Болған-ды менде бір жеңге, Жылайтын еді бір демде, Күлетін еді бір демде; Күлетін еді күллі əлем, Дариға жеңгем күлгенде; Жас тамып жасыл бүрлерден: Қарағай, терек, бүргеннен; Жылайтын еді гүлдер де, Дариға жылап жүргенде; Ауыра қалып бір демде, Айығушы еді бір демде.
«Аққудай еді көлдегі, Сұңқардай еді жердегі». Айта да жүріп осы əнді, Дариға-жүрек шөлдеді. Санаттан жары келмеді. Саятқа көңілін бөлмеді, Сабырға сайтан ермеді; Сайтанға ерік бермеді; Дариға-жүрек шөлдеді, Шөлдеді, бірақ өлмеді; «Сұңқардай еді жердегі, Аққудай еді көлдегі». Аққудай еді көлдегі…
Жолбарыс бақай-білегі, Құлан жон жанның бірі еді; Құлпыра соқса реңі, Құтыра соқса жүрегі, Қыранды құрдай іледі; Қос уыс бұрым арқада, Қос жылан болып жүреді; Егіз шың тұрған кеудеде, Еңістің жатыр сілемі; Қос жанар бірден жалт етсе, Жарқ етіп шыққан күн еді; Дариға-жүрек кім еді?..
Даланың жалғыз гүлі еді, Екеуі болса, бірі еді, Біреуі болса, өзі еді; Оны өзі де сезеді. Дариға-жүрек кім еді? Тасылмай қалған өзені, Ашылмай қалған өзегі, Келмей бір кеткен кезегі, Керемет жанның өзі еді; Айтылмай қалған сөз еді; Ашылмай жүрген сыр еді, Басылмай жүрген жыр еді; Дариға-жүрек кім еді? Дариға-жүрек мендегі! «Сұңқардай еді жердегі, Аққудай еді көлдегі»; Дариға-жүрек шөлдеді.
Сап-салқын қоңыр кештерде, Сайлардан самал ескенде, Алыстан Ай кеп, шыңдардың, Ақ сəлдесін шешкенде, Керуен-бұлттар көшкенде, Көңілден оттар өшкенде, Аршалар күбірлескенде.
Жан салар соның бəріне, Əн салар сонда бір үн бар; Тұрыңдар бəрің, тұрыңдар! Əнменен туып, бірге өлген, Атаңнан қалған ырым бар; Тұрыңдар, түгел тұрыңдар! Əуезге құлақ бұрыңдар, Əуелі сыртқа шығыңдар; Шығыңдар да, тыныңдар, Талықсып жеткен сол үнге Талықсып біраз тұныңдар.