Kitobni o'qish: «Voor Zonsopkomst »

HOOFDSTUK EEN

Kate ontwaakte op de ochtend van haar zeventiende verjaardag met een knoop in haar maag. Ze wilde dat ze opgewonden kon zijn; maar ze zag er tegenop, en ze wist dat er geen cadeaus op haar lagen te wachten, geen verjaardagsontbijt, geen taart. Er zouden geen verjaardagskaarten zijn. Ze zou geluk hebben als iemand van haar familie het zich zelfs maar herinnerde.

Ze voelde de warme zon van Santa Barbara op haar oogleden, en ze deed haar ogen open en knipperde. Haar kamer stond nog altijd vol met verhuisdozen. Het was een chaos, en ze kon zichzelf er niet toe kon aanzetten om het op orde te brengen. Misschien, besefte ze, was het omdat ze hier niet wilde zijn. Ze wilde niet bij haar familie zijn—waar dan ook. Waarom zou ze? Ze haatten haar.

Kate trok haar deken over haar hoofd heen om het licht tegen te houden. Ze wilde wanhopig graag dat ze niet uit bed hoefde om de confrontatie met de dag aan te gaan. Het beste dat ze kon doen, besloot ze, was zo snel mogelijk het huis uit zien te komen en naar school gaan. Ze had tenminste haar vriendinnen. Zij wisten maar al te goed over haar thuissituatie, en ze zouden zich druk maken om haar als ze niet kwam opdagen.

Kate wist zichzelf uit bed te hijsen en trok haar favoriete spijkerbroek en een zwart T-shirt aan. Toen stapte ze in haar gehavende rode Converses en haalde ze een kam door haar donkerbruine haar, net genoeg om de klitten eruit te krijgen maar niet om het op een bepaalde manier te stijlen. Omdat het een speciale gelegenheid was, deed ze wat mascara en kohl op. Ze bekeek zichzelf van een afstandje in de spiegel. Haar moeder zou haar outfit haten. De gedachte deed haar glimlachen.

In de gang kwam de geur van pannenkoeken, bacon en ahornsiroop haar tegemoet. Haar moeder deed graag of ze de All-American Moeder was, met haar voetbalmoeder kapsel. Ze was allesbehalve. Ze was een bedriegster. Het was allemaal nep. All-American Moeders zouden van hun kinderen moeten houden—niet één dochter adoreren en de ander zich intussen klein en onbelangrijk laten voelen.

Kate wist al dat de pannenkoeken niet voor haar waren. Ze waren voor haar vader en voor haar zus, Madison, en haar broertje, Max, maar niet voor haar. Haar moeders hatelijke opmerkingen galmden door haar hoofd.

Als je nu een sport op zou pakken, dan zou je ook een stevig ontbijt kunnen hebben. Maar omdat je de hele dag alleen maar binnen zit te lezen moet je op je figuur letten.

Kate zette zich schrap voor ze de keuken inliep.

De keuken in het nieuwe huis was smaakvol ingericht, gevuld met de nieuwste gadgets. Het zag eruit als een keuken die uit een magazine was geknipt. Het was alles dat haar moeder nodig had om haar schertsvertoning van de perfecte familie vol te houden.

Haar vader zat aan de tafel, zijn ogen nog rood van zijn drinksessie van de vorige avond. Hij staarde somber in zijn zwarte koffie. Zijn pannenkoeken stonden onaangeraakt naast hem. Kate wist dat dat betekende dat zijn kater te hevig was om te eten.

Madison, die ook aan de tafel zat, was bezig met haar make-up op doen in haar kleine spiegeltje. Haar donkere haar viel in zachte golven over haar schouders en glinsterde in het zonlicht. Ze complimenteerde haar look met felrode lippenstift, waardoor ze er meer uit zag als een universiteitsstudente dan als de middelbare school leerling die ze in werkelijkheid was. Het was niet te zien dat er slechts achttien maanden tussen de meisjes zat. Madison was meer als een vrouw, terwijl Kate zich op veel vlakken nog steeds als broodmager kind voelde.

