Kitobni o'qish: «Qaraçı köçünün sirri»

Tövlədə

– Düz bir həftədir ki, burdayıq! Bikarçılıqdan lap ürəyim partlayır, – Corc əmisi qızı Ennə şikayətlənməyə başladı.

Əslində, bu qızın adı Corc yox, Corcina idi, lakin onu həmin adla çağıranda cavab vermirdi. Çünki qız olmaqdan xoşu gəlmirdi, özünü oğlan uşağı kimi aparırdı.

– Darıxırsan? – Enn təəccüblə dilləndi. – Əcəb işdir, heç at çapanda belə demirdin! Boynuna al, at minmədiyimiz vaxtlarda tövlədə çənə vurmaq da ürəyincə idi.

– Sənə deyirəm ki, bura çox darıxdırıcı yerdir! Nə hiss etdiyimi məndən yaxşı biləcəksən? O zəhləm getmiş Henrietta da bir tərəfdən! De görüm, axı o bizim nəyimizə lazımdır, hə?

– Henrini deyirsən?! – Enn güldü. – Əslində, siz onunla bir-birinizə çox bənzəyirsiniz. O da eynilə sənin kimi oğlan olmaq istəyir.

Qızlar ot tayasının üstündə oturmuşdular. Onlar əllərindəki buterbrodu yeyə-yeyə söhbət edirdilər. Ətrafdakı çəmənlikdə isə atlar otlayırdı. Yan tərəfdə yöndəmsiz bir tikili gözə dəyirdi. Giriş qapısının üstündəki iri lövhədə «Kapitan Consonun atçılıq məktəbi» sözləri yazılmışdı.

Corcla Enn bura bir həftə əvvəl gəlmişdilər. Ennin qardaşları Culianla Dik isə məktəb yoldaşları ilə birlikdə boyskautlar¹ düşərgəsində dincəlirdilər.

Atçılıq məktəbinə gəlmək Enninin fikri idi. Çünki onun atlardan çox xoşu gəlirdi. Corc bu fikri çox bəyənmiş, dərhal ona qoşulmuşdu, lakin oğlanların düşərgədə olduqlarını öyrəndikdə mısmırığını sallamışdı. Dedik axı, o özünü oğlan kimi aparmağı xoşlayırdı, bu səbəbdən də oğlanlarla yoldaşlıq etməkdən xoşu gəlirdi. Oğlanlar isə düşərgəyə gediblər! İşə bir bax!

Əslində, Corc özü də məmnuniyyətlə onlara qoşulardı, ancaq həmin düşərgə yalnız oğlanlar üçün idi, qızları ora buraxmırdılar.

– Qulaq as, boyskautların düşərgəsinə gedə bilmədiyin üçün özündən çıxmağa dəyməz, – Enn əmisi qızına dedi. – Oğlanlar bəzən qızlardan uzaqda vaxt keçirmək istəyirlər. Bir özün fikirləş, həmişə qızların yanında ola bilməzlər axı!

– Niyə? – Corc qəzəblə dilləndi. – Diklə Culianın elədiyi hər şeyi mən də bacarıram. Ağaclara, qayalara dırmanıram, özü də hara kimi desən! Üstəlik, velosipedi əla sürürəm, üzməyi isə onlardan yaxşı bilirəm!

– Henri də belə deyir, – Enn bic-bic gülümsədi. – Odur ha, görürsən, yenə atın belindədir! Əlləri də cibində. Özü də elə fit çalır, deyərsən, əsl mehtərdir²!

Corc bu sözləri eşidib üz-gözünü turşutdu. Enn bu qızların arasında bir-birini gördükləri dəqiqədən yaranan soyuqluğun səbəbini heç cür başa düşə bilmirdi. Halbuki ikisi də xasiyyətcə bir-birinə çox bənzəyirdi. İkisi də adını dəyişib oğlan adına oxşatmışdı. Corcinaya Corc deməsən, qətiyyən hay verməzdi, Henrietta da ona ancaq Henri deyəndə cavab verirdi. Qızlar eyni yaşda idilər. İkisinin də saçı oğlan sayağı vurulmuşdu. Bundan başqa, Henrietta yaxşı at çapırdı, yarışlarda çoxlu mükafat qazanmışdı. Bu isə Corcu daha da qəzəbləndirirdi, çünki indiyə kimi heç bir qız onu belə məsələlərdə qabaqlamamışdı.

