Kitobni o'qish: «Да зорак»

Зоркі: маленькія і вялікія, яркія і цьмяныя, далёкія і блізкія. Яны падобныя на нас. Адна зорка, гэта маленькае жыццё. Яны, як і мы, спяць і прачынаюцца. Загадкавыя і поўныя таямніц, гэтак жа, як незнаёмыя людзі вакол нас. Зоркі рухаюцца разам з намі. Малююць, хаваюцца, сумуюць. Часам, хочуць, каб іх заўважылі. Яны гараць паасобку, аддаляючыся ад іншых. Жывуць пакінутымі, як сіроты, у сваім цёмным халодным свеце. Іншыя ж гараць, абдымаючы адзін аднаго, утвараюць велізарны натоўп, сям'ю. Ствараюць цяпло і багацце фарбаў. Яны, гэтак жа, як і мы…паміраюць, падаюць уніз, пакідаючы пра сябе толькі трохі ўспамінаў або зусім згасаюць бясследна.

Наш герой Максім, вельмі любіў зоркі. Хутчэй нават так: Максім і космас, былі чымсьці звязаныя. Але аб усім падрабязней.

Хлопчык Максім жыў у невялікай вёсцы Красналессе. У паўночнай часткі вялікай краіны. Ночы тут былі цёмныя і доўгія, ледзь чарней яго густых кучаравых валасоў. Нябесная чорная роўнядзь, над галавой, была ўсеяная мноствам розных зорак. Па словах яго мамы, Кацярыны: будучы яшчэ ў сямігадовым узросце, Максім вельмі любіў глядзець на зоркі. Дзякуючы доўгім начах, хлопчык часта заўважаў іх і задзіраў галаву ўвысь. Углядаўся ў неба, не глядзеў, што ж дзеецца ў яго пад нагамі. Ён трымаў маму за руку, і як вагончык, цягнуўся за ёй. А ў яго карых вачах адбівалася зорнае неба.

Былі дні, калі з прыходам ночы, Максім заставаўся дома. І ўсё часцей, маме даводзілася ўгаворваць сына спаць. Бо той, перад сном, быццам прыліпаў да вакна, любуючыся зоркамі.

– Сынок, хопіць лічыць зоркі, пара спаць! – казала мама, стоячы ля ложка. – Максім, ты мяне чуеш?

– Мам, глядзі якія яны прыгожыя. Іх так шмат, што мне не злічыць. – упарта цягнуўся сын, абапіраючыся аб падваконнік.

– Пара спаць. На сёння хопіць зорак. – падыходзіла мама да сына і брала таго за руку.

– Ну, добра… – засмучана казаў Максім, падаючы ўсім сваім выглядам, што яму не хочацца спаць.

Ён, апускаў свае чорныя бровы, надзімаў свае маленькія вусны і нетаропка ішоў да ложка. Клаўся пад коўдру і працягваў думаць аб убачаных агнях, што заставаліся за шклом.

– А зоркі не згаснуць? А яны могуць прыляцець і ўпасці каля нашага дому? – задаваў Максім маме пытанні, каб адцягнуць час, адведзены для сну.

– Усё з імі будзе добра. Хопіць пытанняў. Спі.

– Добра, мам. Спакойнай ночы.

– Спакойнай ночы.

Ён лёгка заплюшчваў вочы і ўяўляў, малюючы ў сваіх думках: чароўны свет бясконцага космасу, палёт да самых яскравых зорак і не раз, у снах здзяйсняў пасадку на Месяцы.

Часам, Максім рабіў выгляд, што заснуў і праз нейкі час, у цішыні, ён ціха падыходзіў да вакна, углядаючыся ў самую яскравую зорку, марыў і бег назад у ложак. Адважнаму хлопчыку было вельмі цікава, ад чаго гэтыя агеньчыкі на небе так прыгожа свецяцца. Шмат адказаў ён знаходзіў у татавых апавяданнях.

Амаль кожныя выхадныя, яго тата Леанід, гаварыў з сынам пра космас. А дакладней, папа адказваў на ўсе хвалюючыя Максіма пытанні. Бацька, дадаваў да сваіх адказаў пацешныя і цікавыя гісторыі. Максіму вельмі падабалася слухаць іх і сын, зноў і зноў прасіў зноўку пераказаць іх. Тата браў дзіцяці на рукі і кружыў вакол сябе, нібы ракета аблятае планету. Некалькі разоў, тата Леанід чытаў сыну казкі. Максім з цікавасцю слухаў яго, ляжаў побач з ім і любаваўся каляровымі ілюстрацыямі ў кнізе. Яны разам з героямі казкі адпраўляліся ў незабыўныя прыгоды: падымаліся на паветраным шары да аблокаў, на вялікай белай ракеце адшуквалі новыя планеты, падымаліся на крылах да зорак. Максім спазнаваў і ўлюбляўся ў загадкавы свет зорак. Ён ні на хвіліну, не стамляўся ад новых ведаў.