Kitobni o'qish: «De Opkomst Van De Draken»

HOOFDSTUK ÉÉN

Kyra stond boven op de grasheuvel; de bevroren grond was hard onder haar laarzen. Het sneeuwde, en ze probeerde de bijtende kou te negeren terwijl ze haar boog spande en zich op haar doelwit concentreerde. Ze kneep haar ogen samen en sloot zich af voor de rest van de wereld – een windvlaag, het geluid van een kraai in de verte – en dwong zichzelf om alleen de smalle spierwitte berk te zien, die een scherp contrast vormde met het landschap van paarse dennenbomen. Op een afstand van veertig meter was dit precies het soort schot dat haar broers niet konden halen, dat zelfs haar vaders mannen niet konden halen, en dat maakte haar alleen maar meer vastberaden; ze was de jongste van het stel, en het enige meisje.

Kyra had er nooit bij gehoord. Een deel van haar wilde dat natuurlijk wel, wilde doen wat er van haar verwacht werd: tijd doorbrengen met de andere meisjes en zich bezighouden met huiselijke aangelegenheden; maar diep vanbinnen wist ze dat ze zo niet was. Ze was haar vaders dochter en ze had, net als hij, de geest van een krijger. Ze kon niet ingeperkt worden door de stenen muren van hun vesting, en ze zou niet zwichten voor een leven naast een haardvuur. Ze was een betere schutter dan deze mannen – ze was al beter dan haar vaders beste boogschutters – en ze zou doen wat ze moest doen om hen, en dan voornamelijk haar vader, te bewijzen dat ze het verdiende om serieus genomen te worden. Haar vader hield van haar, wist ze, maar hij weigerde om te zien wie ze echt was.

Kyra bracht haar beste trainingen alleen door, ver van het fort, hier op de velden van Volis, en dat paste goed bij haar, omdat zij als het enige meisje in een fort van krijgers had geleerd om alleen te zijn. Ze had zich hier elke dag teruggetrokken op haar favoriete plekje, hoog op het plateau, vanaf waar ze een uitzicht had op de onregelmatige stenen muren van het fort. Er stonden goede bomen, smalle bomen die lastig waren om te raken. Het geluid van haar pijlen galmde door het heuvels; er werd hierboven geen enkele boom gespaard van haar pijlen: hun stammen waren getekend en sommige bomen helden al een beetje over.

De meeste van haar vaders boogschutters, wist Kyra, mikten op de muizen die over de velden renden. Toen ze net was begonnen, had ze dat ook geprobeerd, en ze had ondervonden dat het vrij makkelijk was om ze te doden. Maar ze had ervan gewalgd. Ze was onbevreesd, maar ook gevoelig, en ze vond het onprettig om een levend wezen te doden zonder dat het ergens goed voor was. Ze had gezworen dat ze nooit meer op een levend wezen zou mikken, tenzij het gevaarlijk was, of wanneer het haar aanviel, zoals de Wolfsvleermuizen die ’s nachts tevoorschijn kwamen en altijd te dicht bij haar vaders fort rondvlogen. Ze schroomde niet om die af te schieten, zeker niet nadat haar jongere broertje Aidan een halve maan ziek was geweest door de beet van een Wolfsvleermuis. Bovendien waren het de snelste wezens die er waren, en ze wist dat als ze er een kon raken, zeker ’s nachts, ze alles kon raken. Ze had ooit een hele nacht doorgebracht bij volle maan en pijlen afgevuurd vanuit haar vaders toren. Bij zonsopkomst was ze naar buiten gerend, en de grond was bezaaid geweest met tientallen Wolfsvleermuizen. Haar pijlen zaten er nog in, en de dorpelingen hadden zich verbijsterd verzameld rond de dode beesten.

Kyra dwong zichzelf om geconcentreerd te blijven. Ze liet het schot voor haar geestesoog voorbijkomen, zag zichzelf haar boog optillen, hem spannen en hem zonder te aarzelen loslaten. Het echte schieten, wist ze, gebeurde voor het schot. Ze had te veel boogschutters van haar eigen leeftijd gezien, in hun veertiende jaar, die hun boog spanden en twijfelden, en ze wist dat hun schoten dan verloren waren. Ze haalde een keer diep adem, hief haar boog, en in één beslissende beweging trok ze terug en liet ze los. Ze hoefde niet eens te kijken om te weten dat ze de boom had geraakt.

Een moment later hoorde ze het geluid van de inslag, maar ze had zich al afgewend, op zoek naar een ander doelwit, een dat verder weg stond.