Enn ürəyində onların ikisinə də gülürdü. Xüsusən də qızlar acıqla bir-birini oğlan adı ilə deyil, «Henrietta» və «Corcina» deyə çağıranda qəhqəhə çəkməkdən özünü güclə saxlayırdı. At tövlələrinin sahibi kapitan Conson isə qızların bu didişməsindən lap təngə gəlmişdi.

– Siz niyə özünüzü belə aparırsınız? – bir dəfə o, səhər yeməyi vaxtı onlardan soruşdu. – Məgər balacasınız? Yoxsa, böyüdüyünüzü unutmusunuz, qızlar?

Axırıncı söz Corcu da, Henrini də tutdu, lakin heç biri dillənmədi. Çünki hər ikisi kapitan Consondan çəkinirdi. O hər şeyi üzə deyən, tündxasiyyət adam idi. Bununla belə, atlarla çox mehriban rəftar edirdi. Arvadı ilə birlikdə tətil zamanı məktəbli qızları, oğlanları yanlarında saxlayır, onlara yatmağa yer, yemək verir, əvəzində isə o ki var işləməyə məcbur edirdilər. Buna baxmayaraq uşaqlar yenə də onların evində qalmaqdan ləzzət alırdılar.

– Məsələ aydındır, – Enn ot tayasının üstündə yerini rahatlayıb dedi, – əgər Henri burada olmasaydı, sən hər şeydən razı qalardın. Mülayim hava, qəşəng atlar… Kapitan Consonla arvadı da çox yaxşı adamlardır.

– Nə olsun, oğlanlar ki yanımızda deyillər! – Corc dedi. – Onlar sənin bu yaramaz Henrinin cavabını yaxşıca verərdilər. Evdə qalsaydım, bundan yaxşı olardı!

– Özün gəlmək istədin, – Enn artıq özündən çıxmağa başlamışdı. – Kirrin-kottecdə, valideynlərinin yanında da qala bilərdin. Ancaq mənə qoşulub bura gəldin. Bir də ki, bilirsən nə var, bəsdir şikayətləndin! Bu giley-güzarın artıq məni bezdirməyə başlayıb.

– Bağışla, Enn, – Corc səhvini anlayıb üzrxahlıq elədi, – deyəsən, mən, doğrudan da, özümü yaxşı aparmıram. Yəqin, oğlanlar üçün darıxmışam. Axı onlarla təkcə tətildən-tətilə görüşə bilirik. Onlarsız tətilin ləzzəti olmur. Sənə bir söz deyim?! Hər bir halda, burada ürəyimcə olan bir şey var!

– Bilirəm nəyi deyirsən, – Enn güldü. – Timminin Henridən xoşu gəlmir, bu da sənə ləzzət eləyir.

– Henri yox, Henrietta! – Corc düzəliş etdi. – Hə, bizim sevimli Timminin də ondan zəhləsi gedir! Yazıq it bu gün çox yoruldu. Biz at çapanda arxamızca neçə mil yol qaçıb! Odur bax, indi də dovşan yuvalarını imsiləyir. Timmi, bura gəl, bir az dincini al.

Timmi həvəssiz halda yuvadan aralanıb qızların yanına gəldi. Tayanın üstündə özünə yer eləyib Corcun əllərini yalamağa başladı.

– Bilirsən, Timmi, biz elə indicə səndən danışırdıq, – Corc üzünü itinə tutub dilləndi. – Deyirdik ki, sən çox ağıllı itsən, o iyrənc Henrietta ilə dostluq elə…

Bu vaxt Enn əmisi qızının ayağına möhkəm bir təpik ilişdirdiyindən Corcun sözü ağzında qaldı. Çox keçmədi ki, kiminsə kölgəsi onların üstünə düşdü.

