Kitobni o'qish: «Ridder, Erfgenaam, Prins »

HOOFDSTUK EEN

Zelfs als niet elke aristocraat in Delos hem aan had gestaard, zou Thanos de zenuwen van een bruidegom op zijn trouwdag gevoeld hebben. Hij stond bij het altaar dat in de grootste feestzaal van het kasteel was geplaatst, en het lukte hem om perfect stil te staan—maar alleen omdat hij tijdens zijn training had geleerd om geen angst te laten zien. Hij stond voor de menigte, en hij voelde een knoop in zijn maag.

Terwijl hij op zijn bruid wachtte, keek Thanos om zich heen. De feestzaal was versierd met witte zijde en glinsterende diamanten. Er was nauwelijks een oppervlak te zien dat niet glom. Zelfs de bediendes die zich om de adel bekommerden droegen kleding die de meeste koopmannen tot schande zou brengen. Wat de adel zelf betreft, zij zagen er vandaag uit alsof ze uit het verhaal van een dichter kwamen, gekleed in zijde en fluweel, behangen met goud en zilver.

Voor Thanos was het veel te veel; maar hij had nu niet bepaald iets te zeggen gehad. Delos’ aristocraten hadden de bruiloft gekregen die de koning en koningin voor hen wilden, en alles dat niet perfect was zou zijn bruid teleurgesteld hebben. Hij keek om en zag hen: Koning Claudius en Koningin Athena, zittend op tronen die uit ijzerhout waren gesneden en bedekt waren met bladgoud. Ze zaten trots, zichtbaar verrukt door zijn besluit om de bruid van hun keuze te accepteren.

De hogepriester, gekleed in een mantel van goud die de stralen van de zon reflecteerde, stond naast hem. Hij leek een vriendelijke man. Thanos, die zich eenzamer voelde dan ooit, wilde hem het liefst apart nemen en hem vragen: Wat doe je als je niet zeker weet dat je ergens thuishoort?

Maar dat kon hij niet doen.

Het was niet alleen dat Thanos nerveus was voor de bruiloft. Er waren nog zoveel andere dingen. Er was het feit dat de rebellen op Haylon op hem rekenden om hen te helpen het Rijk te bevrijden. Die gedachte kwam met een golf van vastberadenheid, want hij moest hen helpen, wat het ook zou kosten. Maar ondertussen stond hij hier, in deze zaal, omgeven door de vijand.

Er was ook het feit dat Lucious hier was. Hij stond in de hoek, gekleed in koninklijk paars en zilver, en sloeg de dienstmeisjes gade met een zelfgenoegzame grijns op zijn smoel. Thanos moest zichzelf ervan weerhouden om naar hem toe te lopen en hem met zijn blote handen te wurgen.

En dan was er nog iets dat hem maar niet met rust wilde laten:

Ceres.

De gedachte aan haar werd vergezeld door een steek van pijn die, zelfs nu nog, voelde alsof hij dwars door zijn borst heen ging. Hij kon nog steeds nauwelijks geloven dat ze dood was, ten onder gegaan op een gevangenenschip terwijl hij op Haylon zat. Alleen de gedachte al dreigde hem weer de duisternis in te sleuren die hem had verzwolgen toen hij het nieuws had gehoord.

Stephania had hem daaruit getrokken. Zij was zijn lichtpuntje geweest, de enige persoon in Delos die hem geluk had gegeven toen hij er een einde aan had willen maken, toen hij zich geen leven zonder Ceres kon voorstellen.

Het was niet dat hij niet van Stephania hield; dat deed hij wel. Hij was van haar gaan houden. Het was eerder dat hij zichzelf Ceres niet kon laten vergeten. Het was alsof zijn twee liefdes samen leefden in zijn hart. Hij kon het niet begrijpen. Waarom was Ceres voorbestemd geweest om in zijn leven te komen, alleen om hem zo snel weer te verlaten? Waarom was Stephania op dat moment in zijn leven gekomen? Was Ceres er geweest om hem voor te bereiden zodat hij Stephania zou accepteren? Of hadden de twee niets met elkaar te maken?

