Kitobni o'qish: «Pies i wróbel»

Pewien kundel miał złego pana, który go głodem morzył¹. Gdy już nie mógł dłużej wytrzymać u niego, opuścił go ze smutkiem.

Na ulicy spotyka wróbla, który rzecze:

– Bracie kundlu, czemuś taki smutny?

– Głodnym – pies odpowie – nie mam co jeść.

– Pójdź ze mną, bracie, do miasta – rzekł na to wróbel – ja cię nakarmię do syta.

Poszli tedy razem do miasta, a gdy się zbliżyli do sklepu rzeźnika, ozwie się² wróbel do psa:

– Zostań tutaj, a ja ci przyciągnę kawałek mięsa.

Co rzekłszy, wróbel wpadł na wystawę sklepu i dopóty³ dziobał, targał i przysuwał kawałek mięsa, leżący na brzegu, aż go rzucił na ziemię. Pies mięso pochwycił, uciekł w kąt i pożarł.

– A teraz – rzecze⁴ wróbel – pójdziemy do innego sklepu, to znowu ci dostarczę jaki kawałek, byleś się mógł nasycić.

Gdy pies zeżarł i drugi kawałek, pyta go wróbel:

– I cóż bracie kundlu, najadłeś się?

– Tak – odparł pies – mięsa mam dosyć, ale chleba nie dostałem jeszcze.

– Możesz mieć i chleb – rzekł wróbel – pójdź ze mną.