«Озеро Радости: Роман» kitobidan iqtiboslar
Навіны пра нашых былых спачатку разрываюць нам вантробы, потым — пакідаюць шнары, пасля — драпіны, а ўрэшце на іх перастае рэагаваць нават скура. Вось бы яшчэ зразумець, ці рэч у тым, што яны перастаюць быць значнымі, або ў тым, што ўсё самае чалавечае ў нас адмірае. забітае гэтымі навінамі.
Усім нам бракуе аднаго. Усім,хто жыве тут. Табе, мне, кожнаму! У нас неяк глабальна не склалася с радасцю. Гора – стае, абыякавасці, зайдрасці, усякай дробнай чорнай дрэні – хоць дарма аддавай. Прычым – што цяпер, што пасля Крэўскай уніі… А вось радасці – чыстай радасці, такой, якая мусіць быць у дзяцінстве – тут няма нават у дзяцей! Паглядзі на іх твары!
У 1998 годзе ступень сур’езнасці чалавека вымяралася наяўнасцю сотавага тэлефона. Цяпер – яго адсутнасцю.
Алкаголь робіць сваю справу: язык развязаны, плынь мудрасці цячэ, як піўныя бутэлькі па канвееры – толькі паспявай здымаць.
Калісьці беларуская была моваю вёскі. Людзі саромеліся на ей размаўляць. Каб не было такога, што яны тыпу калгаснікі. Потым мову захапілі нацыяналісты. Яны былі заклапочаныя і ладзілі мітынгі. І тады мовай нармальныя людзі наогул не карысталіся. Нават калгаснікі. Але цяпер усе змянілася, і ніхто ўжо не саромеецца гаварыць па-беларуску і не баіцца гэтака. Усе, хто ведае мову, вольна яе могуць пры неабходнасці выкарыстоўваць адно з адным. І ніхто нават не азіраецца, не гаворачы, каб там у міліцыю адразу званіць.
Такая мінская традыцыя: толькі месца робіцца важнай часткай нечага жыцця (напрыклад – самай цёплай згадкай пра юнацтва), як яго перарабляюць.
Веі снягуркі настолькі багата змазаныя тушчу, што да іх можна прыляпіць часопіс Cosmopolitan. І будзе трымацца.
Яся падымаецца на другі паверх, разумеючы, што зараз гэты дзіўны сон, у які яе закінула вавілонская латарэя, выйдзе ў свій перыгелій, і што рэчаіснасць гэткая ж пранізліва экзатычная, як культура каўбояў амерыканскага Тэхаса, але пакуль зусім не вывучаная ні антраполагамі, ні астраномамі, ні псіхіятарамі.
Ні працы,ні прафесійнай мары, ні ідэй пра тое, як абараніць тых, каго больш няма каму шкадаваць, Яся не мае. Няма пэўнасці і ў тым, што ўсе, каго яна збіралася бараніць, хочуць быць выратаванымі: літаральна кожны бяздольны навокал паспеў купіць нямецкі корч, паставіць шклопакеты на кухні і адкладнасці на летні адпачынак у Анталіі.
Розум не пазбаўляе чалавека ад думкі пра тое, што знаходзіцца па-за яго межамі.
