе раптам – «бух ды бразь!»
У саму поўнач ціхай ночы…
І зноў паплыў на дно наш князь,
Закрыўшы шлемам твар і вочы.
Блакітна-белы князя цень
Заслаў ўсё возера туманам,
І ходзяць хвалі ноч і дзень,
Шумяць і вечарам і рана.
Лясун, русалкі там рагочуць,
К сабе ўсіх маняць, кажуць: «Глянь!»
Ў вадзе чырвонай шмат хто хоча
Уночы бачыць князя здань.
 

12. На вогнішчы стала пячы

 
На вогнішчы стала пячы.
На вуліцы вецер… бура…
– Трэба ўцячы,
Каб была цэлая скура.
– А мы, босыя, адступаем…
Не дадзім ахвотаю
Новай зямлі!
Таварышы, страляем!
Ротаю!..
Плі!..
Разлягаецца грук.
Чорны жук
І павук
Сядзяць у падвале, слухаюць,
Баяцца выткнуць жывот,
Дзеці сабачыя!
Босыя патыліцы чухаюць,
Пазіраюць праз плот,
У кулак плачуць:
– Бач, нашы паўцякалі,
Куды дзявацца нам?
Зноў служыць панам
Мы прычакалі?..
Людзей мала на вуліцы.
Ноч прыйшла, горад – пустка,
Толькі новы крык чуецца:
«Пшэ-пу-устка!!!»