Er rees muziek op. Thanos draaide zich om en zijn hart sloeg een slag over toen hij Stephania op het ritme van de liermuziek naar binnen zag struinen. Zijn hart begon sneller te kloppen terwijl ze liep. De adel stond op. Ze was vergezeld door bruidsmeisjes die rozenblaadjes strooiden en met bellen rinkelden om het ongeluk te verdrijven. Haar jurk was puur, elegant wit, en zag eruit alsof de hele zaal erom heen was ontworpen. Ze droeg een met diamanten bedekte sluier over haar gouden haar, met gedetailleerde bloemen die er met veel elegantie in waren verweven. De sluier die haar gezicht bedekte glinsterde door het zilverkleurige draad en de piepkleine saffieren die precies dezelfde kleur als haar ogen hadden.

Thanos voelde al zijn angsten wegsmelten.

Hij keek toe terwijl ze naderde. Ze leek haast naar het altaar toe te glijden. Toen ze voor hem stond, tilde Thanos de sluier omhoog.

Zijn adem stokte in zijn keel. Ze was altijd al mooi geweest, maar vandaag zag ze er zo perfect uit dat Thanos nauwelijks kon geloven dat ze echt was. Hij staarde haar zo lang aan dat hij nauwelijks hoorde dat de hogepriester de ceremonie begon.

“De goden hebben ons vele feesten en ceremonies gegeven waarbij wij op hun glorie kunnen reflecteren,” sprak de hogepriester. “Daarvan is het huwelijk het meest heilig, want zonder het huwelijk zou de mens niet kunnen voortbestaan. Dit huwelijk is extra speciaal, een verbintenis tussen twee van adellijken van dit Rijk. Maar het is ook de verbintenis tussen een jonge man en een jonge vrouw die zielsveel van elkaar houden, en wiens geluk een plekje in ons hart verdiend.”

Hij zweeg even om de woorden in te laten zinken.

“Prins Thanos, biedt u uw arm aan zodat u voorgoed aan deze vrouw verbonden kunt worden? Belooft u haar lief te hebben en te eren, en jullie families te laten samensmelten, tot de goden jullie uit elkaar halen?”

Voorheen had hij geaarzeld, maar nu niet meer. Hij sterkte zijn arm uit naar de hogepriester, zijn handpalm omhoog. “Ja.”

“En vrouwe Stephania,” vervolgde de hogepriester, “biedt u uw arm aan om voorgoed aan deze man verbonden te worden? Belooft u hem lief te hebben en te eren, en jullie families te laten samensmelten, tot de goden jullie uit elkaar halen?”

Stephania’s glimlach was het mooiste dat Thanos ooit had gezien. Ze legde haar hand in de zijne. “Ja.”

De hogepriester bond een lange, spierwitte doek om hun armen heen, die er zowel traditioneel als elegant uit zag.

“Verenigd in het huwelijk zijn jullie één lichaam, één ziel, één familie,” zei de hogepriester. “Moge jullie altijd gelukkig zijn samen. Jullie mogen elkaar kussen.”

Dat hoefde hij Thanos geen tweede keer te zeggen. Het was ongemakkelijk, zo aan elkaar vastgebonden, maar dat was altijd één van de kleine pleziertjes van een bruiloft, en ze vonden een manier. Thanos proefde Stephania’s lippen tegen de zijne en hij versmolt met haar. Heel even kon hij al zijn zorgen opzijzetten en daar gewoon met haar zijn. Zelfs gedachten aan Ceres verdwenen naar de achtergrond, verzwolgen door Stephania’s aanraking.

Natuurlijk was Lucious degene die de magie van het moment moest verbreken.

“Nou, ik ben blij dat dat voorbij is,” verbrak hij de stilte. “Kunnen we nu met het feest beginnen? Ik heb een borrel nodig!”

***

De huwelijksceremonie was overdadig geweest, maar het feestmaal dat volgde was spectaculair. Het was zo overweldigend dat zelfs Thanos zich afvroeg hoe veel het allemaal had gekost. Het leek erop dat de winsten van de laatste plunderingen er allemaal door heen waren gejaagd, en dat er nergens op bespaard was. Hij wist dat de koning en koningin ervoor betaalden om te laten zien hoe blij ze waren met de bruiloft, maar hoeveel gezinnen zou een feest als dit gevoed kunnen hebben?

