Kitobni o'qish: «Босыя на вогнішчы», sahifa 2

4. Крыжы… курганы на балоце…

 
Крыжы… курганы на балоце…
Заросшыя дзёрнам магілы —
Ўсё ў вогненнай зноў пазалоце:
Бушуюць дзве страшныя сілы —
Змагаюцца праца з багаццем:
Свет новы жыццё утварае.
Зышліся дзве моцныя раці,
І праўда няпраўду змагае.
Глядзяць, пацяшаюцца людзі,
Зюзюкаюць бабы паціху:
– Цяпер мо і нам добра будзе?
Забудзем бяду ўсю і ліха!
Баіцца наш пан-непаседа,
Нябось яго кончыцца песня!
– Не будзем больш мець дармаеда,
Да працы сам пойдзе, аж трэсне!
 

5. – Стойце, хлопцы! будзь на месцы!

 
– Стойце, хлопцы! будзь на месцы!
Не кідайце на бяду…
– А казаў паганы ў Брэсце,
Што вайною не пайду…
А цяпер – глядзі!.. Ну, дзіва?!
Пачакайце… як жа нас?
– К вам мы прыйдзем, прыйдзем жыва,
А цяпер мы: раз! – два!! – раз!!!
Пры запаленых будынках
Чуем плач мы беднаты…
– Дзе ж цяпер шукаць прыпынку?
Ці даваць мо ла-та-ты?
Пан з падпанкамі рагоча,
Гладзіць тоўсты свой жывот
І пад нос сабе бармоча:
– Йдзе Хвядот, але не тот!..
 

6. Над палямі Белай Русі

 
Над палямі Белай Русі
Стогне віхар-бура…
– Зноў прыйшлі дзянькі прымусу, —
Шэпча люд пануры.
Арол чорны ўецца ў высі,
Крыллямі махае.
Над пахілымі крыжамі
Песню напявае;
Чуе пах сваёй ахвяры,
Когці распраўляе,
Ўніз спусціцца – там пажары,
Дымам павявае.
І змагацца стаў угоры
З бураю мяцежнай…
Рэжа крыллямі узоры
Ў небе чорна-снежным.
 

7. А на зямлі – даждаліся раю

 
А на зямлі – даждаліся раю:
Старыя лады і манеры,
Ў пагонах ідуць афіцэры…
– Упакой раба Мікалая…
– Аляксея на многія лета…
Босыя кажуць:
– Што гэта?
З кукардай, акуляры на нос,
Чыноўнік па скверы гуляе…
У кішэні няма папярос, —
Мусіць, шмат зарабляе?
На Захараўскай вуліцы
Дзень як уздзене чорны халат,
Толькі песня чуваць блудніцы:
– Палюбі ты хоць трошкі, камрад!
А босыя ходзяць па попелу,
На Ўсход пазіраюць з надзеяй:
– Покуль што нам яшчэ цёпла,
Але мы вам ўспомнім,
Зладзеі!..