Кечиккан баҳорим

Кўплар адабиётни, шеъриятни гулзорга, гўзал бир чаманзорга, бўстонга менгзашади. Дарҳақиқат, бадиият, айниқса, шеърият ташриф буюрган ҳар бир қалбда гулчечаклар унади…Мен эса адабиётни чексиз уммонга қиёслайман… ташна диллар ундан қониб-қониб сув ичади, ўша қалб тўрида очилган чечаклар ҳам… Бу уммоннинг сувидан баҳра ола билган ҳар бир дил покиза, руҳият сокин, кўнгил сарҳуш, фикр эса теран бўлади.... Адабиёт уммони узра оқ елканли, оппоқ байроқли кичик бир қайиқ сузиб бормоқда. Ана шу қайиқчанинг бир четида менинг ҳам бор эканлигим учун Оллоҳга беадад шукроналар айтаман. Мен бу уммонни борлиғи билан қалбимга жо қилгим келади. Бунинг чораси эса битта — Ўзни уммон бағрига отиб,шу уммоннинг бир парчасига айланмоқдир. Бу йўлда яратган эгам, ўн саккиз минг олам сарвари мададкор бўлса…Оҳ, бу уммон бағрига ғарқ бўлмоқ нақадар улуғ бахт, нақадар лаззат…