«Есіл» kitobidan iqtiboslar
Ақыры жерден тауып ол даңқпен қайырды, Өлеңнен құрыш құраған. Неғылам сүңгіп көгілдір əлемге, «Жеті қарақшысын» мақтаман. Одан да түсіп төменге, Мезозой қабатын ақтарам. Бұл демеңіз күркіреген қыста сіз, Аспан-көк дүбірлеп тұр бірақ. Бұл – біздің болат құсымыз, Бұлтқа маңдайын келеді ұрғылап. Сөгіліп бұлттардың арасы, Көрінді жер – ұлы мекенім. Есілдің алқасы, Қызылжар даласы, Саған тағзым етемін!
Бұлт демеңіз күркіреген қыста сіз, Аспан-көк дүбірлеп тұр бірақ. Бұл – біздің болат құсымыз, Бұлтқа маңдайын келеді ұрғылап. Аспанның көгілдір құшағы Маған тұрақ болмаған. Сағындырған аруға ұсады, Қиырдан қол бұлғап жер маған. Жарымның көзі деп жұлдызды, Мен емес аспанға қараған. Сүйіктімнің қара торы жүзін тым ізгі Бозарған айға баламан. Аспанға үйір боп Тайыр да,