Hij keek om zich heen en zag acrobaten en dansers, muzikanten en jongleurs, druk bezig met het vermaken van groepen aristocraten. De adel danste in wervelende cirkels terwijl het voedsel werd opgediend in kleine bergen van pasteitjes en bonbons, oesters en machtige desserts.

Er was wijn, natuurlijk, zoveel dat hoe langer de festiviteiten voortduurden, hoe wilder het eraan toe ging. Er werd sneller gedanst, en de mensen draaiden sneller tussen hun partners rond dan Thanos kon bijhouden. De koning en koningin hadden zich al teruggetrokken, samen met een aantal van de oudere aristocraten. Het was als een signaal voor de feestgangers om hun laatste remmingen opzij te zetten.

Stephania werd nu rondgedraaid in de traditionele vaarwel dans, waar de bruid snel tussen alle vrijgezelle jonge mannen in de ruimte heen danste, om uiteindelijk in Thanos’ armen te eindigen. Het was een manier voor de bruid om te laten zien hoe gelukkig ze was met haar keuze, vergeleken met alle mannen die ze had afgewezen. En informeel was het ook een kans voor de jonge mannen om indruk te maken op de andere jonge vrouwen van adel die toekeken.

Tot Thanos’ verrassing deed Lucious niet mee aan de dans. Hij had half verwacht dat de prins iets doms zou doen, zoals proberen om haar te zoenen. Hoewel dat, vergeleken met de moordpoging op Thanos, relatief onschuldig zou zijn geweest.

Maar in plaats daarvan zwalkte de prins door de menigte, vergezeld door zijn nonchalante arrogantie en een kristallen drinkbeker gevuld met de beste wijn. Thanos keek naar hem en probeerde gelijkenissen tussen hen te ontdekken. Ze waren beiden nageslacht van de koning, maar Thanos kon zich niet voorstellen dat hij ooit zo kon zijn als Lucious.

“Het is een prachtige bruiloft,” zei Lucious tegen hem. “Alles waar ik van hou: goed eten, nog betere wijn, volop dienstmeisjes voor later.”

“Kijk uit wat je zegt, Lucious,” zei Thanos.

“Ik heb een beter idee,” antwoordde Lucious. “Waarom kijken we niet samen naar die mooie bruid van je, terwijl ze tussen zoveel mannen door danst? En aangezien het Stephania is, kunnen we wel wedden om met wie ze allemaal naar bed is geweest.”

Thanos’ handen balden zich tot vuisten. “Ben je hier alleen om problemen te veroorzaken? Want als dat zo is, dan kun je oprotten.”

Lucious’ glimlach werd breder. “En hoe zou dat eruit zien, jij die de erfgenaam van de troon van je bruiloft trapt? Dat zou niet best aflopen.”

“Niet voor jou.”

“Vergeet niet wie je bent, Thanos,” beet Lucious.

“Oh, ik weet wie ik ben,” zei Thanos op gevaarlijke toon. “Dat weten we allebei, nietwaar?”

Dat leverde hem een vage flikkering in Lucious’ ogen op. Zelfs als Thanos het niet zeker zou hebben geweten, zou dat de bevestiging zijn geweest: Lucious wist over de omstandigheden rond Thanos’ geboorte. Hij wist dat ze halfbroers waren.

“Vervloek jou en je huwelijk,” zei Lucious.

“Je bent gewoon jaloers,” kaatste Thanos terug. “Ik weet dat je Stephania voor jezelf wilde, en nu ben ik degene die met haar trouwt. Ik ben degene die niet wegrende in het Stadion. Ik ben degene die heeft gevochten op Haylon. We weten allebei wat ik nog meer ben. Dus wat blijft er voor jou over, Lucious? Jij bent slechts het tuig waar de mensen in Delos tegen beschermd moeten worden.”

Thanos hoorde gekraak toen Lucious’ hand zich om zijn kristallen drinkbeker sloot en kneep tot de drinkbeker verbrijzelde.