Gələn Henrietta idi. Üzündəki ifadədən Corcun son sözlərini eşitdiyi bəlli idi. Qızın əlində bir zərf vardı.

– Sənə məktub gəlib, Corcina, – o, soyuq səslə dilləndi. – Dərhal gətirdim ki, birdən orada nəsə təcili xəbər yazılmış olar.

– Sağ ol, Henrietta, – Corc zərfi alıb açdı, oxuyub qurtaran kimi qışqırdı: – Bir bax, Enn! Məktub anamdandır!

O bunu deyib əlindəki kağızı əmisi qızına uzatdı. Enn dərhal alıb oxudu:

«Atan xəstələnib. Xahiş eləyirəm, bir həftə də orada qal. Öpürəm. Anan».

– Görürsən, işlərimiz necə tərs gedir! – Corc qaşqabağını töküb dedi. – Mən də ümid eləyirdim ki, bir neçə günə evə qayıdarıq, oğlanlar da Kirrin-kottecə gələrlər. İndi otur burada, bir həftə gözlə! Görəsən, atama nə olub ki? Yoxsa, başı ağrıyır? Boş şeydir! Sadəcə, bizim evdə ora-bura qaçıb səs-küy salmağımızı istəmir.

– Əgər istəyirsənsə, bizə gedə bilərik, – Enn təklif elədi. – Əlbəttə, əgər səs-küy, qarışıqlıq səni narahat etməyəcəksə… Evdə təmir gedir, divar kağızlarını yeniləyirlər.

– Yaxşı, yaxşı! Bilirəm axı burada, atların yanında qalmaq istəyirsən. Üstəlik, valideynlərin də xaricdədir. Biz orada ustalara mane ola bilərik. Nə etməli, bir həftə də dözməyə məcburam.

Kapitan Conson, əlbəttə ki, qızların qalmasına razılıq verdi. Dedi ki, hətta çadırda da gecələyə bilərlər, əgər istəsələr, uşaqlardan bir-ikisi də onlarla qalar. Yəqin ki, qızlar buna etiraz etməzlər.

– Yox, nə danışırsınız?! – Corc dilləndi. – Düzdür, biz ikilikdə qalmaq istərdik. Daha doğrusu, üçlükdə, Timmi də var axı! Bu çox əla olardı. Sizin yanınıza da ancaq nahar eləmək və işləmək üçün gələrdik.

Enn ürəyində Corca gülürdü. Bilirdi ki, o, Henriettanı mümkün qədər az görmək istədiyi üçün belə canfəşanlıq edir. Bir tərəfdən də hava yaxşı olarsa, çadırda yaşamaq, doğrudan da, maraqlıdır.

– Zavallı, Corcina, – söhbətə başdan-axıra kimi qulaq asan Henrietta dedi. – Burada necə darıxdığını bilirəm. Heyif ki, atlardan xoşun gəlmir. Bir də, heyif ki…

– Kəs səsini! – Corc kobudluqla onun sözünü ağzında qoyub oradan uzaqlaşdı.

Bayaqdan bəri onları müşahidə eləyən kapitan Conson Henriyə yaxınlaşıb soruşdu:

– Siz niyə özünüzü belə aparırsınız axı? Başa düşmürsünüz ki, oğlanları yamsılamaqla oğlan olmayacaqsınız. Heç olmasa, Enndən ibrət götürün, o heç vaxt problem yaratmır. Yaxşı, de görüm, tövlədəki atlara saman vermisən?

– Hə, – Henrietta başını aşağı salıb dilləndi.

Bu vaxt balaca bir oğlan uşağı qaça-qaça onların yanına gəlib dedi:

– Bir oğlan gəlib, yanında axsaq bir atı da var. Deyəsən, atın ayağına nəsə olub. Soruşur ki, siz ona kömək edə bilərsiniz, ya yox?

– Yenə bu avaralar gəldi də! – kapitan Conson deyinməyə başladı. – Yaxşı, de ki, indi gəlirəm.

