Афғон шамоли 2-китоб. Қопқон

"Huddi qiyomat qoyim boshlangandek hamma har yoqqa qocha boshladi. …Yuz metrlar nariga tushgan snaryadning gumburlagan ovozi eru ko'kni larzaga soldi. Abdurasul erga ekib qo'yilgandek tanasi er ostida, boshi er ustida. Hech kim bu boshni ko'rmadi. Kimdir taqali etigi bilan qurbaqani bosgandek qonga botgan boshni toptab o'tdi. U bu azoblarga dosh berolmasligini tushundi. Shunda Abdurasulning ko'z oldidan tug'ilib o'sgan yurti, ota-onasi, yor-do'stlari o'tdi. Beixtiyor vujudini tark etayotgan bor quvvatni yig'ib «Onajo-o-n» deb qichqirdi…" «Afg'on shamoli»ning ikkinchi kitobidan olingan shu kichik parcha o'z vatanida yaratish, yashnatish, bilim olishga qodir bo'lgan o'zbek o'g'lonining begona erlarda yot g'oyalarga asir bo'lib qanchalar xor bo'lganini ko'z oldimizga keltiradi. Asar davomida kitobxonlar vataniga, xalqiga xiyonat qilgan, shuningdek, o'z qilmishlaridan pushaymon bo'lgan boshqa qahramonlarning ham boshidan kechirganlari, ichki kechinmalaridan ogoh bo'ladilar…