Kyra hoorde een zacht gejank en keek neer op Leo, haar wolf, die zoals altijd naast haar meeliep. Hij was een volgroeide wolf die bijna tot aan haar middel kwam, en Leo was net zo beschermend voor Kyra als Kyra voor hem. Ze waren onafscheidelijk. Kyra ging nergens heen zonder Leo. Hij was altijd aan haar zijde, tenzij een eekhoorn of een konijn zijn pad kruiste, dan kon hij zo uren verdwenen zijn.

“Ik ben je niet vergeten, jongen,” zei Kyra. Ze reikte in haar zak en gaf Leo het overgebleven bot van het feestmaal van de vorige dag. Leo griste het uit haar handen en draafde vrolijk naast haar.

Terwijl Kyra liep en haar adem wolkjes maakte, hing ze haar boog over haar schouder en blies ze in haar ruwe, koude handen. Ze liep over het brede plateau en keek uit over het landschap. Vanaf hier kon ze het hele platteland zien, de glooiende heuvels van Volis, normaal gesproken groen maar nu bedekt met een laagje sneeuw, de provincie van haar vaders vesting, gelegen in de noordoostelijke hoek van het koninkrijk van Escalon. Vanaf hierboven had Kyra een geweldig zicht op alles wat zich afspeelde in haar vaders fort, het komen en gaan van de dorpelingen en de krijgers. Dat was een van de redenen dat ze het zo fijn vond hierboven. Ze kon urenlang de eeuwenoude, stenen contouren van haar vaders fort bestuderen, de vormen van de kantelen, en de indrukwekkende torens die zich eindeloos leken uit te strekken. Volis was het hoogste bouwwerk op het platteland. Sommige gebouwen ervan telden wel vier verdiepingen en waren omgeven door indrukwekkende kantelen. Aan het einde stond een ronde toren, een kapel voor het volk, maar voor haar een plek om naar boven te klimmen en alleen te zijn. Het stenen complex werd omring door een slotgracht met een gewelfde stenen brug; die op zijn beurt weer werd omring door indrukwekkende zandbanken, heuvels, greppels, muren: een plek voor een van de belangrijkste krijgers van de Koning. Haar vader.

Hoewel Volis, de laatste vesting voor De Vlammen, op enkele dagen rijden lag van Andros, de hoofdstad van Escalon, was het de thuisbasis van veel beroemde krijgers van de Koning. Het was ook een baken geworden, een plek die het thuis was geworden voor honderden dorpelingen en boeren die binnen de bescherming van de muren leefden.

Kyra keek neer op de tientallen kleine kleien huisjes die in de heuvels rondom het fort lagen. Er rees rook uit de schoorstenen, en boeren waren druk bezig met hun voorbereidingen voor de winter en voor het festival van die avond. Het feit dat de dorpelingen zich veilig genoeg voelden om buiten de muren van het fort te leven, was een teken van groot respect voor haar vader, wist Kyra, en het was iets wat nergens anders in Escalon te zien was. Tenslotte hoefde er alleen maar op een hoorn geblazen te worden als er iets gebeurde, en haar vaders mannen zouden onmiddellijk in actie komen.

Kyra keek neer op de ophaalbrug, die altijd vol stond met hordes mensen – boeren, schoenmakers, slagers, hoefsmeden, en natuurlijk krijgers – die van het fort naar het platteland gingen en weer terug. Want binnen de muren van het fort werd niet alleen gewoond en getraind, maar er waren ook talloze met keien bestrate binnenplaatsjes die een verzamelplek waren geworden voor kooplui. Elke dag zetten ze hun kraampjes op. Mensen verkochten hun waren, handelden, lieten de vangst van de dag zien, of een of andere exotische stof of kruiden of snoep dat ze overzee op de kop hadden getikt. De binnenplaatsen van het fort waren altijd gevuld met de exotische geuren van een vreemde theeën of stoofpotten, en ze kon er uren rondlopen. En net voorbij de muren zag ze het ronde trainingsveld van haar vaders mannen, de Vechterspoort, en de lage stenen muur die eromheen stond. Ze keek opgewonden toe terwijl zijn mannen hun paarden in nette rijen opstelden en met hun lansen probeerden om doelwitten – schilden die aan bomen hingen – te raken. Ze verlangde ernaar om samen met hen te trainen.