Enn də kapitan Consonun arxasınca getdi, çünki Henri ilə baş-başa qalmaq istəmirdi. Uzaqdan Corcun bir oğlanla arıq, ala-bula atın yanında dayandığını gördü.

– Yenə bu atın başına nə oyun açmısan? – kapitan Conson heyvanın ayağını gözdən keçirib dedi. – Qoy hələlik burada qalsın, biz onu sağaldarıq.

– Onu burada qoya bilmərəm, – oğlan etiraz elədi, – biz yenə Sirli Xam Torpaqlara yola düşürük.

– Yazıq heyvan addım ata bilmir, o qədər yolu necə getsin? Əgər xəstə atı o boyda yolu getməyə məcbur etsəniz, polis çağıracağam, qoy atan buna görə cavab versin. Başa düşdün?

– Yox, yox! Polis çağırmayın! – oğlan yalvarmağa başladı. – Mənim günahım yoxdur, atam özü dedi ki, sabah yola düşməliyik.

– Niyə belə tələsirsiniz ki? – kapitan Conson maraqla soruşdu. – Bir neçə gün gözləyə bilməzsiniz? Xam Torpaqlar heç yerə qaçmır. Ümumiyyətlə, o düzəngahda nə işiniz var axı? Ora yaxın nə bir ferma var, nə də ev.

– Yaxşı, atı burada qoyaram, – oğlan heyvanın ayağını sığallayaraq dedi. Belə görünürdü ki, atını çox istəyir. – Düzdür, dəstədən geri qalacağıq deyə atam hirslənəcək, ancaq nə etmək olar, sonradan onlara birtəhər çatarıq.

Bu ortaboylu, arıq, dərisinin rəngi günəşdən yanıb-qaralmış oğlan kapitanla sağollaşıb oradan uzaqlaşdı. Ala-bula at isə sakitcə öz yerində dayanmışdı.

– Atı kiçik tövləyə aparın, – kapitan Conson üzünü Ennlə Corca tutub dedi. – İndi gəlib baxaram, görüm ona nə olub.

Qızlar atı tövləyə apardılar.

– Sirli Xam Torpaqlar! – yolda Corc dedi. – Qəribə addır. Yəqin, ora bizim oğlanları maraqlandırardı. Hətta dərhal Xam Torpaqlara yola düşmək istəyərdilər, düzdür, Enn?

– Hə, düz deyirsən, – Enn razılaşdı. – Bircə gəlib çıxsaydılar! Lakin, məncə, onların düşərgədə kefləri kökdür, çətin bura gəlmək istəsinlər.

Qızlar xəstə atı tövləyə salıb qapını arxadan bağladılar. Geri qayıdanda isə bir qədər əvvəl atını gətirmiş oğlanın gəlişini xəbər verən uşaqla rastlaşdılar.

– Corc! Enn! Sizə daha bir məktub gəlib! – uşaq hələ yaxınlaşmadan qışqırdı. – Mən onu evə qoymuşam.

Qızlar bunu eşidib evə tərəf qaçmağa başladılar.

– Ümid eləyirəm ki, atamın vəziyyəti yaxşılaşıb, artıq evə qayıda bilərik, – Corc qaça-qaça deyirdi. – Oğlanları da elə Kirrin-kottecdə qarşılayarıq.

Corc evə çatan kimi zərfi götürüb açdı. Gözlərini tələm-tələsik kağızda yazılan sətirlərin üstündə gəzdirəndən sonra qəfildən elə qışqırdı ki, Enn diksindi:

– Gəlirlər!

Enn dərhal məktubu qızın əlindən alıb oxumağa başladı.

«Sabah sizin yanınıza gəlirik. Əgər evdə qalmağa yer olmasa, çadır qurarıq. Ümid eləyirik ki, vaxtımızı çox maraqlı keçirəcəyik.

Hörmətlə: Culian və Dik».

– Gəlirlər! Gəlirlər! – Enn də qışqırmağa başladı. – Çox maraqlı olacaq!

