Kitobni o'qish: «Kralların YürüyüŞü »

Ikinci Bölüm

Thor önündeki devasa kapinin demir kulpuna asilip bü­tün gücüyle çekti. Kapi gicirdayarak yavasça açildi ve Thor kralin odasini gördü. Içeri bir adim atti ve esigi geçerken kol­larindaki tüyler diken diken oldu. Içeride havada sis gibi asili çok büyük bir karanlik sezdi.

Thor içeri dogru girmeye devam etti. Duvardaki mesalele­rin çitirtisini duyabiliyordu. Yerde bir yigin ve içinde de bir ceset vardi. Bunun kral oldugunu ve öldürüldügünü sezdi ve kendisinin geç kalmis oldugunu. Thor muhafizlarin nerede oldugunu, onu kurtarmak için neden kimsenin bulunmadi­gini merak etti.

Thor cesede yaklastikça dizleri güçsüzlesiyordu; tasin üs­tünde diz çöktü, çoktan sogumus cesedi omzundan tuttu ve çevirdi.

Gögsüne bir biçak saplanmis eski kral MacGil gözleri açik bir sekilde önünde yatiyordu. Biçak tasa saplanmis gibi gög­sünde duruyordu.

Thor kafasini çevirdi ve kralin yaverini gördü. Elinde kralin ziyafette kullandigi altindan yapilmis ve yakut ve safirlerle bezen­mis kadeh vardi. Gözleri Thor’un üzerindeyken uzanip kadehi tavasça kralin gögsüne döktü. Sarap Thor’un suratina siçradi.

Thor tiz bir çiglik duydu ve tekrar krala baktiginda kartali Ephistopheles’in kralin omzuna tünemis oldugunu gördü; ya­nagindaki sarabi yaliyordu.

Thor bir ses duyup arkasini döndügünde Argon’u gördü. Etrafini keskin bakislarla süzüyordu. Bir eliyle parlak taci tu­tuyordu, digeriyle de asasini.

Argon yaklasti ve taci Thor’un basina yerlestirdi. Thor agirligini, metal bezemelerinin sakaklarindaki baskisini ve ta­cin basina rahatça yerlestigini hissedebiliyordu.

“Artik Kral sesin,” dedi Argon.

Thor gözlerini kirpistirdi ve gözlerini açtiginda Lejyon’un ve Gümüsler’in bütün üyelerini, yüzlerce adam ve çocugun odanin içinde oldugunu gördü. Herkes ona bakiyordu. Ayni anda diz çöktüler ve selam verdiler. Yüzleri yere bakiyordu.

Topluca “Kralimiz,” diye bagirdilar.

Thor siçrayarak uyandi. Nefes nefese gözlerini açti ve etrafina bakti. Içerisi karanlik ve nemliydi ve sirtini duvara vermis tas zeminde oturuyordu. Gözlerini kisti ve ilerideki demir parmakliklari, onlarin da arkasinda titresen mesale ate­sini gördü. Sonra hatirladi: Zindan. Ziyafetten sonra buraya atilmisti.

Suratina yumruk atan muhafiz aklina geldi ve simdiye ka­dar çikmis oldugunu düsündü. Ne zamandir yalniz oldugu­nu bilmiyordu. Kabusun etkisinden kurtulmaya çalisiyordu. Hepsi gerçek gibiydi. Kralin ölmemis, bunlarin hiç yasanma­mis olmasini diledi. Aklina kralin gögsüne saplanmis hançe­rin görüntüsü geldi. Thor gerçekten bir sey görmüs müydü? Yoksa hepsi hayal ürünü müydü?

Thor birisinin ayaginin tabanina vurdugunu hissetti ve kafasini kaldirdiginda birisinin ona bakiyor oldugunu gördü.

“Uyanma zamanin geldi. Saatlerdir seni bekliyorum.”

Los isikta Thor bu kisinin kendi yaslarinda bir genç çocu­gun suratina sahip oldugunu gördü. Ince, kisa, göçük yanakli ve cildi çiçek bozuguydu. Yine de yesil gözlerinin ardinda ne­zaket ve zeka vardi.

