Kitobni o'qish: «Jak na Świętego Jana figura doradzała Marysi», sahifa 3

Babulki swój koszyk z zapłatą zabrały i poszły sobie pomału i ostrożnie, żeby się jajka nie potłukły.

– Hej! – wołają chłopcy. – Północ już blisko, trzeba przecie iść szukać kwiatu paproci!

Tak się rozeszli parami, tylko Marysia nasza sama została przy dogasającym ognisku. Smutno jej, ale też i straszno. W krzakach coś tam szeleści, sowa pohukuje – nie wiadomo – może woła na Marysię, a może się z niej wyśmiewa?

Wsłuchuje się Marysia w głos ptaka i wyraźnie słyszy:

– Póójdź… Chooodź…

Wstaje więc i idzie tam, gdzie woła ją głos sowi, w stronę rzeki. Niewiele uszła, zobaczyła pomnik świętego Jana Nepomucena, co od zawsze nad Wisłą stał, żeby wieś przed powodziami chronić.

Uklękła przed pomnikiem, ramionami go objęła i zapłakała:

– Święty Janie, dobry panie, zlituj ty się nade mną, dopomóż mi! Taka brzydka jestem, taka paskudna! Nikomu się spodobać nie mogę, nikt mnie znać nie chce, ani polubić! Miałam chłopaka, to mi go druga odbiła, nie ma życia dla mnie!

I słyszy takie słowa od figury:

– Nie rozpaczaj, Marysiu, łzami się nie zalewaj! Idź do rzeki, w świętej wodzie wiślanej się obmyj, ona ci pomoże!

Struchlała Marysia, że święty kamień gada do niej, ale znowu głos słyszy, tylko już jakby zniecierpliwiony:

– Nie mazgaj się więcej, tylko zrób, jak ci mówię! Idź do Wisły!

Wstała Marysia z kolan, przestraszona, myśli sobie – posłuchać trzeba, bo się jeszcze Święty rozgniewa! Zeszła do wody, zaczerpnęła jej dłońmi, obmyła się. Patrzy teraz na swoje odbicie w wodzie: naprawdę jakby wyładniała!