– Heyif ki, burada onları maraqlı heç nə gözləmir, – Corc mızıldandı. – Lakin, kim bilir, bəlkə də, belə deyil…

Culian, Dik və Henri

Əmisi oğlanlarının ertəsi gün fermaya gələcəyini öyrənəndən sonra Corc çox dəyişmişdi. İndi hətta Henri ilə də nəzakətli davranırdı.

Kapitan Conson əlavə iki uşağın da gələcəyini öyrənəndə boynunun ardını qaşıyıb dedi:

– Onlara evdə yer verə bilməyəcəyik, boş otağımız qalmayıb. Ya tövlədə yatarlar, ya da çadırda, mənim üçün heç bir fərqi yoxdur. Lakin yeməyi bizimlə birlikdə yeyə bilərlər.

– Yeni gələn oğlanlarla birlikdə on nəfər olacaqsınız, – kapitan Consonun arvadı dedi, – Enn, Corc, Henri, Con, Süzanna, Alisa, Rita, Vilyam, Culian, Dik. Bəlkə, Henri də çadırda yatmalı oldu.

– Lakin bizimlə yox, – Corc dərhal dilləndi.

– Mənə elə gəlir ki, sən Henri ilə yaxşı rəftar etmirsən, – missis Conson qıza məzəmmətlə baxıb dedi. – Halbuki siz onunla bir-birinizə çox bənzəyirsiniz. İkiniz də belə hesab eləyirsiniz ki, bu dünyaya oğlan kimi göz açmalı idiniz.

– Mən Henriettaya oxşayıb eləmirəm! – Corc əsəbi halda dilləndi. – Missis Conson, qoy əmim oğlanları gəlib çıxsın, onlar da bizim bir-birimizə oxşamadığımızı təsdiqləyəcəklər. Məncə, onlar Henriettanın üzünə belə baxmaq istəməyəcəklər!

– Corc, bilirsən nə var, əgər burada qalmaq istəyirsinizsə, bir-biriniz ilə yaxşı yola getməlisiniz, – missis Conson dedi. – Gedim görüm oğlanlar üçün yorğan-döşək tapa bilirəm. Enn, sən də mənimlə gəl.

Enn, Corc və Henri yerdə qalan beş uşaqdan yaşca bir az böyük idilər. Bütün uşaqlar Diklə Culianın gəlişinə çox sevinirdilər. Çünki Corcla Enn bundan əvvəlki yay tətillərində Kirrin adasında başlarına gələn bütün sərgüzəştləri uşaqlara danışmışdılar. Balacaların hamısı onları əsl qəhrəman hesab eləyirdi.

Həmin gün Henrietta səhər yeməyindən sonra harasa yoxa çıxdı, uşaqlar onu axtarsalar da, tapa bilmədilər.

– Əzizim, hara yoxa çıxmışdın? – qız, nəhayət, gəlib çıxanda missis Conson soruşdu.

– Öz otağımda idim, – Henrietta cavab verdi. – Ayaqqabılarımı, qalife³ şalvarımı, gödəkçəmi təmizləyirdim.

– Aha! Qəhrəmanlarla görüşə hazırlaşır, – kapitan Conson gülə-gülə dedi.

Bunu eşidən Henri eynilə Corc kimi üz-gözünü turşutdu.

– Elə şey yoxdur! Bu işləri çoxdan görmək istəyirdim. Bir də ki, əgər Corcinanın əmisi oğlanları da ona oxşayırlarsa, mənim onlarla heç bir işim olmaz!

– Niyə belə deyirsən? – Enn söhbətə qarışdı. – Bəlkə, qardaşlarım sənin xoşuna gəldilər? Əgər əksinə olarsa, deməli, problem elə sənin özündədir.

Corc daha bu söhbətə qulaq asmaq istəmirdi, odur ki Timmini də yanına alıb oradan uzaqlaşdı.

– Eşitdin, Timmi, sabah Culianla Dik bura gəlirlər, – yolda qız üzünü itinə tutub dedi. – Biz beşimiz yenə bir yerdə olacağıq! Bu sənin xoşuna gəlir, düzdür, Timmi?