“Benim adim Merek,” dedi. “Hücre arkadasinim. Sen ne yaptin da buraya geldin?”

Thor dogruldu ve kendine gelmeye çalisti. Sirtini duvara yasladi, eliyle saçini taradi ve parçalari birlestirerek her seyi hatirlamaya çalisti.

“Krali öldürmeye çalistigini söylüyorlar.”

“Bunu gerçekten denedi ve eger bu parmakliklarin ardina çikarsa onu paramparça edecegiz,” dedi bir ses.

Teneke kupalar metal parmakliklara çarpmaya ve yük­

sek bir ses çikmaya basladi. Thor koridora baktiginda ko­ridordaki bütün hücrelerden yüzleri taslasmis mahkumla­rin baslarini parmakliklardan çikarip ona sinirli bir sekilde baktiklarini gördü. Çogu trassizdi ve disleri eksikti. Bazilari sanki senelerdir oradaymis gibi duruyordu. Bu berbat bir görüntüydü ve Thor kendisini kafasini çevirmeye zorladi. Gerçekten burada miydi? Bu insanlarla sonsuza kadar bura­da kisili mi kalacakti?

“Onlari kafana takma,” dedi Merek. “Bu hücrede sadece sen ve ben variz. Içeri giremezler. Krali zehirlemeye çalis­missin falan, benim hiç umurumda degil. Elimde olsa onu ben zehirlerim.”

“Ben Krali zehirlemedim,” dedi Thor öfkeli bir sekilde. “Kimseyi zehirlemedim. Onu kurtarmaya çalisiyordum. Tek yaptigim kadehini elinden düsürtmekti.”

“Peki kadehte zehir oldugunu nereden biliyordun?” diye bir ses geldi koridordan. “Herhalde sihirle?”

Koridorun her tarafindan alayci kahkahalar yükseldi.

“Psisik güçleri var,” diye bagirdi biri alay ederek.

Digerleri de güldü.

“Hayir, tahmini dogru çikti!” diye haykirdi bir tanesi. Her­kes Thor’la egleniyordu.

Thor suçlamalar karsisinda gücendi ve öfkelendi. Hepsine hadlerini bildirmek istiyordu. Ama bunun bir zaman kaybi olacagini biliyordu. Ayrica kendisini bu suçlulara karsi savunmak zorunda degildi. Merek onu digerleri kadar süpheci olmayan bir sekilde inceledi. Bir sey düsünüyormus gibi bir hali vardi.

“Sana inaniyorum,” dedi sessizce.

“Gerçekten mi?” diye sordu Thor.

Merek omzunu silkti.

“Sonuçta gerçekten Krali zehirleyeceksen bunu ona söyleyecek kadar aptal olamazsin.”

Merek arkasini döndü ve uzaklasti. Hücrenin diger ucuna gidip sirtini duvara verdi ve surati Thor’a dönük bir sekilde oturdu.

Simdi de Thor meraklanmisti.

“Peki sen neden buradasin?” diye sordu.

“Ben bir hirsizim,” diye cevap verdi Merek. Sanki bundan gurur duyuyormus gibiydi.

Thor afalladi; daha önce hiç gerçek bir hirsiz görmemisti. Thor bir sey çalmayi hiç aklina bile getirmemisti ve bazilarinin bunu yapabilmesi onu çok sasirtiyordu.

“Neden hirsizlik yapiyorsun?” diye sordu Thor.

Merek omzunu silkti.

“Ailemin yiyecek yemegi yok. Yemek yemeleri gerekiyor. Benim de ne bir egitimim var ne de herhangi bir becerim. Tek bildigim sey hirsizlik. Büyük çapli seyler yapmiyorum. Genelde sadece yemek çaliyorum. Yillardir yaptigim yanima kar kaliyordu. Sonra yakalandim. Aslinda bu üçüncü kez yakalanisim. Üçüncü kez en fenasidir.”