Kate schuifelde de keuken in en griste haar tas van de vloer. Max merkte haar op en glimlachte naar haar. Hij was veertien, en verreweg de aardigste persoon van Kate’s familie. Hij probeerde het in elk geval.

“Wil je ook?” zei hij, terwijl hij naar zijn stapel pannenkoeken wees.

Kate glimlachte. Ze wist dat Max dol was op pannenkoeken en dat hij waarschijnlijk al zijn wilskracht nodig had om ze niet te verslinden. Ze was geraakt door het gebaar.

“Ik ben oké, bedankt,” zei ze.

Haar moeder, die bij het keukenraam sap stond in te schenken, draaide zich om.

“Geen pannenkoeken voor Kate,” zei ze. “Het ziet er naar uit dat je wat bent aangekomen.”

Ze bekeek Kate van top tot teen en nam niet eens de moeite om de afkeer op haar gezicht te verbergen. Kate beantwoordde haar woeste staar met een koude blik in haar ogen.

Max staarde naar zijn bord. Hij voelde zich schuldig vanwege het feit dat hij ervoor had gezorgd dat zijn moeder Kate begon te bekritiseren.

“Maak je geen zorgen, Moeder,” zei Kate emotieloos. “Ik ken de regels.”

Normaal gesproken was Kate voorzichtig met terugpraten naar haar moeder. Het maakte de dingen alleen maar erger. Maar iets voelde anders vandaag. Misschien was het omdat ze nu zeventien was. Ze voelde zich een beetje sterker, een beetje machtiger. Ze had het gevoel alsof ze op het punt stond iets opwindends te beleven.

Kate deed de koelkast open en haalde er een bak gewone yoghurt uit. Het was het enige dat haar moeder haar nu als ontbijt liet eten.

Ze greep een lepel en begon haar yoghurt te eten, zittend op het keukeneiland; ze had geen behoefte om bij de rest van de familie aan de ontbijttafel aan te schuiven.

Haar moeder liep met een kan sinaasappelsap naar de tafel en schonk een glas in voor de rest.

Madison klapte haar handspiegeltje dicht en keek op naar haar zus.

“Wil je een lift met mij en Max naar school?” zei ze, terwijl haar ogen van Kate’s gehavende schoenen naar haar gescheurde spijkerbroek en onflatteuze T-shirt schoten.

Kate wierp een blik op Max. Hij zag er nog schuldiger uit dan ooit. Zij en Max hadden altijd samen naar school gefietst, maar sinds ze naar het nieuwe huis waren verhuisd en de reis langer was geworden, was hij steeds vaker met Madison in de auto meegereden. Ze kon het hem niet kwalijk nemen—het was een uur fietsen naar San Marcos Senior School vanaf het nieuwe huis, en nauwelijks vijftien minuten met de auto—maar ze miste dat gevoel van solidariteit dat ze altijd met hem had. Het was alsof ze, door samen te fietsen, stilzwijgend hun afkeuring lieten blijken over de pikorde in het huis, waar Madison overduidelijk bovenaan stond. Maar nu was zelfs dat stille protest verbroken. Soms, als ze een paranoïde momentje had, vroeg Kate zich af of haar moeder dit huis bij Butterfly Beach alleen had willen hebben om haar en Max uit elkaar te trekken.

“Geen lift,” waarschuwde haar moeder, hoewel haar toon tegen Madison zachter was. “Kate heeft beweging nodig.”

Kate staarde naar de vier mensen aan de ontbijttafel en voelde een steek van afgunst. Haar familie was totaal disfunctioneel maar ze waren alles dat ze had, en het was pijnlijk om van hen gescheiden te zijn.

“Ik pak mijn fiets wel,” zuchtte Kate.