– Hav! – it bir ağız hürüb onun sözlərini təsdiqlədi. Sonra qabağa düşüb quyruğunu bulamağa başladı. Timmi çox ağıllı heyvan idi, hər şeyi başa düşürdü.

Ertəsi gün səhər tezdən Corcla Enn tövlələrdən iki mil uzaqlıqda yerləşən stansiyada qatarların hərəkət cədvəlini gözdən keçirirdilər.

– Bax, bu qatarla gələcəklər, – Corc barmağını cədvəlin üstünə qoyub dedi. – Oradan səhər saatlarında çıxan yeganə qatar budur. Günorta saat 1-in yarısında bura gəlib çatır. Biz isə 12-yə 10 dəqiqə qalmış evdən çıxsaq, yetişərik. Oğlanların yükünə kömək eləyərik. Lakin, məncə, onlar özləri ilə bir o qədər də çox şey gətirməzlər.

Qızlar evə qayıdanda kapitan Conson uzaqdan onları görüb qışqırdı:

– Atları yemişanlığa tərəf aparın, otlasınlar. Dördünü birdən apara bilərsiniz?

– Əlbəttə! – Enn sevinclə dilləndi. Qızın yemişan kollarının arasında gəzməkdən çox xoşu gəlirdi. Orada ensiz cığır boyunca dəmrovotu, bənövşə, primula və üstü ağ çiçəklərlə dolu yemişan kolları uzanırdı.

– Corc, tələs! – Enn qışqırdı. – Atları götürüb gedək! Bu səhər hava elə gözəldir ki!

Qızlar dörd cavan, sağlam atı qabaqlarına qatıb yola düzəldilər. Timmi bir addım belə qızlardan geri qalmırdı.

Onlar yenicə yola çıxmışdılar ki, kapitan Consongilin evində telefon zəng çaldı. Dəstəyin o başından Enni soruşurdular.

– Təəssüf ki, o, indi evdə deyil, – missis Conson cavab verdi. – Bəs danışan kimdir? Culian, sənsən! Enn gələndə nə deyim?

– Zəhmət olmasa, deyin ki, biz saat 12-nin yarısında Millinq Qrin avtobus dayanacağında olacağıq. Bir də, sizin arabanız yoxdur ki? Əgər varsa, Corcla Enn gələndə onu da gətirə bilərlər? Biz özümüzlə çadır və bəzi başqa əşyalar da gətiririk, arabasız daşımaq çətin olacaq.

– Sizə araba göndərərik, – missis Conson dedi. – Corcla Enn sizi qarşılamağa gedərlər, onlar araba sürməyi bacarırlar. Sizin gəlişinizə çox şadıq!

Culian missis Consona təşəkkür edəndən sonra qadın dəstəyi asdı. Birdən onun gözü pəncərənin qarşısından keçən Henriettaya sataşdı. Qızın üst-başı həmişəkindən daha təmiz və səliqəli idi.

– Henri! – missis Conson pəncərədən ona səsləndi. – Corcla Enn haradadırlar? Culianla Dik saat 12-nin yarısında avtobus dayanacağında olacaqlar. Onlara xəbər verə bilərsən? Deyərsən ki, Vinkini arabaya qoşub dayanacağa yollansınlar.

– Yaxşı, – Henri cavab verdi. Birdən qızın yadına düşdü ki, Corcla Enn atları otarmağa aparıblar. – İndi xatırladım, onlar atları yemişanlığa aparıblar, həmin vaxta kimi gəlib çata bilməzlər. Bəlkə, elə mən özüm arabanı götürüb gedim?

– Yaxşı, onda sən get, – missis Conson razılaşdı. – Çox sağ ol, Henri. Lakin bir az tələs, vaxta az qalıb. Bəs Vinki haradadır? Tarlada?

– Buralardadır, – Henri bunu deyib atın dalınca yollandı.