Ineens hoorde Kyra iemand schreeuwen. Het was een stem die haar net zo bekend was als die van haarzelf, en hij kwam uit de richting van het poorthuis. Ze draaide zich om, meteen alert. Er ontstond een commotie in de menigte, en ze zag dat haar broertje Aidan door haar twee oudere broers, Brandon en Braxton, de hoofdweg op werd geleid. Kyra’s spieren spanden zich. Ze kon aan de stem van haar broertje horen dat haar oudere broers weinig goeds in de zin hadden.

Kyra kneep haar ogen samen terwijl ze naar haar oudere broers tuurde. Ze voelde een bekende woede in zich opwellen en verstevigde onbewust haar grip op haar boog. Ze sleurden een onwillige Aidan aan zijn armen mee het platteland op. Aiden, een kleine, magere, gevoelige jongen van nauwelijks tien jaar oud, zag er nog eens extra kwetsbaar uit, zo tussen zijn twee broers in geplet. Het waren uit de kluiten gewassen bruten van zeventien en achttien. Ze hadden allemaal dezelfde uiterlijke trekken, met sterke kaken, trotse kinnen, donkerbruine ogen en golvend bruin haar, hoewel Brandon en Braxton dat van hun kort droegen, en dat van Aiden onhandelbaar voor zijn ogen hing. Ze leken allemaal op elkaar, en niet op haar, met haar lichtblonde haar en lichtgrijze ogen. Kyra, gekleed in haar maillot, wollen tuniek en mantel, was lang en slank, te bleek, zo werd haar verteld, met een breed voorhoofd en een kleine neus, gezegend met opvallende kenmerken die al meerdere mannen twee keer naar haar hadden laten kijken. Zeker nu ze net vijftien was, viel het haar op dat ze steeds vaker naar haar keken.

Ze voelde zich er ongemakkelijk door. Ze vond het niet fijn om de aandacht te trekken, en ze beschouwde zichzelf niet als mooi. Ze gaf niets om uiterlijk, alleen om training, moed en eer. Ze had liever op haar vader geleken, de man die ze meer bewonderde dan wie dan ook, in plaats van dat ze die fijne trekjes had gehad. Ze zocht altijd in de spiegel naar iets van hem in haar ogen, maar hoe hard ze ook zocht, ze vond het nooit.

“Ik zei, ga van me áf!” schreeuwde Aidan. Zijn stem was zelfs hier hoorbaar.

Bij het horen van zijn noodroep stond ze kaarsrecht overeind, als een leeuwin die haar welp in de gaten hield. Ook Leo verstijfde, en de haren op zijn rug gingen rechtovereind staan. Nu hun moeder al zo lang weg was, voelde Kyra zich verantwoordelijk voor Aidan.

Brandon en Braxton sleepten hem hardhandig over de landweg in de richting van het bos, en ze zag hen een speer in zijn handen duwen, een die veel te groot voor hem was. Aidan was een gemakkelijk doelwit voor hen; Brandon en Braxton waren pestkoppen. Ze waren sterk en ook best moedig, maar ze hadden meer bravoure dan vaardigheden, en ze leken altijd in problemen terecht te komen waar ze zichzelf niet uit konden redden. Het was om gek van te worden.

Kyra besefte wat er aan de hand was: Brandon en Braxton wilden Aidan mee op jacht nemen. Ze zag de wijnzak in hun handen en wist dat ze hadden gedronken, en ze brandde van woede. Alsof het nog niet genoeg was om een onschuldig dier te doden, sleepten ze nu hun broertje ook nog eens mee, ondanks zijn protesten.

Kyra’s instincten namen over en ze rende de heuvel af om hen te confronteren, met Leo aan haar zijde.

“Je bent nu oud genoeg,” zei Brandon tegen Aidan.

“Het is hoog tijd dat je een man wordt,” zei Braxton.

Het duurde niet lang voor Kyra hen had ingehaald. Ze rende de weg op en versperde hen de doorgang, Leo naast haar, en haar broers hielden abrupt halt terwijl ze haar verbaasd aankeken.

Aidan keek opgelucht, zag ze.

“Ben je verdwaald?” spotte Braxton.

“Je staat in de weg,” zei Brandon. “Ga spelen met je pijlen en je stokken.”

De twee lachten spottend. Ze fronste onverschrokken, terwijl Leo naast haar begon te grommen.

“Hou dat beest bij ons vandaan,” zei Braxton. Hij probeerde moedig te klinken, maar er zat duidelijk angst in zijn stem terwijl hij zijn greep op zijn speer verstevigde.

“En waar dachten jullie Aidan mee naar toe te nemen?” vroeg ze. Ze was bloedserieus en keek hen aan zonder ook maar een spier te vertrekken.