Madison haalde haar schouders op. Ze was niet echt wreed tegen Kate maar ze nam nooit de moeite om voor haar zus op te komen. Madison was de favoriete dochter in huis en zij voelde zich uitstekend op haar gemak aan de top. Teveel met Kate associëren kon haar reputatie schaden. Ze had van dichtbij meegemaakt hoe het was om in de ogen van hun moeder van een voetstuk te vallen, en het was duidelijk dat ze niets zou doen om dat te riskeren.

Aan de andere kant van de kamer ving Max Kate’s blik op en fluisterde stilletjes sorry.

Ze schudde haar hoofd en fluisterde geeft niet.

Het was niet zijn schuld dat hij er altijd tussen in zat. Hij zou zich niet schuldig moeten voelen voor haar moeders onrechtvaardigheid.

Max wees naar Kate’s tas en tilde zijn wenkbrauwen op.

Kate fronste en tuurde in haar schooltas. Er zat een poeder-blauwe envelop in. Ze snakte naar adem. Het was een kaart. Ze werd overspoeld door dankbaarheid. Hij had haar stiekem een verjaardagskaart gegeven.

Kate keek verrast op en ze maakte oogcontact met hem terwijl hij schaapachtig naar haar glimlachte.

Dank je, fluisterde ze.

Hij knikte en glimlachte breder.

“Heb je vandaag geen training, lieverd?” vroeg hun moeder aan Madison. Haar ogen schitterden van trots terwijl ze naar haar mooie, getalenteerde oudste dochter keek.

De twee begonnen over cheerleader training, en gaven kattige commentaren over welke meisjes het team teleur stelden, of wie er de laatste tijd teveel was aangekomen. Ze waren als twee handen op één buik, haar moeder en Madison. Kate’s moeder was een succesvol cheerleader geweest toen zij op school zat, en het was een enorme teleurstelling voor haar geweest toen Kate de activiteit had gemeden ten behoeve van lezen en schrijven.

Op dat moment stond hun vader ineens op. Iedereen verstijfde. Hij was een lange man en hij torende boven hen allemaal uit, waardoor hij een donkere schaduw over de anders zo lichte, zonnige keuken wierp.

“Ik ben laat voor werk,” mompelde hij.

Kate’s spieren spanden zich. De enige plek waar haar vader heen zou moeten gaan was terug naar bed, zodat hij zijn kater uit kon slapen. Hij verkeerde in een absolute toestand, met zijn loshangende shirt en stoppels op zijn kin. Misschien was zijn drinkprobleem wel één van de redenen dat haar moeder zo kritisch was op Kate’s verschijning; ze had geen controle over hoe representatief haar man eruit zag, dus reageerde ze dat af op haar dochter.

De hele kamer was stil, en ze hielden allemaal hun adem in. Hun vader slenterde door de keuken, viste zijn autosleutels uit de schaal op het keukeneiland en griste zijn koffer van de vloer. Zijn bewegingen waren ongecoördineerd, en het zat Kate niet lekker dat hij in die toestand naar zijn werk moest rijden. Ze vroeg zich af wat zijn collega’s van hem dachten. Zouden ze weten hoeveel hij ’s avonds dronk? Of was hij net zo goed in acteren als haar moeder? Als hij op zijn werk kwam, liet hij zich dan moeiteloos in het persona van een andere man glijden, een betere man, een familieman, een man die respect verdiende? Hij was vaak genoeg gepromoveerd om zich een mooi huis in een benijdenswaardige buurt te kunnen veroorloven, dus hij moest wel iets goed doen.

Zodra de voordeur achter hem dicht sloeg en de auto startte, begon iedereen zich weer te ontspannen. Maar niet helemaal. Soms was het alleen Vaders onvoorspelbare temperament dat Moeder onder controle hield. Zonder hem was zij de baas, en Kate was altijd degene die het moest ontgelden.

“Dus,” zei ze, terwijl ze haar jongste dochter een koude blik toe wierp. “Ik heb naar onze rekeningen gekeken sinds we in het nieuwe huis zijn gaan wonen, en het ziet er naar uit dat studeren voor jou geen optie is, Kate.”

Kate verstijfde. Haar hele lichaam veranderde in ijs.