Çox keçmədən atı arabaya qoşdular, Henri qozlada oturdu. Yola düşəndə o, Corcla Ennin oğlanları qarşılaya bilmədiklərinə görə necə qəzəblənəcəklərini təsəvvürünə gətirib məmnunluqla gülümsədi.

Culianla Dik avtobus dayanacağında oturub qızların gəlişini gözləyirdilər. Oğlanlar uzaqdan görünən arabaya gözlərini dikib Ennlə Corcun onun içində olduqlarına ümid edirdilər.

– Yox, bu onlar deyil, – Dik dedi. – Başqa adamdır, yəqin, kəndə gedir. Bəlkə, bizim dediklərimizi qızlara çatdırmayıblar? Eybi yoxdur, bir az da gözləyək.

Elə yenicə skamyada oturmuşdular ki, araba gəlib düz onların qarşısında dayandı.

– Ennin qardaşları sizsiniz? – Henri arabadan onlara tərəf səsləndi. – Telefonda dediklərinizi onlara çatdıra bilmədik, ona görə də arxanızca mən gəldim. Arabaya minin, gedək!

– Biz buna görə sənə minnətdarıq! – Culian bunu deyib yükləri arabaya daşımağa başladı. – Mənim adım Culiandır, bu isə qardaşım Dikdir. Bəs sənin adın nədir?

– Henri, – yükləri arabaya yerləşdirməkdə Culiana kömək edən qız dilləndi. Sonra ata təpindi ki, dinc dayansın.

– Yaxşı ki, gəldiniz, – qız sözünə davam elədi: – Yoxsa buradakıların çoxu balaca uşaqlardır, atlara baxa bilmirlər. Yəqin ki, hamıdan çox sizin gəlişinizə Timmi sevinəcək, düzdür?

– Ennin qardaşları sizsiniz? – Henri arabadan onlara tərəf səsləndi. – Telefonda dediklərinizi onlara çatdıra bilmədik, ona görə də arxanızca mən gəldim. Arabaya minin, gedək!

– Ah, bizim sevimli Timmimiz! – Dik ucadan dedi.

Henri oğlanlara bütün əşyaları arabaya yerləşdirməkdə kömək elədi. O, qız uşaqları kimi nərmənazik deyildi, kök olmasa da, əzələləri möhkəm idi.

– Yəqin ki, artıq yola düşə bilərik. Bəlkə, siz nəsə almaq istəyirsiniz? Dondurma, ya da başqa bir şey? Nahar yeməyi saat 1-dən tez olmayacaq.

– Yox, dərhal yola düzəlsək, yaxşıdır, – Culian dedi.

Henri bir göz qırpımında qozlaya hoppanıb cilovu əlinə aldı və Vinkiyə komanda verməyə başladı. Uşaqlar arabanın arxasında özlərinə yer elədilər. Vinki qəfil yerindən sıçrayıb irəli atıldı.

– Yaxşı oğlandır, – Dik Culianın qulağına pıçıldadı. – Sağ olsun, bizi qarşılamağa gəldi.

Culian başını tərpətdi. O, Ennlə Corcu görmədiyi üçün bir az məyus olmuşdu. Eyni zamanda fikirləşirdi ki, nə yaxşı bu oğlan gəlib çıxıb. Yoxsa yüklə bir belə yolu piyada getmək çətin olacaqdı.

At tövlələrinə çatanda Henri onlara yüklərini arabadan boşaltmaqda kömək elədi. Missis Conson arabanın səsini eşidib onları qarşılamaq üçün bayıra çıxmışdı, kandarda gözləyirdi.

– Hə! Axır ki, gəlib çıxdınız! Düşün, düşün! Sizə qəlyanaltı hazırlamışam. Yüklərinizi bax ora qoya bilərsiniz. Henri, əgər oğlanlar tövlədə gecələyəcəklərsə, çantaları evə daşımağın mənası yoxdur. Təəssüf ki, Corcla Enn hələ də qayıtmayıblar.

