Kitobni o'qish: «Limon Bahçeleri»

Önsöz

Kendimi 2 yaşından beri hatırlıyorum …

Mavi süslemeli beyaz örme bir elbise giyiyorum.

3 odalı bir Sovyet apartmanının salonunda koşuyorum.

Ter içindeyim – elbise bana dar geliyor. Elbiseden ve yünlü tüylerden kurtulmak istiyorum.

Büyükannem beni uzun kollardan kurtarmaya çalışırken ne kadar rahatsız olduğumu görüyor.

Elbisemi çıkarıyor ve ben sadece atlet ile ve külotlu çoraplarında özgürce salonda koşmaya devam ediyorum.

3 yaşındayım…

Kitaplardan uzun bir tren yapıyorum. Küçük odadan mutfağa gider.

Büyükannem herhangi bir kitabı almama izin veriyor, böylece vagon sayısı artıyor. Pencere altından dolambaçlı geçen tren yatak odasına geri donuyor.

5 yaşıma kadar Büyükannem bu Kitap Treninin vagonları olan her şeyi bana defalarça okuyordu.

Bazılarını resimlerden, bazılarını ezbere hatırlıyorum.

Puşkin'in "Uyuyan Prenses ve Yedi Kahramanın Hikayesini" hatasız anlatıyordum.

Mısır ve Nil kıyısındaki yüksek medeniyet hakkındaki Efsanelerin resimleri ayrıca kafama yattı.

Salonun köşesinde, bir dolabın arkasında, rulo haline getirilmiş bir Dünya Haritası var. Onu alıp odanın çevresine yerleştirmek benim için çok iş gerektiriyordu. Açıldığında, küçük dikdörtgen tahtalardan yapılmış bir parke zeminin tüm düzlemini kaplardi.

Neil'i bulmak istiyorum. Hızlı bir şekilde Afrika'yı ve yanında "Nil" yazan mavi uzun bir çizgi buluyorum.

Ayrıca Büyük Ülkemizi bir Moskova kalın işaretiyle görüyorum.

Büyükbabam işten eve geliyor ve Haritaya kaldrmak zorundayız, çünkü bu akşam Misaafirler bize gelecek.

Büyükbabam gibi onlar da Sovyet Ordusunun eski Generalleridir. Hepsilerinde eşleri, çocukları ve torunları var. Genellikle eşleriyle gelirler.

Büyükannem masayı kuruyor. Çok fazla salata hatırlıyorum: Mimoza, Olivie, Parcarlı Sardalya balığı ve fırında 4 saatten fazla pişirilen domuz eti.

Doğu Almanya'dan getirilen kristal kadehleri ve her porselen tabağın yanına peçete yerleştiriyorum.

Büyükbabam Bar'ı açar ve Konyak seçer. Sonuç olarak, her şeyi alır: Ararat, Ani, Nairi ve Akh Tamar.

Amblemlere göz atmak için rica ediyorum. Büyükbabam şişeleri tek tek uzatıyor ve birlikte onları masaya koyuyoruz.

Eski Kaleler, Dağlar, Hendekler ve bir Gölün çizimlerini görüyorum … Bana öyle geliyor ki burda bir çeşit sihir var …

Bu çizimler Mısır Efsaneleri hakkındaki kitaplarla aynı değil.

– Bu ne? Merakla soruyorum.

– … Efsaneler, Marinoçka.

– Efsaneler nedir? Onlar ne hakkındadır, büyükbaba?

Kapı zili çaldı ve misafirleri karşılamaya gittik.

Özgür Doğaçlama olan Cassandra'nın Çingene dansını kesinlikle herkes için dans edeceğim.

Misafirler çok memnundu ve kimse benden böyle bir cesaret beklemiyordu. Kostümü kendim annemin yazlık elbisesinden yaptım.

Sonra bir sandalyede durarak Puşkin'in şiirini okudum ve modern bir şarkı söyledim.

Büyükbabam benimle gurur duyuyordu ve büyükannem bizim zamanımız boşuna geçmediğine sevindi.

Herkes alkışladı ve yemeğe başladı.

Masada Kafkasya'daki askeri tatbikatların hatıraları anlatıldı. Kadehlerı kaldırma zamanıdır!!!

"Gürcü Askeri Yolu" ifadesini sık sık duyuyorum. Ve bana öyle geliyor ki: Şişelerdeki resimler, büyükbabamın cevabı-Efsaneler ve tüm bunlar bir şekilde bağlantılı.

Konyaklardan birini tatmama izin istiyorum.

İzin veriliyor – sadece bir çay kaşığı.