“Neden?” diye sordu Thor.

Merek sessizce basini iki yana salladi. Thor gözlerinin yaslarla doldugunu görebiliyordu.

“Kralin kanunu kesindir. Istisnalar yapilmaz. Üçüncü se­ferde elini keserler.”

Thor dehsete düsmüstü. Merek’in ellerine bakti; ikisi de yerindeydi.

“Beni almaya daha gelmediler,” dedi Merek. “Ama gele­cekler.”

Thor kendini berbat hissetti. Merek sanki utanmis gibi kafasini çevirdi. Thor da aynisini yapti. Bunu düsünmek is­temiyordu.

Thor bas agrisina ragmen düsüncelerini düzenlemeye ça­lisiyordu. Basini ellerinin arasina aldi. Son bir kaç gün rüzgar gibi geçmisti; bu kadar kisa zamanda bu kadar çok seyin ol­duguna inanamiyordu. Bir açidan basari kazanmis ve hakli çikmis oldugunu hissediyordu; gelecegi, MacGil’in zehirlen­digini görmüs ve onu kurtarmisti. Belki de kader her seye rag­men degistirilebiliyordu, yazgi bükülebiliyordu. Thor kendi­siyle gurur duydu; krali kurtarmisti.

Diger yandan ismi lekelenmisti ve bu konuda bir sey yapamayacagi bir halde zindandaydi. Lejyon’a katilma sansi dahil bütün umutlari ve hayalleri sarsilmisti. Artik hayati­nin sonuna kadar burada kalmak zorunda olmamasi bir sans olurdu. Thor’u bir baba gibi bagrina basan MacGil’in onun kendisini öldürmeye çalistigini düsünmesi aci vericiydi. Ma­cGil onun sahip oldugu tek gerçek babaydi. En iyi arkadasi Reese’in onun babasini öldürmeye çalistigini düsünmesi aci vericiydi. Daha da kötüsü, Gwendolyn de böyle düsünüyor olabilirdi. Son karsilasmalarini düsündü. Kiz onun genelev­leri ziyaret ettigini söylediginde hayatindaki her güzel seyin elinden alindigini düsünmüstü. Bütün bunlarin neden onun basina geldigini merak ediyordu. Sonuçta sadece iyilik yap­mak istemisti.

Thor basina ne gelecegini bilmiyordu; umurunda da de­gildi. Simdi tek yapmak istedigi insanlarin onun krala zarar vermek istemedigini ögrenmesi ve böylece ismini temizle­mekti; içten gelen bir gücü oldugunu ve gelecegi gördügünü bilmelerini istiyordu. Basina ne gelecegini bilmiyordu ama bir seyden emindi: Bir sekilde buradan çikmaliydi..

Thor bunlari düsünürken tas koridorlarda ayak sesle­ri duydu. Agir botlar giymis birileri geliyordu; anahtarlarin singirtisini duydu ve kisa bir süre sonra koridorda iri yari bir gardiyan gördü. Thor’u buraya sürükleyip suratina vu-ran adam buydu. Onu görünce Thor yanaginin sizladigini duyumsadi ve ilk defa bu yumrugun fiziksel etkisini hisset­tiginin farkina vardi.

Gardiyan “bak bak, bu bizim Krali öldürmeye çalisan afacan degil mi,” deyip ona bakti. Demir anahtari kilide sokup çevirdi. Anahtar kilidin içinde bir kaç kez döndü. Sonra gar­diyan uzandi ve hücrenin kapisini açti. Bir elinde kelepçe ve belinde de küçük bir balta vardi.

“Sen de zamani gelince göreceksin,” dedi Thor’a ve Me­rek’e döndü. “Ama simdi senin siran seni küçük hirsiz. Üçün­cü kez,” dedi ve sinsice güldü, “istisna yok.”

Birden Merek’e dogru atildi ve onu sikica kavradi. Merek’in bir kolunu arkaya kivirdi ve kelepçeyi takti. Diger ucunu da duvardaki bir kancaya geçirdi. Merek bagiriyor ve kelepçeye asiliyordu. Kurtulmaya çalisiyordu ama nafile. Gardiyan ar­kasina geçip onu tuttu. Merek’in bostaki elini alip tastaki bir çikintiya koydu.