“Je wil graag de lagere klassen beschermen, nietwaar?” zei Lucious. “Nou, denk hier maar eens over na: terwijl jij je bruiloft aan het plannen was, heb ik dorpen verwoest. En dat zal ik blijven doen. Sterker nog, terwijl jij morgenochtend nog in je bed ligt, trek ik erop uit om weer wat boeren een lesje te leren. En er is niets dat je eraan kunt doen, ongeacht wie je denkt dat je bent.”

Thanos wilde Lucious slaan. Hij wilde hem slaan en hem blijven slaan tot er niets meer van hem over was behalve een bloedige veeg op de marmeren vloer. Het enige dat hem tegenhield was de aanraking van Stephania’s hand op zijn arm. Haar dans was voorbij.

“Oh, Lucious, je hebt je wijn geknoeid,” zei ze met een glimlach waar Thanos jaloers op was. “Dat kan toch niet. Ik laat één van mijn dienstmeisjes meer voor je halen.”

“Ik haal mijn eigen wijn wel,” antwoordde Lucious tandenknarsend. “Zij hebben deze voor me gehaald, en kijk wat ermee is gebeurd.”

Hij liep weg, en Stephania’s hand op zijn arm weerhield Thanos ervan om hem achterna te gaan.

“Laat hem,” zei Stephania. “Ik heb je al gezegd dat er betere manieren zijn, en die zijn er ook. Vertrouw me.”

“Hij mag niet zomaar wegkomen met alles dat hij heeft gedaan,” drong Thanos aan.

“Dat zal hij ook niet. Maar bekijk het op deze manier,” zei ze. “Met wie wil je deze avond liever doorbrengen? Lucious, of mij?”

Dat toverde een glimlach op Thanos’ lippen. “Jou. Zeker jou.”

Stephania kuste hem. “Goed antwoord.”

Thanos voelde haar hand in de zijne glijden, en ze trok hem in de richting van de deuren. De adel liet hen passeren, en hij hoorde hier en daar gelach over wat er straks zou gebeuren. Thanos volgde Stephania terwijl ze hem naar zijn kamers leidde. Ze duwde de deur open en liep in de richting van de slaapkamer. Daar draaide ze zich naar hem om. Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en kuste hem intens.

“Je hebt geen spijt?” vroeg Stephania terwijl ze hem losliet. “Je bent blij dat je met me bent getrouwd?”

“Ik ben heel gelukkig,” verzekerde Thanos haar. “En jij?”

“Het is alles dat ik ooit heb gewild,” zei Stephania. “En weet je wat ik nu wil?”

“Wat?”

Thanos zag haar omhoog reiken, en haar jurk viel golvend naar beneden.

“Jou.”

***

Thanos ontwaakte door de eerste stralen zonlicht, die door de ramen naar binnen vielen. Naast zich voelde hij de warmte van Stephania’s lichaam. Eén van haar armen lag om hem heen terwijl ze tegen hem aan lag. Thanos glimlachte, en voelde de liefde in zich opwellen. Voor het eerst in een lange tijd voelde hij zich weer gelukkig.

Als hij het gekletter van harnassen en het gehinnik van paarden niet had gehoord, had hij zich weer tegen Stephania opgekruld en was hij weer in slaap gevallen. Of hij had haar gewekt met een kus. Maar in plaats daarvan stond hij op, en liep hij naar het raam.

Hij was net op tijd om Lucious het kasteel te zien verlaten. Hij reed aan het hoofd van een groep soldaten, wimpels wapperend in de wind, alsof hij een ridder op een missie was in plaats van een slager die zich voorbereidde om een weerloos dorp aan te vallen. Thanos keek hen na, en wierp toen een blik op Stephania, die nog steeds lag te slapen.

Stilletjes begon hij zich aan te kleden.

Hij kon dit niet laten gebeuren. Dat kon hij niet, zelfs niet voor Stephania. Ze had het gehad over betere manieren om met Lucious af te rekenen, maar wat hield dat precies in? Beleefd doen en hem wijn aanbieden? Nee, Lucious moest tegengehouden worden, nu meteen, en er was slechts één manier om dat te doen.

Zachtjes, voorzichtig om Stephania niet wakker te maken, glipte Thanos de kamer uit. Toen hij buiten was rende hij naar de stallen, en riep hij naar een bediende om hem zijn wapenrusting te brengen.

Het was tijd voor gerechtigheid.