“Wat?”

“Je hebt me gehoord,” zei haar moeder. “Deze buurt is duur en we kunnen het ons niet veroorloven om jullie allebei te laten gaan. Madison is onze prioriteit. Je kunt werken tijdens je laatste jaar, en volgend jaar kun je een tussenjaar nemen om mee te betalen aan Madisons schoolgeld.”

Kate voelde de yoghurt in haar maag omhoog komen. Ze was zo verwoest door het nieuws dat ze het gevoel had dat ze ieder moment kon overgeven.

“Dat… kun je niet doen,” stamelde ze.

Max kroop weg in zijn stoel. Ook Madison leek niet op haar gemak, hoewel Kate wist dat ze niet voor haar op zou komen.

“Ik ben je moeder, en zolang je onder mijn dak woont kan ik doen wat ik wil. Madison is tot een geweldige universiteit toegelaten en laat jou haar kans om uit te blinken niet in gevaar brengen.” Haar moeder had een woeste blik in haar ogen. Ze vouwde haar armen strak voor haar borst. “Een felicitatie zou wel op zijn plek zijn,” sneerde ze. “Ik geloof niet dat ik ook maar een woord uit je heb horen komen sinds Madison de brief kreeg. Je bleef niet eens voor de taart.”

Haar moeder had maandag een feestje voor Madison gegeven toen ze de brief had gekregen. Ze had een taart gebakken—hoewel er tegen Kate gezegd was dat ze geen stukje mocht—en had zelfs een banner opgehangen. Madisons feestje was precies het verjaardagsfeestje dat Kate nooit zou krijgen.

Kate’s hart ging hevig tekeer. Er rees een rode mist op in haar hoofd.

Ineens ging haar mond er met haar vandoor.

“En ik dan?” schreeuwde ze. “Wat dacht je van een gefeliciteerd met je verjaardag? Je hebt mijn zeventiende niet eens erkend! Waarom moet alles altijd om Madison draaien? Waarom kun je niet eens om mij geven?”

De ogen van Max en Madison puilden uit van angst. Kate was nog nooit voor zichzelf opgekomen en ze waren bang voor de gevolgen.

De uitdrukking op hun moeders gezicht was genoeg om te weten dat ze compleet was vergeten dat het vandaag Kate’s verjaardag was. Maar ze zou haar fout niet toegeven—dat deed ze nooit.

“Ik ga hier niet met je over in discussie, jongedame. Je gaat huizen met me schoonmaken om aan Madisons schoolgeld mee te betalen, en daarmee uit.” Haar toon was emotieloos en koud. “Als ik nog één woord van je hoor, haal ik je van school en dan kun je je middelbare school diploma ook wel vergeten. Begrepen?” Ze staarde Kate aan met een blik van pure afkeer in haar ogen. “Nou, kom je niet te laat op school?” voegde ze toe.

Kate stond daar, ziedend. De tranen prikten in haar ogen. Andere kinderen keken uit naar cadeautjes en feestjes op hun verjaardag. Het enige dat zij kreeg was het nieuws dat haar toekomst haar werd afgenomen. Ze sloeg haar pakje yoghurt op het keukeneiland neer en stormde het huis uit. Het was mei en de zon brandde en verschroeide haar bleke huid. Ze greep haar fiets van waar ze hem gisteren na school had achtergelaten en reed de straat uit. Ze trapte zo hard ze kon in een poging de woede die door haar heen stroomde van zich af te fietsen.

Ze haatte haar moeder. Ze haatte haar stomme nieuwe huis. Ze haatte haar familie. Het was allemaal een leugen. Het enige dat haar al die jaren op de been had gehouden was de wetenschap dat ze op een dag zou kunnen ontsnappen aan haar afschuwelijke, verstikkende moeder en haar waardeloze alcoholist van een vader. Dat ze op een dag naar de universiteit zou gaan. Ze wilde naar de oostkust, om zo ver mogelijk bij hen vandaan te zijn. Nu was die droom voorbij.