Ertesi gün haritayı tekrar açıyorum …ve tek gördüğüm SSCB'nin Büyük Bir Ülkesi ve… Nairi, Ani, Ararat bulmak için uğraşıyorum …

5 yaşımda bu yerleri kesinlikle bulacağımdan emindım, belki de bambaşka bir Dünya Haritası üzerinde …

1989 SSCB

Moskova

Birinci Bölüm: Limon Bahçeleri

1

Amasya Vilayeti, Osmanlı Devleti.

Yaklaşık 100 yıl önce …

 Manastırın arkasında üzüm bağları vardı … zeytin ve narenciye ağaçları.

Düzgün temizlenmiş bir patika yoluna sapan Simon, hızını artırdı ve kızla görüşmek için koşmaya başladı. Annette her zaman buluşmaya Simon’dan daha erken gelirdi. Limon bahçesinin yeşil ağaçlarının gölgesinde resim yapmayı ve taze ekşi meyveleri koklamayı seviyordu. Annette, resim öğretmeninin ona Noel için verdiği not defterinden gözlerini ayırarak yaklaşan çocuğa el salladı.

Gençler birbirlerini doğuştan tanıyorlardı: Babaları kuzendi ve manastırın zıt taraflarında küçük malikaneleri vardı.

Annette'nin babası, Osmanlı donanmasında haritacı olarak hizmet veren rütbeli bir askerdi. Simon'ın babası, kuzeninin askeri görüşlerini paylaşmıyordu. Manastırda tarih ve coğrafya öğretmenliği yapıyordu.

Her iki evde de salonun ortasında üzerindeki dünya küresini özel bir açıyla tutan zarif ve yüksek bir stant vardı, küre hafif bir dokunuş ile bile sanki hiç durmayacakmış gibi dönmeye başlıyordu.

Nadiren ve kısa bir süreliğine evinde olan Annettın babası çocukları bir araya getirerek Osmanlı İmparatorluğu'nun son yüzyıllarda masmavi deniz sularında kazandığı savaşlardan, Kuzey Afrika’da fethettiği uzak topraklardan ve daha evvel anlatılmamış zenginliklerinden bahsetti.

Bu yıl eve hiç gelmedi. Yalnızca Konstantinopolis'ten gelen postalar ve Mısır açıklarındaki bir Türk savaş gemisinden gönderilen kısa mektupları geliyordu.

İskenderiye ve Kahire pazarlarında dükkanları olan Arap tüccarlardan deniz renginde ipek bir şal alarak narin kumaşın içine küçük bir not koydu.

"Savaş kaybedildi. Bunlar son günler ve …Öldürülen her Osmanlı subayı için altın ödülü konmuştu.

Savaşın sonucu, tüm Anadolu’yu saran gök gürültüsü kadar öngörülebilir ve kaçınılmaz. Konstantinopolis’teki buluşmamıza çok az kaldı. Raul."

Notu okuduktan sonra, Maman mendili bir kenara koydu ve hemen ihtiyaç duyacakları şeyleri hazırlamak için birkaç sandık çıkardı.

Simon, dalları rüzgarda salınan ağaçların altında Annette ile oturdu.

–Neyi çizdin?

Tam resim defterine bakıyordu ki kız aniden sayfaları çevirdi ve çizimleri bir kenara koydu.

– Biz gidiyoruz … Yakında babamı göreceğim .... Bunun için çok dua ettim.

Eline dokundu. Görünüşe göre Simon, Annettenin sözlerinin ciddiyetini tam olarak anlayamıyordu. Annette'in gözlerindeki endişeyi fark ederek sordu:

– Ama yakında geri döneceksiniz değil mi? Raul Amca ile?

Annette dalgın bir şekilde yakındaki bir ağaca bakıyordu, sözleri zar zor duyuluyordu:

– Sanırım temelli gidiyoruz.

– Ama nasıl olabilir! Ya biz? Babam hiçbir şey söylemedi evde her şey normal görünüyordu. Biz hiçbir yere gitmiyoruz.

Kendilerine doğru gelen Monk çocukları fark ederek elindeki tırmığı kaldırdı ve onlara doğru yürüdü, bahçıvan pek hoşlanmasa da hayatı boyunca limon ağaçlarının gölgesinde yaşanan buna benzer birçok romantik buluşmalara tanık olmuştu.

Çocuklar hemen kalkıp Annette'in evine doğru koştular.

–Ah, defterimi, unuttum!

–Hayır, hayır … Ben aldım.

Malikanenin taş bahçe duvarına ulaştıktan sonra nihayet kucaklaştılar. Son zamanlarda, Simon’ın şefkatli duyguları fiziksel bir çekiciliğe dönüştü ve her gün hala çocukluk fantezilerinde hayallerin ötesine geçti.