Hun gezichten vertrokken.

“We nemen hem mee waar we maar willen,” zei Brandon.

“Hij gaat mee op jacht om een mán te worden,” zei Braxton, terwijl hij het woord ‘man’ benadrukte om haar te sarren.

Maar ze gaf er niet aan toe. “Hij is te jong,” antwoordde ze stellig.

Brandon fronste. “Wie zegt dat?” vroeg hij.

“Ik.”

“En jij bent zijn moeder?” vroeg Braxton.

Kyra werd overspoeld door woede en wenste meer dan ooit dat hun moeder hier nu was. “Net zo goed als dat jij zijn vader bent,” antwoordde ze.

Er hing een gespannen stilte, en Kyra keek naar Aidan, die haar met bange ogen aankeek.

“Aidan,” vroeg ze aan hem, “is dit iets wat je wil doen?”

Aidan keek beschaamd naar de grond. Hij zweeg en ontweek haar blik, en Kyra wist dat hij bang was om iets te zeggen omdat hij de afkeuring van zijn oudere broers niet wilde uitlokken.

“Nou, zie je,” zei Brandon. “Hij heeft er geen bezwaar tegen.”

Kyra brandde van frustratie. Ze wilde dat Aidan voor zichzelf opkwam, maar ze kon hem niet forceren om iets te zeggen. “Het is niet slim om hem mee te nemen op jacht,” zei ze. “Er is storm op komst. Het zal spoedig donker zijn. De bossen zijn gevaarlijk. Als je hem wil leren jagen, neem hem dan mee als hij wat ouder is.”

Ze keken haar geïrriteerd aan.

“En wat weet jij van jagen?” vroeg Braxton. “Waar heb jij op gejaagd behalve die bomen van je?”

“Hebben ze je onlangs nog gebeten?” voegde Brandon eraan toe.

Ze lachten, en Kyra wist niet wat ze moest doen. Zolang Aidan niets zei, kon ze niet veel.

“Je maakt je te veel zorgen, zusje,” zei Brandon uiteindelijk. “Er zal Aidan niets overkomen als hij bij ons is. We willen hem alleen wat harder maken, we zullen hem heus niet doden. Denk je echt dat jij de enige bent die om hem geeft?”

“Trouwens, vader kijkt toe,” zei Braxton. “Wil je hem teleurstellen?”

Kyra keek onmiddellijk naar boven, en zag haar vader vanuit het gewelfde open raam in de toren op hen neerkijken. Ze was enorm teleurgesteld door het feit dat hij dit toeliet.

Ze wilden doorlopen, maar Kyra bleef koppig staan. Even leek het erop dat ze haar uit de weg wilden duwen, maar Leo kwam grommend tussenbeide, en ze bedachten zich.

“Aidan, het is nog niet te laat,” zei ze tegen hem. “Je hoeft dit niet te doen. Wil je met mij mee terug naar het fort?”

Ze zag de tranen in zijn ogen, maar ze zag ook zijn kwelling. Er viel een lange stilte, die door niets werd onderbroken behalve de huilende wind en de vallende sneeuw.

Hij schuifelde ongemakkelijk heen en weer. “Ik wil jagen,” mompelde hij halfslachtig.

Haar broers duwden haar hardhandig opzij, terwijl ze Aidan met zich meesleurden. Terwijl ze zich over de weg haastten keek Kyra hen na, en het maakte haar misselijk.

Ze keek weer op naar de toren, maar haar vader was alweer verdwenen.

Kyra keek haar broers na tot ze uit het zicht waren verdwenen. Ze zag de naderende storm boven het Doornwoud en voelde een knoop in haar maag. Ze dacht erover na om Aidan terug te halen, maar ze wilde hem ook niet voor schut zetten.

Ze wist dat ze het moest laten gaan, maar dat kon ze niet. Iets diep vanbinnen kon dat gewoon niet toelaten. Ze voelde gevaar op deze avond van de Wintermaan. Ze vertrouwde haar oudere broers niet; ze wist dat ze Aidan geen kwaad zouden doen, maar ze waren roekeloos en hardhandig. Bovendien overschatten ze hun eigen vaardigheden. En dat was een slechte combinatie.

Kyra kon het niet langer verdragen. Als haar vader niets wilde doen, dan zou ze het zelf wel oplossen. Ze was nu oud genoeg; ze hoefde aan niemand verantwoording af te leggen behalve aan zichzelf.

Kyra begon te rennen, de verlaten weg over, met Leo aan haar zijde, in de richting van het Doornwoud.