“Bu sana hirsizlik yapmamayi ögretir,” dedi.

Baltasini çikardi ve basinin üzerine kadar kaldirdi. Agzi bir karis açikti ve pis pis güldükçe çirkin disleri görülüyordu.

Merek “HAYIR!” diye bagirdi.

Thor dehsete düsmüs, gardiyanin baltasini Merek’in bile­gine dogrultmasina kilitlenmisti. Thor anlar içinde bu zavalli çocugun elini sonsuza kadar kaybedeceginin farkina vardi. Yaptigi sadece ailesine yemek bulmak için yaptigi minik hir­sizliklardi. Bu durumun adaletsizligi içini yakti ve buna izin veremeyecegini biliyordu. Bu adil degildi.

Thor bütün vücudunun isindigini hissetti. Sonra içinde ayaklarindan baslayip avuç içlerine kadar akan bir yanma his­setti. Ne oldugunu bilmiyordu ama zamanin yavasladigini ve adamdan daha hizli hareket ettigini hissetti. Adamin baltasi havada asiliydi. Thor avucunda bir enerji topunun yandigini hissetti ve arkasina yaslanip bunu gardiyana firlatti.

Avuç içinden firlayan sari bir topun havada uçarak karanlik­ta bir iz birakmasini ve dogruca gardiyanin suratina çarpmasini hayretle izledi. Kafasina sert bir sekilde çarpmisti ve gardiyan baltasini düsürüp odanin duvarina çarpti. Yere yigilmisti. Thor Merek’i baltanin bilegini koparmasina ramak kala kurtarmisti.

Merek gözlerini fal tasi gibi açmis Thor’a bakiyordu.

Gardiyan basini sallayip kendine gelmeye çalisti. Ayaga kalkip Thor’a yönelmeye baslamisti. Ama Thor içinde gücün yandigini hissetti ve gardiyan ayaga kalkip karsisina dikildi­ginde Thor ileri atildi, havaya zipladi ve gögsüne tekme atti. Daha önce farkinda olmadigi bir gücün damarlarinda aktigini hissediyordu. Adam uçarak duvara çarpmisti ve bir kirilma sesi gelmisti. Bu sefer baygin bir sekilde yerde yatiyordu.

Merek sok olmustu. Thor ne yapmasi gerektigini biliyor­du. Baltayi aldi ve gidip Merek’in kelepçesini kirmaya basladi. Kelepçenin bagi çözülürken büyük bir kivilcim olusmustu. Merek suratini korudu ve tekrar kafasini çevirip ayaginin di­binde kelepçeyi gördügünde artik özgür oldugunu fark etti.

Agzi açik bir sekilde Thor’a bakiyordu.

“Sana nasil tesekkür edecegimi bilmiyorum,” dedi Merek.

“O her ne idiyse onu nasil yaptigini, ya da senin kim ya da ne oldugunu bilmiyorum ama hayatimi kurtardin. Sana borçlandim. Ben sözümün eriyimdir.”

“Bana borçlu falan degilsin,” dedi Thor.

“Hayir,” dedi Merek ve uzanip Thor’un kolunun ön kismi­ni tuttu. “Artik kardesimsin. Ve sana borcumu ödeyecegim. Bir sekilde. Bir gün.”

Bunlari dedikten sonra Merek açik hücre kapisindan ace­leyle çikti ve koridor boyunca kostu. Bu sirada diger mah­kumlar bagiriyorlardi.

Thor baygin gardiyana ve açik hücre kapisina bakti. Ken­disinin de gitmesi gerektigini biliyordu. Mahkumlarin bagiris­lari gitgide çogaliyordu.

Kapidan çikti ve sagina soluna bakip Merek’in aksi yönüne gitmeye karar verdi. Sonuçta ikisini birden yakalayamazlardi.