Taşların üzerinde oturarak sandıkların ve çuvalların at arabasına yüklenmesini izlediler.

–…Doğru, sen gidiyorsun.

Simon albümü altına sakladı, Annette'in çizimleri unutacağını umdu.

–Bu gece, diye fısıldadı, -Maman bunun bir sır olduğunu söyledi, ama ben dayanamadım. Hoşça kal deme zamanı … Sana yazacağım, Simon.

Bir süre, 1000 yıl önce Hıristiyan zanaatkarlar tarafından yapılan taş duvarın üzerinde sessizce oturdular. Şimdi onların torunları eşyalarını aceleyle topluyorlardı ve geri dönülemez biçimde çökmekte olan Osmanlı İmparatorluğu'ndaki ana topraklarını terk ediyorlardı.

Simon, bir ustanın yardımı ile birkaç haftada titizlikle yaptığı haçı çıkardı. Annette'in boynuna astı ve vedalaştı:

– Bu senin için. Her zaman seninle olacağım.

Annette'i uzun süre izledi. Kız arkasını dönmedi. Babacan bir karaktere sahipti ve Anadolu ve Mezopotamya'nın halklarının insanlık trajedilerinin fısıltılarının ve inlemelerinin duyulacağı geleceğe doğru baktı.

Draft Note 1

Iğdır Boarding 14.45/ 4th of June 2021

Uçağa biniyorum. Hedef Iğdır: Ermenistan, Azerbaycan, İran ve Türkiye sınırıdır.

Kocam burada. Bu seyahatten pek heyecanlı değil! Boş meraktan ve beni kaybetme korkusundan, benimle uçuyor.

Koltuklarımızı bulup kemerlerimizi bağlıyoruz. Kabinde bir sürü çocuk var ve hepsi sebepsiz ağlıyor, sadece iki kelime söylüyor «anne, baba!».

Ebeveynler, başlarını okşayarak, boşuna onları sakinleştirmeye çalışırlar, çocuklar durmadan ağlarlar.

Bu bize garip geliyor, fakat uçak havaya kalktı. Rotamız Ararat.

Boş koltuk hiç yok. Bu uçuş sadece haftada iki kez yakalanabilir.

Yanımızda rengarenk başörtüsü takan orta yaşlı bir kadın oturuyor. Duygularında sessiz ve ölçülüdür.

Bir saatten biraz fazla geçti. Zaman, çocukların gözyaşlarının altında uçar.

Aniden Melekler İmparatorluğu kitabını hatırladım ve kocama dönerek, uçakların kazasında ağaçların dallarına sıkışan vücut fragmanlarından ve nesne parçalarından bahsediyorum.

Sözlerimden korkuyorum. Kocam, Fransız yazarın kitabındaki olaylara benzer belgesel kronikleri anlatıyor.

Nefes almakta zorlanıyorum ve bu düşüncelerden vazgeçemiyorum. Bir çocuğun ağlaması çığlığa dönüşüyor.

Aniden uçak sallandı: keskin bir şekilde sola, sonra sağa doğru eğildi. Kabinde ciyaklamalara ve çığlıklara, çatırdayan plastik ve çıngırdayan metal eşlik ediyordu. Ve böyle birkaç kez daha.

Yanımda panik içinde oturan bir kadın ön koltuğa tutundu. Kocam bizi sakinleştirmeye çalışıyor. Sonra elimi tutuyor ve susuyor. Düşüyoruz. Uçak burunu eğilir ve serbest düşüş hızı yüksektir.

Alçak irtifalarda bir yerde pilot kontrolü ele alır ve rotasını düzeltir.

Tekrar yükseliyoruz!

Her zaman yanımda taşıdığım İkon'u uçuşun sonuna kadar ellerimde tutuyorum. Baş melekler Mikail ve Cebrail'den inene kadar bize eşlik etmelerini rica ediyorum.

On dakika içinde sert bir iniş yapıyoruz.

Yaşasın! İğdir havaalanındayız! Ve işte O: Ararat!

Düşler, gerçekler, hayaller ve bulutlara düşmemiz aklımı salladı…

Kiralık arabamıza bindik ve yaptığımız ilk şey öğle yemeği için şehre gitmek. Gerçekten yemek yemek ve Yaşamı kutlamak istiyorum! Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüyor…

Bugün bize gündelik ekmeğimizi ver. Bize karşı suç işleyenleri bağışladığımız gibi sen de bizim suçlarımızı bağışla. Ayartılmamıza izin verme, kötü olandan bizi kurtar.

Bible