Oğlanlar evə girib əllərini yuyandan sonra süfrəyə oturdular. Missis Conson onları peçenye ilə limonada qonaq elədi. Elə yenicə yeməyə başlamışdılar ki, Enn qaçaraq içəri girdi.

– Henri gəldiyinizi xəbər verdi! Bağışlayın ki, sizi qarşılaya bilmədik. Biz elə bildik, qatarla gələcəksiniz.

Çox keçmədən Timmi də həyəcanla quyruğunu bulayaraq içəri yüyürdü və özünü oğlanların üstünə atdı. Ən axırda isə Corc gəlib çıxdı.

– Culian! Dik! Nə yaxşı gəlib çıxdınız! – qız sevinclə dilləndi. – Yoxsa burada sizsiz çox darıxırdıq. Bəs sizi kimsə qarşıladı?

– Bir oğlan idi, – Dik dedi. – Yüklərimizə də kömək elədi. Siz niyə onun barəsində bizə heç nə yazmamışdınız?

– Görəsən, bu, Vilyam olub? – Enn maraqla soruşdu. – Yox, axı o, balacadır, arabanı təkbaşına sürə bilməz.

– Yox, o qədər də balaca deyildi, – Dik başını bulayıb dedi, – elə biz yaşda olardı.

– Sizə bircə Henrietta haqqında heç nə yazmamışdıq! – Corc dilləndi. – O elə bilir, anadangəlmə oğlandır, əlləri cibində fit çala-çala ətrafda gəzir. Biz də onu ələ salıb gülürük.

Birdən Enn nəyisə xatırlayıb cəld soruşdu:

– Sizi qarşılayan oğlan adını demədi ki?

– Dedi, qoy görüm necə idi… – Dik fikirləşməyə başladı. – Hə, yadıma düşdü, adı Henri idi! Qiyamət oğlandır!

Corc qulaqlarına inana bilmirdi, heyrətdən yerində donub-qalmışdı.

– Necə? Henri? – nəhayət, qız dilləndi. – Sizi o mənfur qız qarşılayıb?

– Qız niyə? – Culian təəccüblə soruşdu. – Henri oğlandır, gülərüz uşaqdır.

– O, Henriettadır! – Corc var gücü ilə qışqırdı. Qızın üzü qəzəbdən qıpqırmızı olmuşdu. – İndicə haqqında danışdığım o zəhləm getmiş qızdır. Hamıya adının Henri olduğunu deyir, saçlarını oğlan sayağı vurdurur, qalife şalvar geyinib bütün gün fit çalır, bu atdan düşüb o birinə minir…

– Bura bax, Corc, – Dik qızın sözünü kəsib dedi, – o lap sənə oxşayır ki! And içirəm ki, onun qız olduğu mənim ağlıma da gəlmədi. Əməlli-başlı artistdir!

– Həyasızlığın dərəcəsinə bir bax! – Corc sakitləşmək bilmirdi. – Bizə bir kəlmə də demədən sizi qarşılamağa gedir, özünü oğlan kimi qələmə verir, hər şeyi alt-üst edir!

– Yaxşı, Corc, bəsdir özündən çıxdın! – Culian əmisi qızını sakitləşdirməyə çalışırdı. – Səni də kimsə oğlana oxşadanda xoşuna gəlir, bircə şeyi başa düşə bilmirəm ki, bütün bunlar nəyə lazımdır? Görürəm ki, aradan keçən müddətdə bir qram da ağıllanmamısan!

Corc heç nə deməyib ildırım kimi otaqdan çıxdı. Culian boynunun ardını qaşıyıb Dikə baxdı.

– İşə düşdük də! – oğlan dilləndi. – O niyə belə eləyir? Əslində, Henri onun xoşuna gəlməlidir, çünki ikisi də bir yuvanın quşudur. Nə isə, yəqin, əvvəl-axır öyrəşərlər.

– Ağlım kəsmir, – Enn dedi. – Onların yola getməməyi bizə əməlli-başlı problem yaradacaq.

O, haqlı idi, həqiqətən də, qızların arasındakı çəkişmə onlara çox böyük çətinliklər yaratdı…